Reklama

Niedziela Wrocławska

Sakra biskupia – co, kiedy, dlaczego

19 marca – we wspomnienie św. Józefa – w archikatedrze wrocławskiej sakrę biskupią przyjmie o. Jacek Kiciński CMF. To 62. biskup pomocniczy w tysiącletniej historii archidiecezji i 11. w historii powojennej. Pierwszy w historii powojennej biskup zakonnik

Niedziela wrocławska 12/2016, str. 4

[ TEMATY ]

święcenia

Bartosz Półrolnik

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Metropolita wrocławski abp Józef Kupny zaprasza do udziału w uroczystej liturgii, w czasie której biskup nominat o. Jacek Kiciński przyjmie sakrę biskupią. Liturgię zaplanowano na sobotę 19 marca, godz. 11. – Ufam, iż licznie przybędziemy na tę uroczystość, tak ważną dla naszego lokalnego Kościoła, aby otoczyć biskupa nominata naszą żarliwą modlitwą, wypraszając mu dary i łaski Ducha Świętego, niezbędne do owocnego posługiwania pasterskiego – zachęca metropolita i prosi o modlitwę w intencji biskupa nominata, a także pozostałych biskupów i kapłanów pełniących posługę w archidiecezji wrocławskiej. Transmisja uroczystości w Radiu Rodzina i TV Rodzina.

Obrzęd konsekracji biskupiej

A jak będzie wyglądać sama sakra biskupia i co znaczą jej obrzędy? – Obrzęd konsekracji biskupiej sprawowany jest podczas Eucharystii – wyjaśnia ks. Paweł Cembrowicz, proboszcz archikatedry wrocławskiej. – Po Ewangelii wyznaczony kapłan zwróci się z prośbą do głównego konsekratora o wyświęcenie o. Kicińskiego. Następnie przedstawia się kandydata i odczytuje nominację Stolicy Apostolskiej. Kolejny element święceń biskupich to przysięga złożona przez elekta. Biskup nominat publicznie wyrazi wolę przyjęcia posługiwania wypływającego ze święceń biskupich. Po Litanii do Wszystkich Świętych nastąpi chwila święceń: główny konsekrator w milczeniu, gestem nałożenia rąk na głowę elekta, włączy go w najwyższe kapłaństwo samego Chrystusa i udzieli mu mocy Ducha Świętego. Gest nałożenia rąk powtórzą wszyscy zebrani na uroczystości biskupi. Potem ma miejsce modlitwa święceń, podczas której dwaj diakoni będą trzymać księgę Ewangelii nad głową nominata.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

To jest istota święceń. Na zakończenie są jeszcze obrzędy wyjaśniające. – Na obrzędy wyjaśniające składa się namaszczenie głowy oraz przekazanie nowemu biskupowi księgi Ewangelii i insygniów: pierścienia, mitry i pastorału – mówi ks. Paweł Cembrowicz. – Nowy biskup pomocniczy zasiądzie wtedy jako pierwszy wśród zgromadzonych biskupów i od wszystkich otrzyma „pocałunek pokoju”. Jest to znak przyjęcia do grona Episkopatu.

Reklama

Pierścień, mitra i pastorał

Po obrzędzie konsekracji biskup otrzymuje insygnia, zwane także pontyfikaliami. To oznaki władzy biskupiej. Kilku z nich będzie używał tylko podczas liturgii, niektóre zaś pozostaną stałym elementem jego stroju. – Pierwszym znakiem godności biskupiej jest pierścień. Jest on znakiem zaślubin biskupa z kościołem, z diecezją – wyjaśnia ks. Cembrowicz. – Nawiązuje także do oblubieńczej miłości, jaką Chrystus darzy swój Kościół. Nowy biskup otrzyma także mitrę, znak blasku świętości. Mitra to liturgiczne nakrycie głowy biskupa, zakłada ją na czas procesji, podczas głoszenia kazania i udzielania błogosławieństwa. Na znak władzy pasterskiej biskup otrzymuje pastorał. Jest pamiątką laski, jaką w czasach biblijnych posługiwali się pasterze, przypomina też laskę, którą Mojżesz otrzymał od Boga. Pastorał ma przypominać, by nominat czuwał nad owczarnią, nad którą Duch Święty ustanowił go biskupem – podkreśla ks. Cembrowicz.

* * *

Herb

Herb biskupi wraz z dewizą tworzy tarcza z godłem herbowym oraz otaczające ją elementy wskazujące na piastowaną godność.

