W okresie wielkanocnym niedzielne czytania mszalne pochodzą z Nowego Testamentu. Podkreślają wypełnienie się wielowiekowej historii zbawienia, zapoczątkowanej wraz z Abrahamem i zrealizowanej w Jezusie Chrystusie. Na czas między uroczystością Zmartwychwstania Pańskiego a Zesłaniem Ducha Świętego jest przewidziana lektura Dziejów Apostolskich. Ukazują one narodziny i początki Kościoła jako wspólnoty nowego ludu Bożego, „wielkiego zgromadzenia”, w którym Bóg połączył wszystkie ludy i narody.

Dzisiejsze czytanie, wyjęte z Dziejów Apostolskich, przedstawia pierwsze kroki Szawła po głębokiej wewnętrznej przemianie pod Damaszkiem. Zmartwychwstały Pan całkowicie odmienił jego życie i postępowanie, z prześladowcy uczynił najbardziej oddanego głosiciela Ewangelii. Początki po nawróceniu nie były łatwe: odrzucony przez żydowskich rodaków, z którymi wcześniej podzielał sprzeciw wobec Jezusa Chrystusa, nie został jeszcze ufnie przyjęty przez chrześcijan. Jego sytuacja zmieniła się dopiero wtedy, gdy „przygarnął” go Barnaba i zaprowadził do Apostołów. Właśnie Barnaba stał się narzędziem szczególnej łaski Bożej, dzięki której Szaweł utwierdził się na nowej drodze. Odtąd żadna przeciwność nie mogła mu przeszkodzić w głoszeniu Ewangelii, aczkolwiek wielokrotnie doznał dotkliwych skutków wrogości wobec Chrystusa i Jego wyznawców. Jego działalność okazała się decydująca dla prężnej ekspansji Kościoła, w którym „oddają Bogu pokłon wszystkie szczepy pogańskie”.

W swoim Pierwszym Liście św. Jan wyjaśnia, na czym polega istota prawdziwego przyjęcia Ewangelii: wiara w Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego oraz wzajemna miłość, która nie ogranicza się do miłowania „słowem i językiem, ale czynem i prawdą”. Warunkiem wszczepienia w Chrystusa jest wypełnianie przykazań i przyjęcie życia pochodzącego od Ojca i udzielanego przez Ducha. Biblijny Izrael z mocą wyznawał, że Bóg jest jedyny. Nowy Izrael, czyli Kościół, tak samo mocno potwierdza to wyznanie i dodaje, że jedyny Bóg istnieje jako Ojciec i Syn, i Duch Święty, zaś spoiwem Osób Boskich jest miłość tak bardzo, że Bóg jest miłością.

Fragment wyjęty z Ewangelii według św. Jana przywołuje charakterystyczny dla krajobrazu Ziemi Świętej motyw winorośli. Jezus Chrystus jest krzewem winnym, a Jego wyznawcy – latoroślami. Nie można być chrześcijaninem z dala od Chrystusa, a tym bardziej bez Chrystusa, który podtrzymuje nasze życie duchowe i nieustannie je karmi. Wyznawanie Chrystusa jako Syna Bożego i wierność Ewangelii są najlepszym probierzem wierności Ojcu: „Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, o ile nie trwa w winnym krzewie, tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie”. Tym bardziej więc nie należy lekceważyć skutków sprzeciwu wobec Chrystusa: „Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie”. Chrześcijaństwo to najkrótsza i najpewniejsza droga do Boga jako Ojca, wiodąca przez Syna i wspomagana przez Ducha.

Polecamy „Kalendarz liturgiczny” – liturgię na każdy dzień
Jesteśmy również na Facebooku i Twitterze