DOROTA ZAŃKO: - Kiedy pacjenci szukają pomocy u kapelana szpitalnego?
KS. JÓZEF PÓŁCHŁOPEK: - Ludzie wierzący potrzebują ratunku przede wszystkim w chwilach decydujących o ich losie, wieczności. Są przekonani, że rozmowa z kapelanem czy też skorzystanie z sakramentów świętych, da im wielką pomoc duchową. Sam tego doświadczyłem będąc w szpitalu w Krośnie w 1999 r. Obecność kapelana, jego modlitwa, przychodzenie z Komunią św. dawało mi nadzieję szybkiego powrotu do zdrowia.
- Do szpitala trafił Ksiądz w następstwie wypadku samochodowego...
- Wracając samochodem od rodziny do parafii w Sławęcinie, zasnąłem za kierownicą i uderzyłem w betonowy kwietnik przy przystanku autobusowym w Krośnie. Zanim straciłem przytomność, zdążyłem jęknąć: „O Boże”. Komu zawdzięczam, że znalazłem się w szpitalu do dziś nie wiem. Ktoś jadący za mną zadzwonił po pogotowie i już po 30 minutach od wypadku znalazłem się na stole operacyjnym. Potem, przez 1,5 miesiąca leżałem w jednej pozycji mając założony wyciąg czaszkowy, cewniki, sondę nosowo-żołądkową. Dawano mi tylko dwa procent szans na przeżycie. Ten czas był dla mnie chwilą prawdy. Kiedy odzyskałem przytomność i świadomość tego, co się ze mną stało, pomyślałem: „Panie Boże, wszystko w Twoich rękach”. Wiem, że w „najlepszym” wypadku groziło mi trwałe kalectwo i wózek inwalidzki. Dziś normalnie funkcjonuję.
- Niemałe zasługi w procesie zdrowienia pacjenta ma personel medyczny. Jak Ksiądz postrzega jego pracę z perspektywy tygodni spędzonych w łóżku szpitalnym?
- Wiele zależy od podejścia danego lekarza czy pielęgniarki do pacjenta. Jeśli czynią to z miłością i z uśmiechem na ustach, dana osoba szybciej wraca do zdrowia. Doświadczyłem tego osobiście. Lekarz odwiedzał mnie codziennie, mimo iż nie miał w tych dniach dyżurów. Mówił, że modli się o to, żebym wrócił do zdrowia. Zaprzyjaźniliśmy się. Do dnia dzisiejszego utrzymujemy ze sobą kontakt. To jest piękne, jeśli lekarz czy pielęgniarka, ponad swoje obowiązki dostrzega w pacjencie Chrystusa, który powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z moich braci, Mnieście uczynili”.
- Co to doświadczenie wypadku i pobytu w szpitalu zmieniło w życiu Księdza?
- Inaczej patrzę na życie, jako na wielki dar, który otrzymałem od Boga, który trzeba szanować, cenić i odpowiednio nim gospodarować. Ponadto cierpienie, którego doświadczyłem, pomaga mi zrozumieć innych ludzi cierpiących. Jako kapelan szpitala, tym swoim przykładem niejako „podnoszę” pacjentów na duchu.
- Nie łatwo jest cierpieć...
Reklama
- Cierpienie powinniśmy przyjąć w duchu wynagrodzenia za własne grzechy, nieprawości życia. Jeśli spojrzymy na nie po Bożemu, zmienimy swoje patrzenie na ból, problem odchodzenia z tej ziemi. Trzeba być dobrej myśli i umieć przyjąć to, co Pan Bóg dla nas zaplanował.
- Cierpienie w pewnym sensie zbliża do Pana Boga?
- O tak. W cierpieniu niejeden człowiek się nawraca, niejeden odnajduje Boga, jako ostatnią deskę ratunku. Gdy inne sposoby zawiodły, pozostaje tylko Ten, w którego wiara tli się jeszcze gdzieś w sercu człowieka - Bóg, Jego miłość, Jego wola.
- Czego obawiają się pacjenci szpitala w kontakcie z kapelanem?
- Największe opory mają niektórzy z przyjęciem sakramentu namaszczenia chorych. Jakoś dziwnie są przekonani, że jest to ostatni sakrament w życiu. A przecież ten sakrament można przyjąć wiele razy. Choć, jeśli Pan Bóg tak zadecyduje, to dla niektórych może być on ostatnim.
- Tegorocznemu Światowemu Dniu Chorego przyświeca hasło: „Idź, i ty czyń podobnie!”. Słowa te zaczerpnięte są z Ewangelii św. Łukasza. Jaką wskazówkę dotyczącą postępowania zawiera ta przypowieść „O Miłosiernym Samarytaninie”?
- Chrześcijanin codziennie znajduje się w sytuacjach, w których musi dokonywać wyboru. W swoim postępowaniu powinien przede wszystkim kierować się przykładem Jezusa i Jego Ewangelią.
- Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych, a modlitwa ma moc przenikać mury. Mury tego szpitala, sal operacyjnych, sal na których leżą pacjenci - mówił bp Andrzej Przybylski 11 lutego w Szpitalu Powiatowym w Radomsku, podczas wspólnej modlitwy Koronką do Bożego Miłosierdzia w ramach Światowego Dnia Chorego.
- Otaczajmy dziś modlitwą szczególnie tych, którzy chorują, w szpitalach, w hospicjach, w domach, ale także tych, którzy się nimi opiekują, pomagają im nieść to brzemię cierpienia - prosił na początku spotkania bp Przybylski.
Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia.
Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka.
Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.
Abp Józef Kupny pobłogosławił w Wielką Sobotę 500 paczek dla ubogich. Przygotowane one zostały przez wrocławską Caritas ze środków przekazanych przez wiernych archidiecezji.
– Nasze akcje angażują bardzo wielu ludzi, aby te działania pomocowe były przeprowadzone sprawnie, dokładnie i docelowo trafiły do najbardziej potrzebujących. Dzisiaj zostanie rozdanych 500 paczek, poświęconych przez naszego metropolitę, dla naszych podopiecznych, którzy korzystają na co dzień z łaźni i kuchni – mówił ks. Dariusz Amrogowicz, dyrektor wrocławskiej Caritas.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