Na herbie biskupa nominata Jacka Kicińskiego na szarfie znajduje się wezwanie „Ut unum sint” – „Aby byli jedno”. Na tarczy herbowej na tle krzyża widzimy dwa znaki wyrażające jedność Syna i Matki: Najświętsze Serce Pana Jezusa i Niepokalane Serce Maryi (nawiązanie do klaretyńskiego herbu). Serca te przenikają się.

Piuska

Mała, okrągła czapeczka koloru fioletowego, nakrywająca czubek głowy biskupa, zarówno w czasie sprawowania liturgii jak i poza nią. Oznacza obłok Bożej Obecności i Bożej opieki nad tym, który ją nosi.

Pierścień

Pierścień jest znakiem godności biskupiej i znakiem zaślubin biskupa z diecezją. Nawiązuje do oblubieńczej miłości, jaką Chrystus darzy swój Kościół.

Reklama

Pektorał

To krzyż noszony na sercu. Jest znakiem opieki Chrystusa, ale też przypomina do głoszenia czego powołany jest biskup: Chrystusa i to ukrzyżowanego. To właśnie pierścień i pektorał stanowią swego rodzaju znaki rozpoznawcze biskupa, który na co dzień nosi zwykłą sutannę.

Mitra

Liturgiczne nakrycie głowy biskupa. To rodzaj czapki, złożonej z dwóch połówek w kształcie trójkąta. Z tylnej części mitry opadają swobodnie na kark i plecy biskupa dwie wstęgi. Rozdwojenie mitry przypomina o dwóch naturach – ludzkiej i boskiej Chrystusa, o dwóch wymiarach życia ludzkiego: cielesnym i duchowym, a także o doczesnej i wiecznej misji Kościoła.

Pastorał

Pastorał biskupi jest znakiem mocy Bożej oraz władzy pasterskiej i prorockiej. Jest pamiątką laski, jaką w czasach biblijnych posługiwali się pasterze.

2016-03-17 10:15

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Białoruś: święcenia grodzieńskiego biskupa pomocniczego

[ TEMATY ]

święcenia

Bożena Sztajner/Niedziela

Do obrony życia i sakramentalnego małżeństwa, a także do przekazywania wiary w rodzinach wezwał w czasie swej sakry biskupiej ks. Józef Staniewski. Wczoraj w grodzieńskim kościele katedralnym przyjął on święcenia biskupie. Nowy biskup pomocniczy w Grodnie przez wiele lat był rektorem i wychowawcą w Wyższym Seminarium Duchownym w tym mieście.

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech, Biskup, Męczennik - Patron Polski

Niedziela podlaska 16/2002

Obok Matki Bożej Królowej Polski i św. Stanisława, św. Wojciech jest patronem Polski oraz patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej i warmińskiej; diecezji elbląskiej i koszalińsko-kołobrzeskiej. Jego wizerunek widnieje również w herbach miast. W Gnieźnie, co roku, w uroczystość św. Wojciecha zbiera się cały Episkopat Polski.

Urodził się ok. 956 r. w czeskich Libicach. Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, panującego wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzyżewska, pochodziła z nie mniej znakomitej rodziny. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów. Ks. Piotr Skarga w Żywotach Świętych tak opisuje małego Wojciecha: "Będąc niemowlęciem gdy zachorował, żałość niemałą rodzicom uczynił, którzy pragnąc zdrowia jego, P. Bogu go poślubili, woląc raczej żywym go między sługami kościelnymi widząc, niż na śmierć jego patrzeć. Gdy zanieśli na pół umarłego do ołtarza Przeczystej Matki Bożej, prosząc, aby ona na służbę Synowi Swemu nowego a maluczkiego sługę zaleciła, a zdrowie mu do tego zjednała, wnet dzieciątko ozdrowiało". Był to zwyczaj upraszania u Pana Boga zdrowia dla dziecka, z zobowiązaniem oddania go na służbę Bożą.

Św. Wojciech kształcił się w Magdeburgu pod opieką tamtejszego arcybiskupa Adalbertusa. Ku jego czci przyjął w czasie bierzmowania imię Adalbertus i pod nim znany jest w średniowiecznej literaturze łacińskiej oraz na Zachodzie. Z Magdeburga jako dwudziestopięcioletni subdiakon wrócił do Czech, przyjął pozostałe święcenia, 3 czerwca 983 r. otrzymał pastorał, a pod koniec tego miesiąca został konsekrowany na drugiego biskupa Pragi.

Wbrew przyjętemu zwyczajowi nie objął diecezji w paradzie, ale boso. Skromne dobra biskupie dzielił na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na ubogich i więźniów, których sam odwiedzał. Szczególnie dużo uwagi poświęcił sprawie wykupu niewolników - chrześcijan. Po kilku latach, rozdał wszystko, co posiadał i udał się do Rzymu. Za radą papieża Jana XV wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tu zaznał spokoju wewnętrznego, oddając się żarliwej modlitwie.

