Seminarium nikomu nie zaszkodzi

Z ks. Sławomirem Pietraszko, neoprezbitrem z parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Słotwinie, o powołaniu rozmawia ks. Piotr Bączek.

Ks. Piotr Bączek: – Święcenie kapłańskie to z pewnością przełomowe wydarzenie. Jakim słowem określiłby Ksiądz to, co się stało w katedrze św. Mikołaja 26 maja?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Sławomir Pietraszko: – Na pewno przemiana. To chyba najlepsze słowo. Nie mam na myśli przemiany zewnętrznej. Choć człowiek, de facto, jest ten sam, to coś w nas się zmienia. Tak zresztą jest we wszystkich sakramentach.
W rozmowach z młodzieżą mówię, że nawet jeśli czegoś w tym względzie nie czujemy, to nie znaczy, że tego nie ma. Łaska, która w tych święceniach przyszła, z całą pewnością definiuje tę przemianę. Jest jakimś bodźcem.

– Bycie księdzem związane jest z czymś, co określamy mianem powołania. Jak to było w Księdza przypadku. Gdzie jest początek tej historii?

– Z pewnością nie było tak, że jako dziecko, niemowlak, dla postu w piątki nie piłem mleka matki (śmiech). Nigdy nie zastanawiałem się nad tym, nie planowałem, by zostać księdzem. Zresztą mnóstwo jest takich ludzi, którzy nie planowali. W seminarium mamy byłych bokserów, sportowców, maratończyków, kogoś z doktoratem po matematyce. To pokazuje, że Pan Bóg nas wyrywa, wzywa z tego, czym żyjemy.

Reklama

– Czym zatem żył Sławomir Pietraszko zanim wezwał go Bóg?

– Pochodzę z wioski; tam ludzie żyją codzienną pracą. Widziałem, jak mama wraca z zakładu pracy (z bielskiego Bezalinu), potem idzie do roboty w polu. Wokół tego rolnictwa wszystko się kręciło. A jeszcze niejako przy okazji udało się jej wychować dzieci.
Co do mnie, to byłem jak każde dziecko w moim wieku: zabawy, gra w piłkę, wyjazdy. Przełom przyszedł po gimnazjum. Zacząłem się zastanawiać, co chcę dalej w życiu robić. To był pierwszy impuls. Przypadkiem w Szczyrku wpadła mi w ręce ulotka o Liceum Córek Bożej Miłości w Bielsku-Białej. Zabrałem ją i odłożyłem gdzieś na bok. Kiedy trzeba było wybrać szkołę pomyślałem, że może właśnie tak: do „katolika” pójdę, spróbuję. Złożyłem więc podanie do szkoły prowadzonej przez siostry. I nie żałuję tej decyzji; miałem świetną, bardzo zgraną, liczącą 15 osób klasę.

– Mówi się, że pierwszym seminarium księdza jest dom rodzinny; jakikolwiek by nie był, stanowi pierwsze miejsce przygotowujące człowieka… Jaki był Księdza dom?

– To był wielopokoleniowy dom: dziadkowie, rodzice i my – dzieci. Do tego dochodził jeszcze mój chrzestny. Wokół, bardzo blisko, mieszkała rodzina – wujkowie i ciocie. Wychodziłeś z domu i spotykałeś najbliższych. To była taka naturalna, rodzinna wspólnota życia: ludzie z sąsiedztwa się znali, odwiedzali się wzajemnie, utrzymywali ze sobą żywe relacje. Wydaje mi się, że słowem charakteryzującym mój dom jest „normalność”. I, chyba, jak w każdym domu wielorodzinnym, religijności pilnowała babcia, rodzice byli mocno zajęci. I właśnie babcia dawała impuls, np. wieczorem: „Idziemy się modlić”. Wtedy wszyscy: rodzice umęczeni po pracy, wujek i dzieci – klękaliśmy i zaczynaliśmy modlitwę. To zapamiętałem.

– Kontakt z kościołem, parafią? Był ksiądz ministrantem?

– Trzeba przypomnieć, że początkowo Słotwina była częścią parafii w Lipowej. Wujek miał Skodę Rapid, co na tamte czasy było luksusem. Tak jeździliśmy do kościoła. Z bratem chętnie to czyniliśmy, także dla przejażdżki tym autem! (śmiech). Odległość ponad dwóch kilometrów od kościoła parafialnego była kłopotem. Rodzice bali się puszczać małego chłopca, by szedł na zbiórkę dość ruchliwą drogą.
Zostałem ministrantem dopiero w szóstej klasie. W 2000 r. w Słotwinie pojawił się ks. Mieczysław Grabowski. Najpierw uczył religii jako wikariusz z Lipowej, potem zaczął tworzyć ośrodek duszpasterski. Podszedł więc do mnie i zaproponował, bym został ministrantem. Myślałem wpierw, że jestem zbyt „stary” na ministranta. Ale się zdecydowałem. Później wstąpiłem w szeregi Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży.

– Czy Księdza powołanie to bardziej jeden moment, który można wskazać, jakiejś punktowe wydarzenie, czy raczej proces?

– Na pewno jakiś proces. W liceum zacząłem się poważniej nad drogą do kapłaństwa zastanawiać. Starsi koledzy ze szkoły CBM wybierali seminarium. Kiedy oni przyjeżdżali jako klerycy, widziałem, że są normalnymi facetami. Wreszcie przyszedł moment, gdy trzeba było zdecydować o swojej przyszłości. Wtedy stanęło przede mną pytanie o kapłaństwo. Dużo myślałem, zastanawiałem się, rozmawiałem z księżmi i klerykami. W końcu zdecydowałem: Tak, to jest to.
Przyszedł też moment, gdy trzeba było o tym powiedzieć w domu. Na pewno nie było tak, że zgromadziłem całą rodzinę i uroczyście oświadczyłem, że idę do seminarium. Siedziałem przy komputerze i mama przyszła nieśmiało zapytać: „A ty już wiesz, co będziesz robił dalej, zostaniesz w domu, będziesz pracował?”. Odpowiedziałem spokojnie, że idę do seminarium. Pamiętam, że mama się rozpłakała i powiedziała coś w tym stylu: „Jezus, Maria. Dziecko mi idzie na zmarnowanie!”. To była pierwsza reakcja mamy. I to ona powiedziała reszcie rodziny o mojej decyzji. Potem poszedłem do proboszcza. Ucieszył się, bo to był rok jubileuszu jego kapłaństwa.

– Jakie jest wspomnienie pierwszego kontaktu z seminarium?

– Wchodziłem do seminarium z taką wizją, wysnutą m.in. przez moją mamę, że idę do miejsca w rodzaju więzienia. Faktycznie, coś w tym było na początku: wejście w regulamin seminaryjny, stałość, nadzór przełożonych. Bez komórki, Internetu – to wszystko w XXI wieku. A ja już jestem z tego pokolenia, które tym żyło na co dzień. I oto trzeba było te dobra zostawić, to wszystko stało się regulaminem zabronione. To było pierwsze wrażenie, które z czasem zupełnie zanikło.

– Jak przebiegała ta zmiana. Jak ją Ksiądz opisze?

– Najpierw następuje dość radykalne, żeby nie powiedzieć brutalne, odcięcie się od świata. Dwa pierwsze lata w żargonie seminarium nazywano biblijnie „czasem wielkiego ucisku”. Przejście na rok trzeci to dojście do „ziemi obiecanej”. Te pierwsze lata są najtrudniejsze. Kiedy przychodzisz z rozbieganego, kolorowego świata, naraz każą ci milczeć, rezygnować. Z czasem jednak przegryzasz się przez ten „nakaz” i zaczynasz rozumieć, czemu to wszystko służy. Pomagają w tym konferencje ojców duchownych. Na początku „trzeba” i robisz to, co trzeba. Potem zaczynasz rozumieć „dlaczego”, zaczynasz dostrzegać owoce we własnym sercu, własnym życiu.

– Jakie są zatem owoce seminarium?

