Pierwszy kościół w Dąbrowie został wzniesiony w latach 1974-75. W tymczasowej kaplicy poświęconej osobie św. Judy Tadeusza tutejsi czciciele oraz mieszkańcy pobliskich wiosek przez lata powierzali Chrystusowi wszystkie swoje troski i radości. Z czasem podjęto decyzję o rozbudowie kościoła. W roku 1998 biskup rzeszowski Kazimierz Górny dokonał wmurowania kamienia węgielnego. Nadzór nad pracami związanymi z tworzeniem nowej świątyni do 2009 r. pełnił ks. Stanisław Ulaszek, pierwszy proboszcz parafii. Dzięki ofiarom mieszkańców parafii oraz ludziom o wielkim sercu otwartym na sprawy Boże udało się wznieść i wykończyć nowy kościół. Powstała świątynia stała się pięknym symbolem religijnej żarliwości i gorliwości w służbie Bożej, w wyznawaniu wiary świętej.

Wiarę tę pogłębiła uroczysta Msza św. sprawowana pod przewodnictwem bp. Jana Wątroby. W homilii Pasterz diecezji podkreślił głęboki sens i znaczenie budowli jako świątyni dobrego Boga. – Świątynia to miejsce wspólnoty, to przestrzeń, w której Bóg pragnie spotykać się ze swoim ludem i udzielać swego nieskończonego miłosierdzia. Powołując się na bolesne wydarzenia z Francji, których obecne decyzje skutkują usunięciem krzyża z pomnika papieża Jana Pawła II, apelował o modlitwę w intencji ludzi, którzy zatracili swą wiarę. Jak mówił, świątynie i znaki chrześcijańskie we współczesnym świecie ulegają wielkiemu zagrożeniu i zapomnieniu. – Wasza świątynia pozostaje prawdziwym znakiem i świadectwem głębokiej wiary. Nie bójcie się przychodzić do niej, bo Bóg czeka na was zawsze.

Po homilii odbyły się tradycyjne obrzędy poświęcenia i namaszczenia olejami świętymi ścian kościoła, ołtarza, okadzanie ołtarza oraz uroczyste przyozdobienie i zapalenie na nim świec. Wierni modlili się do Boga o potrzebne łaski oraz Bożą opiekę na każdy dzień życia. W modlitwach pamiętano także o zmarłych ofiarodawcach, dobroczyńcach i budowniczych trudzących się przy wznoszeniu świątyni.

Dziś podobnie jak kilka lat temu kościół św. Judy Tadeusza w Dąbrówce stanowi szczególne miejsce dla ludzi wierzących. Można by stwierdzić, że pełni rolę „domu”, w którym każdy człowiek może spotkać się z Bogiem, przede wszystkim w postaci Ducha Świętego, który umacnia i pociesza. Jak wspomniał obecny proboszcz ks. Marian Chłopiński, parafię zamieszkują chorujący i cierpiący. W sakramentach świętych, uczestnicząc we Mszy św., słuchając Bożego słowa, odpowiadają na Boże wezwania całym swoim życiem, łącząc swoją chorobę z cierpiącym Panem, którego wizerunek widnieje nad ołtarzem głównym świątyni.