Przychylając się do prośby papieża, wiosną 992 r. wrócił do Pragi i zajął się sprawami kościelnymi w Czechach. Ale stosunki wewnętrzne się zaostrzyły, a zatarg z księciem Bolesławem II zmusił go do powtórnego opuszczenia kraju. Znowu wrócił do Włoch, gdzie zaczął snuć plany działalności misyjnej. Jego celem misyjnym była Polska. Tu podsunięto mu myśl o pogańskich Prusach, nękających granice Bolesława Chrobrego.

W porozumieniu z Księciem popłynął łodzią do Gdańska, stamtąd zaś morzem w kierunku ujścia Pregoły. Towarzyszem tej podróży był prezbiter Benedykt Bogusz i brat Radzim Gaudent. Od początku spotkał się z wrogością, a kiedy mimo to próbował rozpocząć pracę misyjną, został zabity przez pogańskiego kapłana. Zabito go strzałami z łuku, odcięto mu głowę i wbito na żerdź. Cudem uratowali się jego dwaj towarzysze, którzy zdali w Gnieźnie relację o męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i pochował z należytymi honorami. Zginął w wieku 40 lat.

Św. Wojciech jest współpatronem Polski, której wedle legendy miał także dać jej pierwszy hymn Bogurodzica Dziewica. Po dziś dzień śpiewa się go uroczyście w katedrze gnieźnieńskiej. W 999 r. papież Sylwester II wpisał go w poczet świętych. Staraniem Bolesława Chrobrego, papież utworzył w Gnieźnie metropolię, której patronem został św. Wojciech. Około 1127 r. powstały słynne "drzwi gnieźnieńskie", na których zostało utrwalonych rzeźbą w spiżu 18 scen z życia św. Wojciecha. W 1928 r. na prośbę ówczesnego Prymasa Polski - Augusta Kardynała Hlonda, relikwie z Rzymu przeniesiono do skarbca katedry gnieźnieńskiej. W 1980 r. diecezja warmińska otrzymała, ufundowany przez ówczesnego biskupa warmińskiego Józefa Glempa, relikwiarz św. Wojciecha.

W diecezji drohiczyńskiej jest także kościół pod wezwaniem św. Wojciecha w Skibniewie (dekanat sterdyński), gdzie proboszczem jest obecnie ks. Franciszek Szulak. 4 kwietnia 1997 r. do tej parafii sprowadzono z Gniezna relikwie św. Wojciecha. 20 kwietnia tegoż roku odbyły się w parafii diecezjalne obchody tysiąclecia śmierci św. Wojciecha.

CZYTAJ DALEJ

Japonia: ok. 420 tys. rodzimych katolików i ponad pół miliona wiernych-imigrantów

2024-04-23 18:29

[ TEMATY ]

Japonia

Katolik

Karol Porwich/Niedziela

Trwająca obecnie wizyta "ad limina Apostolorum" biskupów japońskich w Watykanie stała się dla misyjnej agencji prasowej Fides okazją do przedstawienia dzisiejszego stanu Kościoła katolickiego w Kraju Kwitnącej Wiśni i krótkiego przypomnienia jego historii. Na koniec 2023 mieszkało tam, według danych oficjalnych, 419414 wiernych, co stanowiło ok. 0,34 proc. ludności kraju wynoszącej ok. 125 mln. Do liczby tej trzeba jeszcze dodać niespełna pół miliona katolików-imigrantów, pochodzących z innych państw azjatyckich, z Ameryki Łacińskiej a nawet z Europy.

Posługę duszpasterską wśród miejscowych wiernych pełni 459 kapłanów diecezjalnych i 761 zakonnych, wspieranych przez 135 braci i 4282 siostry zakonne, a do kapłaństwa przygotowuje się 35 seminarzystów. Kościół w Japonii dzieli się trzy prowincje (metropolie), w których skład wchodzi tyleż archidiecezji i 15 diecezji. Mimo swej niewielkiej liczebności prowadzi on 828 instytucji oświatowo-wychowawczych różnego szczebla (szkoły podstawowe, średnie i wyższe i inne placówki) oraz 653 instytucje dobroczynne. Liczba katolików niestety maleje, gdyż jeszcze 10 lat temu, w 2014, było ich tam ponad 20 tys. więcej (439725). Lekki wzrost odnotowały jedynie diecezje: Saitama, Naha i Nagoja.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję