-Prawo w Polsce w tym zakresie jest bardzo jasne i czytelne. Nie budzi żadnych wątpliwości. Proponowana zmiana Kodeksu Karnego byłaby działaniem wbrew art. 38 Konstytucji i wbrew wyrokom Trybunału Konstytucyjnego z 1997 i 2020 r. - mówi Korzekwa-Kaliszuk. Podkreśla również, że projekt nie spełniał podstawowych norm legislacyjnych. - Nie wypowiedziała się o nim Komisja Kodyfikacyjna. Tymczasem obowiązuje zasada, że jeśli projekt dotyczy zmiany kodeksu, to powinien być opiniowany także przez Komisję Kodyfikacyjną, żeby formalnie spełniał wszystkie zasady prawidłowej legislacji - stwierdza.
Zdaniem prawniczki wynik głosowania oznacza też, że większość sejmowa rozumie, iż dobro dziecka idzie zawsze w parze z dobrem matki a ochrona dziecka jest zarazem ochroną matki. Przypomina, że projekt wprowadzając brak odpowiedzialności karnej dla osób pomagających w aborcji do 12 tygodnia ciąży, zmniejszał ochronę życia kobiet, które mogłyby umrzeć w wyniku zażycia środków wczesnoporonnych w tym czasie. - Życie tych kobiet byłoby mniej chronione niż po 12 tygodniu ciąży. To byłby absurd. Zaprzeczenie wszelkich standardów ochrony kobiet - mówi.
Zdaniem Magdaleny Korzekwy-Kaliszuk projekt wprowadzałby de facto aborcję na życzenie a służyć miał przede wszystkim bezkarności organizacji aborcyjnych i wszystkich podmiotów zajmujących się sprzedażą i dystrybucją pigułek aborcyjnych. - Choć już teraz organy ścigania bardzo często przymykają oko na ich działania, sama Lewica w uzasadnieniu tego projektu przyznała, że fakt, iż są to działania uznawane za przestępstwo zmniejsza ich skalę. Wyłączenie karalności tych czynów sprawiłoby, że te procedery stałyby się powszechne - mówi prawniczka.
- Ten projekt zawierał też okrutne zapisy dotyczące powrotu do eugeniki i to w dużo gorszej formie, niż to było przed wyrokiem TK z 2020, gdyż nie przewidywał żadnego limitu gdy chodzi o możliwość zabicia dziecka, u którego podejrzewa się jakąś chorobę. To oznacza, że dziecko z podejrzeniem jakiejś choroby, wady genetycznej, można by było zabić nawet do dnia porodu - podkreśla prezes Fundacji Grupa Proelio.
W komentarzu dla KAI prawniczka wyraziła też zdumienie, że głosowany dziś projekt przedstawiany był przez media jako projekt „umiarkowany”, w którym chodzi tylko o to, by lekarze nie bali się ratować kobiet w sytuacjach zagrożenia życia.
Fundacja Grupa Proelio przed dzisiejszym głosowaniem apelowała do posłów o odrzucenie projektu. Pod przygotowanym przez fundację apelem podpisało się 21 tys. osób.
(NIE)moralność in vitro
Kontekst uroczystości Zwiastowania Pańskiego, czyli zarazem obchodzonego w Kościele Dnia Świętości Życia, oraz przyjęcia na posiedzeniu rządu RP w dniu 10 marca br. „Projektu ustawy o leczeniu niepłodności” uzasadnia przypomnienie katolickiej nauki moralnej o in vitro. Do tej pory nie było w Polsce żadnej regulacji prawnej tej kwestii. Opracowany przez Ministerstwo Zdrowia projekt ustawy jest dopiero początkiem drogi legislacyjnej w parlamencie i na koniec będzie wymagał jeszcze podpisu prezydenta. Co ów projekt zakłada? Między innymi to, że prawo do finansowanej z budżetu państwa procedury in vitro będą miały wszystkie chętne pary (nie tylko małżeńskie), które udokumentują, że w ciągu ostatniego roku poddały się bezskutecznie leczeniu niepłodności; że nie będzie żadnych ograniczeń wiekowych wobec kobiet poddających się tej metodzie; że jednorazowo będzie można wytworzyć do 6 zarodków (więcej, gdy kobieta osiągnęła 35. rok życia lub przeszła co najmniej 2 nieudane próby in vitro); że zarodki „niezdolne do prawidłowego rozwoju” będzie można niszczyć (eugenika); że po 20 latach od niewykorzystania zamrożony zarodek trzeba będzie przekazać do adopcji innej parze. Może najwyższy czas, żeby się zastanowić, czy w Ojczyźnie św. Jana Pawła II, wielkiego Obrońcy Życia, nie znaleźliśmy się tym samym na niebezpiecznej równi pochyłej ku antropologicznej i moralnej przepaści...
W żadnym wypadku! Niepłodność nie jest karą od Boga, który jest Dawcą i Źródłem wszelkiego życia i od początku pobłogosławił obdarowywanie życiem: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz 1, 28). Jest na pewno osobistym dramatem małżonków i dotyka obecnie coraz większej liczby małżeństw (w Polsce dotyczy ok. 1,5 mln par). Pragnienie dziecka jest czymś naturalnym. Tu nie ma dyskusji. Co więcej, obecna technologia medyczna pozwala temu dramatowi zaradzić sztucznym zapłodnieniem. Ale medycyna nie stoi ponad etyką, dlatego rodzi się pytanie: Czy pragnienie dziecka może być realizowane za wszelką cenę i wszelkimi możliwymi metodami? Podstawowa zasada moralna głosi, że szlachetna intencja (dobry cel) nie usprawiedliwia zastosowania niemoralnych środków (cel nie uświęca środków). Poza tym in vitro nie leczy niepłodności! Małżeństwo po narodzinach dziecka w wyniku zastosowania tej metody pozostaje niepłodne. Kościół szanuje porządek moralny, Boży porządek. Nie akceptuje sztucznej prokreacji, która zakłada, że zamiast w „ciepłym” łonie swej matki dziecko poczyna się na „zimnym” szkle (nawet bez obecności mamy i taty). Jako lekarstwo na bezdzietność Kościół proponuje to, co nie narusza Bożego prawa: pomoc terapeutyczną w doprowadzeniu do naturalnego sposobu poczęcia (np. naprotechnologię), adopcję dziecka (w polskich domach dziecka oczekuje na nią ponad 25 tys. dzieci), adopcję duchową czy poświęcenie się dla dzieci potrzebujących opieki (np. wolontariat).
CZYTAJ DALEJ
