Dla Uli ten wyjazd był zawołaniem. Kapłan w jej wspólnocie zapytał, czy nie zechciałaby pojechać. Oczywiście chciała, ale przecież to tyle pieniędzy! „To nie jest kwestia pieniędzy, to kwestia wiary” - usłyszała. Od tej rozmowy wszystko Pan Bóg tak poukładał, że miała skąd wziąć pieniądze i mogła polecieć do Rio. „Najtrudniejsza dla mnie była bariera językowa. W Brazylii mówi się po portugalsku, angielski jest rzadkością - opowiadała. - Pamiętam, że pierwsze noce byliśmy zakwaterowali w favelach - tamtejszych slamsach, u pewnej Murzynki. Doświadczyłam wtedy, jak wielką cierpliwość ma do nas Bóg. Nie umieliśmy się porozumieć z tą kobietą, a ona nam z wielką miłością i cierpliwością po kilka razy tłumaczyła po swojemu to, o co jej chodziło. Bóg też czasami tak do nas na różne sposoby przemawia, byśmy zrozumieli - dodała. - Doświadczałam także służby ludzi w prostych gestach. Choć byli biedni, to dzielili się tym, co mieli. Pamiętam, że któregoś ranka, gdy już byliśmy na plaży, na spotkaniu z Ojcem Świętym, bardzo chciało mi się kawy. Nagle ktoś przynosi termos - obcy człowiek i częstuje nas kawą. Pamiętam także ewangelizację na uniwersytecie. Tańczyliśmy, śpiewaliśmy, mówiliśmy świadectwa. Rektor uczelni był tak poruszony tym spotkaniem, że przeznaczył godzinę tygodniowo na zajęcia dla studentów z księdzem. Bardzo poruszała mnie wiara tamtych ludzi, którzy z nami wychodzili przed domy, wspólnie się modlili, okazywali tyle miłości” - dodała na koniec.

Grzegorz pojechał na spotkanie, aby rozeznać swoje powołanie. „Chciałem - mówił - zmienić pustynię mojego życia w oazę. Szukałem wody... Wszyscy w ogóle mieliśmy setki oczekiwań, jadąc do Rio, jednak Pan Bóg je weryfikował... Kiedy się ich wyzbyliśmy, Pan Bóg nas rozpieszczał, pokazywał nam najpiękniejsze miejsca, ludzi, którzy byli dla nas mili. Doświadczałem obecności Chrystusa. Zawieziono nas do miasta - jednego z «mniejszych», 2-milionowego - do rodzin. Większość z nich była na Drodze Neokatechumenalnej. Widziałem w każdym pokoju Biblię leżącą na wierzchu. Przed posiłkami cała rodzina odmawiała «Ojcze nasz». To było niezwykłe doświadczenie jedności Kościoła. Ale w Brazylii widziałem także przepaść między bogatymi a biednymi, którzy leżeli na ziemi u bram bogaczy. Ewangelizowaliśmy wszędzie: w szkole, na ulicy - modliliśmy się, śpiewaliśmy, mówiliśmy świadectwa”.

Gimnazjalista Marcin również pojechał, by rozeznać powołanie. Jednak jego pobyt był trudnym doświadczeniem. „Mieszkaliśmy w szkole - opowiadał - gdzie warunki były fatalne: zimna woda, okna powybijane, deszcz. Spaliśmy w śpiworach na ziemi. Zachorowałem. Leżałem trzy dni sam. Moja grupa mogła mnie odwiedzać tylko kilka minut dziennie. Nie widziałem nic, nie byłem na nabożeństwie. Dopiero trzeciego dnia zacząłem odzyskiwać siły i mogłem pojechać na spotkanie z Papieżem. Pamiętam, że kiedy ewangelizowaliśmy na ulicy, bezdomny człowiek ukląkł z płaczem przed naszym kapłanem i prosił go o błogosławieństwo, by mógł zostać wyzwolony z nałogu pijaństwa” - opowiadał.

Zadanie

Starać się poświęcać dla innych i ewangelizować bez lęku - to zadanie, jakie papież Franciszek powierzył wszystkim młodym na zakończenie Światowych Dni Młodzieży. „Czy wiecie, co jest najlepszym narzędziem do ewangelizowania młodych ludzi? Inny młody człowiek. Oto droga, którą wszyscy powinniście iść! - dodał. - Jezus nie traktuje nas jak niewolników, ale jak osoby wolne, jak przyjaciół, braci. Nie tylko nas posyła, ale nam towarzyszy, zawsze jest przy nas w tej misji miłości” - stwierdził. Dodał też, że aby służyć, trzeba śpiewać Panu Bogu nową pieśń. „Jaka jest ta nowa pieśń? Nie chodzi o słowa ani o melodię, ale o śpiew waszego życia, pozwolenie, aby nasze życie utożsamiało się z życiem Jezusa, podzielanie Jego uczuć, Jego myśli, Jego działania. A życie Jezusa jest życiem dla innych, życie Jezusa jest życiem dla innych. Jest życiem posługi”.