30 lipca 2016 r., po długiej i ciężkiej chorobie, zasnęła w Panu śp. Zofia Miller z domu Szyma. Urodzona 23 stycznia 1935 r., niemal całe swe pracowite życie spędziła w Częstochowie. Tu chodziła do Szkoły Podstawowej Sióstr Nazaretanek, a później do Liceum im. Juliusza Słowackiego, gdzie zdała egzamin maturalny. Tu również, po latach prywatnej nauki gry na pianinie, a następnie na fortepianie, rozpoczęła dalszą edukację w tym zakresie na poziomie średnim w Zespole Szkół Muzycznych, którą ukończyła z bardzo dobrą oceną. Otworzyło to jej drogę na studia w obecnej Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego, noszącej dawniej miano Wyższej Szkoły Muzycznej w Katowicach.
Podobnie jak inny częstochowianin z urodzenia, sławny w świecie wirtuoz, pedagog i juror konkursów Chopinowskich – prof. Andrzej Jasiński, była podczas studiów w katowickiej uczelni studentką wybitnej pianistki, kompozytorki i pedagoga w jednej osobie – prof. Władysławy Markiewiczówny, a po jej odejściu na emeryturę w 1968 r., właśnie u niego, bodaj jako pierwsza z jego uczennic, uzyskała dyplom w klasie fortepianu.
Z dyplomem tym podjęła pracę pedagogiczną w Częstochowie i prowadziła ją owocnie przez 30 lat. Przede wszystkim w zespole edukacyjnych placówek muzycznych, w którym sama się wcześniej kształciła, a także okresowo w miejscowej Wyższej Szkole Pedagogicznej. Z zamiłowaniem i oddaniem uczyła kolejne roczniki młodych adeptów pianistyki gry na ulubionym instrumencie oraz interpretacji coraz trudniejszych utworów. Umiała dostrzec talenty i potrafiła zapewnić im troskliwą opiekę oraz właściwy rozwój. Śledziła także dalsze postępy swych uczniów i uczennic i wraz z nimi cieszyła się z ich sukcesów, niejednokrotnie zagranicznych. W szerokim rodzinnym gronie chętnie uświetniała rozmaite okolicznościowe spotkania swym koncertowaniem con amore na wysokim, profesjonalnym poziomie.
W swojej najbliższej rodzinie, zwłaszcza w kręgu rodzeństwa, po śmierci rodziców odgrywała też ważną rolę swego rodzaju przewodniczki duchowej. Przede wszystkim promotorki wartości chrześcijańskich i patriotycznych. Ich rangę i znaczenie przy każdej okazji starała się ukazywać młodszemu pokoleniu oraz wpajać szacunek dla nich i wierność zobowiązaniom przez nie wyznaczanym. Z upływem lat stała się również kontynuatorką pracy i dzieła swoich rodziców – Leona i Wandy Szymów. Po latach muzykowania bowiem długo jeszcze prowadziła ich sklep z artykułami sakralnymi, zlokalizowany przy zabytkowej ulicy Siedmiu Kamienic, tuż u stóp Jasnej Góry.
Śp. Zofia Miller została pochowana – jakżeby inaczej! – w rodzinnym grobowcu na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie. Uroczystości pogrzebowe z udziałem wielu krewnych, przybyłych również z innych miast Polski, a także przyjaciół i znajomych, które odbyły się 2 sierpnia br., czyli akurat w święto Matki Bożej Anielskiej, zyskały z tej racji w odczuciu zebranych przy jej trumnie dodatkową, bardzo piękną, bo Maryjną i jakby wymarzoną przez Zmarłą, symboliczną wymowę.
Za tydzień w „Niedzieli” – wspomnienie Marcina T. Łukaszewskiego – ucznia śp. prof. Zofii Miller.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
Wspólna modlitwa z udziałem abp. Andrzeja Przybylskiego odbyła się wieczorem 6 grudnia w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach. - Daj Bogu szansę! Może przestań dyskutować, jaki to Bóg powinien być i co o nim sądzi świat. Zafunduj sobie czas przed Najświętszym Sakramentem - zachęcał metropolita katowicki.
Przybyłych do gmachu WŚSD na spotkanie „Przygotuj się na święta” - akcji organizowanej przez katowickich alumnów - przywitał ks. Krzysztof Matuszewski, rektor Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach. Duchowny prosił wszystkich o modlitwę za alumnów oraz o nowe powołania kapłańskie do katowickiego seminarium.
Prokuratura Rejonowa Wrocław Stare Miasto umorzyła postępowanie w sprawie proaborcyjnej lekarki z Dolnego Śląska. W sierpniu Instytut Ordo Iuris złożył do prokuratury pisemne zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez osobę podającą się za „Gizelę Jakubowicz”, której komentarz pod wpisem na Facebooku sugerował, że jest ona ginekologiem. Czyn zabroniony polegać miał na udzieleniu ciężarnej kobiecie pomocy w nielegalnej aborcji poprzez instrukcje, w jaki sposób i z użyciem jakiego leku ma wykonać aborcję farmakologiczną oraz poprzez oferowanie pomocy w szpitalu, w którym pracuje, w razie gdyby doszło do komplikacji medycznych.
Komentarz zamieszczono pod wpisem na zamkniętej grupie pod nazwą „ML Wrocław/ Dolny Śląsk”. Jeden z członków grupy dodał anonimowy post o treści „Jestem w ciąży, w której absolutnie nie mogę teraz być. Proszę o pomoc. Czy któraś z was mogłaby mnie zbadać? Test dodatni”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