– Są różne i liczne. Ale dla mnie istotna jest wspólnota. Nasz rocznik – 6 kleryków diecezji bielsko-żywieckiej – jesteśmy bardzo zżyci. Możemy jeden na drugiego liczyć. Dalej przyszło odkrycie, bardzo ważne, że ludzka wspólnota jest odbiciem wspólnoty Trójcy Świętej. Bóg jest wspólnotą. Odkrywałem też wsparcie wspólnoty parafialnej wraz z przyjmowaniem kolejnych posług: lektoratu, akolitatu.
Na każdą z tych uroczystości do Krakowa z małej wioski Słotwina przyjeżdżał cały autobus wiernych. Ci ludzie brali wolne w pracy na ten jeden dzień, jechali do Centrum Jana Pawła II, by przez tę jedną godzinę być ze mną. Wspierać mnie w mojej drodze do kapłaństwa. Intelektualna droga studiów także dała mi pewien obraz wspólnoty, z którym idę w kapłaństwo.

– Studnia. Filozofia i teologia – po co to wszystko?

– Opowiem o jednej sytuacji, dość dla mnie istotnej. Jako kleryk przyjechałem do domu na wakacje. Poszedłem do kościoła na adorację. I po tej modlitwie przyszła do mnie dziewczyna; zaczęła opowiadać, jak posypało się jej życie. Wtedy na własnej skórze odczułem, że koniec z teorią. Zaczynają się schody. Prawdziwe życie, prawdziwe pytania, sytuacje, prawdziwi ludzie. Zderzenie się z realnym życiem. Do mnie, niewiele starszego, przychodzi ktoś z poważnym problemem. Co ja mam z tym zrobić? Mogę zrobić, co w mojej mocy i resztę zostawić Panu Bogu. I tu się okazało, że wiedza nabyta w seminarium ma swoje praktyczne przełożenie, że dotyka rzeczywistości człowieka, nie jest suchą teorią, nie może taką być.

– Czego Ksiądz spodziewa się po kapłaństwie?

– Spodziewam się niespodziewanego. Nie wiem, co do mnie przyjdzie. W czasie tegorocznych święceń diakonatu bp Roman Pindel powiedział, że Bóg nam gwarantuje jedynie to, że będzie z nami, że kocha. Nie mogę być pewien siebie.
Z kolei jeden z przełożonych w seminarium powiedział mi coś, co zapamiętałem. Każdemu z nas Pan Bóg daje oścień, coś, z czym sobie nie możemy poradzić, kłopot, problem. Po to, bym nie wpadł w pychę i nie myślał, że sam sobie ze wszystkim poradzę. Spodziewam się, że kapłaństwo będzie drogą piękną.
„Czytając” dzisiejszy świat, rozmawiając z ludźmi, mogę powiedzieć, że dziś zadania księdza są zupełnie inne niż kiedyś. Ja rozeznaję to tak: ludzie dziś najbardziej potrzebują, żeby z nimi być. Nie tylko tego, żeby im udzielać rad, wskazówek – choć to też jest nasze zadanie. Ludzie chcą obecności. Żeby mieli pewność, że, niezależnie od tego, co się w ich życiu dzieje, zawsze mogą na kogoś, na kapłana liczyć. Że ktoś ich wysłucha.

– Czego się Ksiądz najbardziej obawia, idąc w taki, a nie inny świat?

– Boję się, że komuś nie będę potrafił pomóc. Oczywiście, wiem, że we wszystkim, co robimy, wspiera nas Pan Bóg, że musimy Mu zaufać. Ale we mnie jest taka wewnętrzna obawa, że przyjdzie ktoś z problemem, a ja rozłożę ręce w geście bezradności. Owszem, może samo wysłuchanie będzie już jakąś pomocą.
Nie tyranizuję świata. Z praktyk parafialnych mam doświadczenie bazujące na pracy z młodymi w szkole. Widzę tam głód relacji, ogromny deficyt więzi. Młodzi nie mają wsparcia w domu, szukają tego w sieci, w grach.
Moim zdaniem trzeba dziś uczyć ludzi, by potrafili się zatrzymać. To jest wielka bolączka współczesności: z roku na rok coraz bardziej przyspieszamy. Człowiek się nakręca. I nie ma czasu nawet pomyśleć. Zadaniem naszym jest trochę ludzi stopować, prowokować do myślenia.

