Jubileusz 150. rocznicy powstania jednej z najstarszych szkół w Polsce – Zespołu Szkół Ekonomicznych im. A. i J. Vetterów – zgromadził byłych i obecnych nauczycieli, pracowników i uczniów oraz przedstawicieli organów samorządowych
Uroczyste obchody rozpoczęły się Mszą św. sprawowaną pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika w archikatedrze lubelskiej. W homilii Ksiądz Arcybiskup przypomniał historię powstawania szkoły, trudne warunki ze względu na czas rozbiorów, a także trud założycieli szkoły włożony w to, aby wykształcić dobrych obywateli dla niepodległej Polski. Zwracając się do obecnych uczniów szkoły, podkreślił, że są zobowiązani do pamiętania o bohaterskiej przeszłości naszego narodu. Przypomniał, że nauczyciele i pracownicy szkoły są jak siewcy, którzy sieją wśród młodzieży ziarna wiedzy i mądrości, biorą odpowiedzialność za rozwój i przyszłość małej i wielkiej ojczyzny. Ksiądz Arcybiskup prosił młodzież i absolwentów szkoły, by nie marnowali swoich talentów. – Każdy z nas jest zobowiązany do rozwijania otrzymanego daru i dbania o niego – podkreślał.
Po Eucharystii przez ulice miasta przeszła uroczysta defilada do budynku szkoły przy ul. Bernardyńskiej. Tam, w głównym holu szkoły odbyło się uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej przez prezydenta miasta Lublina Krzysztofa Żuka oraz Zbigniewa Piórkowskiego, dyrektora szkoły w latach 1971-75.
Obchody 150-lecia szkoły były połączone ze zjazdem absolwentów oraz dawnych pracowników. W uroczystościach wzięli również udział przedstawiciele zagranicznych ośrodków naukowych, z którymi obecnie współpracuje szkoła, m.in. z Jordanii, Mołdawii, Francji, Niemiec i Ukrainy. W czasie uroczystej akademii został wyświetlony film ukazujący historię i ideę szkoły. Od czasu powstania szkoły w 1866 r. zmieniło się niemal wszystko – począwszy od kształtu państwowości polskiej, a skończywszy na poziomie wiedzy. Na historii Vetterowskiej społeczności odbijały się piętnem dziejowe zawieruchy, zmieniające się trendy umysłowe i mody. Z biegiem lat krystalizowały się zwyczaje podtrzymywane przez kolejne pokolenia nauczycieli i uczniów; słowem tworzyła się tradycja nadająca tożsamość szkole, założonej z myślą o kształceniu wysoko wykwalifikowanych kadr dla przemysłu i bankowości. Idea braci Vetterów, polegająca na harmonijnym połączeniu wiedzy ogólnej ze specjalistycznymi umiejętnościami, rozszerzona o program wychowania respektujący narodowy patriotyzm, rozwijający osobowość i moralną postawę uczniów, wreszcie przygotowujący ich do odnalezienia się w rzeczywistości dorosłego życia, stworzyła standardy, według których zorganizowane jest życie szkoły.
Uroczystościom związanym z jubileuszem towarzyszyły również konkursy skierowane do obecnych uczniów: na prezentację multimedialną dotyczącą życia, działalności i spuścizny A. i J. Vetterów, literacki na temat patronów szkoły oraz fotograficzny pt. „Nasza szkoła w obiektywie”.
Jeszcze przed 5 laty z edukacji domowej korzystało w Polsce ok. 50 dzieci.
Dziś jest ich blisko 2 tys. I zapotrzebowanie na tę formę nauczania lawinowo rośnie.
Rodzice zabierają dzieci ze szkół publicznych, widząc tam coraz bardziej rosnącą agresję.
A przede wszystkim… ideologizację szkoły
Edukacja domowa ma najstarszą tradycję w systemie edukacji. Obowiązek zaś nauczania szkolnego istnieje krótko. Wprowadzono go w Europie zaledwie w połowie XIX wieku. Dotyczyło to mieszczaństwa i szlachty, a także księży i zakonników. Choć nauczanie zbiorowe, najczęściej zresztą prowadzone przez Kościół, istniało zarówno w starożytności, jak i świecie współczesnym, to jednak najpowszechniejsze było uczenie dzieci w domu. W Polsce „szkoły domowe” rozwinęły się w XIX wieku, kiedy to zaborca zabraniał nauczania polskiego języka, historii i kultury.
Współcześnie powrót do edukacji domowej następuje również w wielu krajach Europy. Najpopularniejszy zaś jest w Stanach Zjednoczonych. W Polsce, według informacji uzyskanych w biurze prasowym Ministerstwa Edukacji, w roku 2012 „(…) z nauczania domowego korzystało 207 uczniów szkół podstawowych i 182 uczniów gimnazjów. Dane liczbowe dotyczące roku szkolnego 2013/2014 są obecnie weryfikowane”. Według danych GUS natomiast, liczba dzieci uczących się w domach jest… pięciokrotnie wyższa.
Dziecko uczące się w domu musi być, według ustawy, „przypisane” do szkoły publicznej bądź prywatnej, gdzie zdaje egzaminy. Raz lub dwa razy do roku. Za dzieckiem do szkoły idą „ustawowe” pieniądze, mimo iż edukowane jest przez rodziców w domu. Ustawa z 1991 r. o systemie oświaty dopuszcza możliwość nauczania dzieci w domu. Jednakże, co jest powszechnie krytykowane przez rodziców, konieczna jest opinia poradni psychologiczno-pedagogicznej. Przy czym nie jest precyzyjnie określone, kogo ma ona dotyczyć: dziecka czy rodziców. Jest więc dowolnie interpretowana przez psychologów. wprawdzie formalnie ich opinie nie są decydujące w wyrażeniu zgody na edukację domową, lecz w praktyce to właśnie one przesądzają o tym, czy rodzice otrzymają zgodę od dyrektora szkoły na edukację domową, czy nie. Dyrektorzy szkół publicznych bowiem niemal powszechnie uważają, że nauczanie przez rodziców ma negatywny wpływ na socjalizację dziecka. Co, zdaniem naukowców, a także rodziców, nie ma żadnego pokrycia w praktyce (Marek Budajczak, Brian D. Ray, Paweł M. Zakrzewski). Opinii dyrektorów zaprzeczają też badania prowadzone na zlecenie MEN zarówno w szkołach podstawowych, jak i gimnazjach. Według nich, to właśnie w publicznych gimnazjach w ostatnich latach następuje daleko posunięta desocjalizacja.
Brak „państwowego” zaufania do domowej edukacji przejawia się zresztą na różne sposoby. Do tej pory np. nie ma poradnika wydanego przez MEN dla „szkół domowych”. W ostatnich latach powstało jednak wiele stowarzyszeń edukacyjnych, głównie o proweniencji chrześcijańskiej, które przejęły funkcję informacyjną i kształceniową dla rodziców uczących w domu. Pojawia się też coraz więcej literatury z tego zakresu, głównie amerykańskiej, ale też i krajowej. Od kilku lat odbywają się sesje i seminaria dotyczące tego zagadnienia. Rodzice mogą również wymieniać się swoimi doświadczeniami na rokrocznych spotkaniach poświęconych edukacji domowej.
Nie żyje bp Piotr Turzyński - biskup pomocniczy radomski, delegat KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej i ds. Duszpasterstwa Nauczycieli. Zmarł po długiej chorobie nowotworowej. Miał 61 lat. W marcu br. obchodził 10. rocznicę święceń biskupich. W kapłaństwie przeżył 37 lat.
O śmierci biskupa Piotr poinformował bp Marek Solarczyk:
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