– Co powiedziałby młody Kapłan tym chłopakom, którzy stoją przed wyborem drogi życiowej i zastanawiają się nad kapłaństwem: Iść do seminarium, czy nie?

– Oczywiście, iść. Po pierwsze dlatego, że formacja seminaryjna nikomu nie zaszkodzi. Jeżeli rozeznasz, że kapłaństwo to nie twoja droga, niczego nie tracisz. Czas spędzony w seminarium nie będzie czasem straconym. Człowiek się wtedy czegoś uczy.
Ja w podaniu o dopuszczenie do święceń napisałem, że wszystkie swoje talenty chcę oddać na służbę Kościoła. Można patrzeć na kapłaństwo jako na rezygnację z czegoś, jak na „zmarnowanie”. Ale można widzieć w tym drogę do rozwoju talentów, które daje nam Pan Bóg, by służyć innym. Na początku wspomniałem, że do seminarium trafiają maratończycy, bokserzy, matematycy. Ich talenty, ich dary Pan Bóg chce wykorzystać. Niezależnie, czy zostaną kapłanami, czy też nie. Trzeba tylko odkryć, do czego Bóg nas powołuje.

Adam Sosnowski: Jeszcze w powyborczy wieczór media, z telewizją publiczną na czele, zaczęły pleść narrację, według której Andrzej Duda jest kandydatem marionetkowym, sterowanym przez Jarosława Kaczyńskiego, przede wszystkim zaś o. Tadeusza Rydzyka…

Prof. Jan Duda: Te ataki nie są niczym nowym, tylko teraz nastały z większą siłą. Andrzej jest politykiem samodzielnym, podobnie jak sam urząd prezydenta jest ze swej natury mocno niezależny. Z drugiej strony chciałbym jednak podkreślić, że cała nasza rodzina bardzo szanuje o. Tadeusza. Obserwujemy jego działania od 1992 r., czyli od kiedy uruchomiono Radio Maryja. Wtedy Andrzej mieszkał jeszcze z nami, a ta rozgłośnia słuchana jest u nas w domu bardzo często. Jadąc autem słucham też innych stacji radiowych, ponieważ chcę mieć jak najszerszy wachlarz informacji i wiedzieć, co i jak mówią ci, z poglądami których się nie zgadzam. (…) Akurat u nas wszystkie dzieci, a jest ich trójka, miały to szczęście, że przeszły przez szkoły, w których spotkały bardzo dobrych i oddanych nauczycieli. Ale proszę sobie przypomnieć, jakie były komunistyczne szkoły, do których uczęszczało moje pokolenie. Owszem, byli tam też znakomici nauczyciele, sam wielu takich miałem, ale podręczniki były tragiczne. W tych od historii pakt Ribbentrop-Mołotow był opisany jako akcja ratunkowa Związku Radzickiego dla Białorusi przeciwko okupacji niemieckiej… I jakoś nam to nie zaszkodziło. My od razu byliśmy wystawieni na działania wrogiej ideologii i w starciu z nią musieliśmy wiedzieć, jak się bronić. Gdy natomiast człowiek chowany jest jakby w jaju, chroniony jakąś skorupą, to gdy z tego jaja wyjdzie i zderzy się z fałszywymi ideologiami, nie będzie wiedział, jak te ataki odeprzeć.

To prawda, niemniej warunek jest jeden. Taki człowiek musi wynieść już z domu pewien zasób wartości moralnych, patriotycznych czy chrześcijańskich. Tylko wtedy może nie ugiąć się pod manipulacją ze strony fałszywej ideologii. Gdyby go w domu nie przygotowano, gdyby wychowano jako człowieka uległego, ugiąłby się jeszcze prędzej. Rola domu rodzinnego jest tu kolosalna.

Prof. Jan Duda: Oczywiście. Dlatego w wychowaniu Andrzeja i naszych dwóch córek wyznawaliśmy razem z żoną dwie bardzo ważne zasady. Po pierwsze, swoje dziecko trzeba szanować. To przecież jest człowiek, choć jeszcze mały. Od dzieci także można się bardzo wiele nauczyć, my z żoną od naszych wiele się nauczyliśmy. Po drugie, dziecko potrzebuje autorytetu. Jednak nie takiego, który go bezmyślnie ogranicza, ale takiego, który wskaże mu barierę dopuszczalnych zachowań. Trzeba to umiejętnie wyważyć, a wbrew pozorom nie ma na to tak dużo czasu. Około 16 roku życia młodzież wchodzi już w dorosłe życie i wtedy trudno coś w wychowaniu zmienić. Pamiętam, że mój światopogląd oraz wyznawane zasady ukształtowały się właśnie w wieku około 16 lat. I trzymam się ich do dziś.

Może także z wychowania wynika jedna cecha Andrzeja Dudy, która wyróżnia go na tle innych polityków: jest on bowiem człowiekiem, który potrafi słuchać innych, podczas gdy większość polityków lubi tylko mówić albo raczej gadać.

Andrzej wychował się w specyficznych warunkach, bo od małego był otoczony towarzystwem dorosłych. Przez 10 lat mieszkaliśmy w hotelu asystenckim w pokoiku o powierzchni 9 m kwadratowych, w którym na dodatek nieustannie przebywali u nas goście. On się bawił, a my toczyliśmy dyskusje na fundamentalne tematy. Na przykład: dlaczego Kościół jest tak srogi w zasadach, a tak pobłażliwy dla grzeszników? Ten wątek bardzo często przewijał się w rozmowach.

Ciekawe, do jakich wniosków Państwo w nich doszli?

Prof. Jan Duda: Że to jest najlepsza filozofia. Należy pilnować zasad, ale nie wolno nikogo ścinać za to, że ich nie przestrzega. (…) Wszystkie zasady Kościoła, do którego mam wielkie zaufanie, są właśnie wartościami zadanymi. Gdy ludzie ich nie mają, bardzo łatwo się łamią i poddają, kiedy w ich życiu wydarzy się coś nieprzyjemnego, czego się nie spodziewali, albo czego w danym momencie nie chcieli. Tymczasem to może być przecież błogosławieństwo.

Jest to bardzo dojrzała postawa, pełna pokory i ufności w Opatrzność; wiara, że wszystko, co mi się w życiu przydarza, ma jakiś sens. Sens, który w danym momencie niekoniecznie musi być dla mnie zrozumiały. Z drugiej strony jednak takie nastawienie daje też ogromną siłę i spokój wewnętrzny.

Prof. Jan Duda: Tak jest, dokładnie tak. Jako człowiek wierzący wiem, że każde zdarzenie, które na mnie spada, ma sens. Dane jest mi po to, abym je wygrał. Każda sytuacja jest wyzwaniem. Dopiero jako człowiek dorosły dowiedziałem się, że już starożytni Rzymianie mieli takie podejście: „kto losu słucha, tego los prowadzi, kto z losem walczy, tego los wlecze”. Teraz wystarczy zamienić los na Opatrzność i mamy perspektywę chrześcijańską.

Rozumiem, że tę właśnie zasadę udało się także wszczepić dzieciom.

Prof. Jan Duda: Udało się. Nasze dzieci od samego początku to słyszały, ale i widziały w praktyce. Mówiliśmy: „Zdarzyło ci się coś? To wygraj to! Nie rób z tego dramatu, tylko spróbuj wygrać. Dostałeś dwóję, to musisz się bardziej zmobilizować. Gdybyś nie dostawał czasem dwój, to może byś się rozleniwił”.

I z tą zasadą Pana syn doszedł aż do nominacji prezydenckiej, która przecież też nie była przezeń zaplanowana, tylko poniekąd spadła właśnie jak wydarzenie, które należało przyjąć.

Prof. Jan Duda: Oczywiście, bo jak można sobie zaplanować, że zostanie się prezydentem? Jasne, że trzeba mieć ambicję, aby osiągnąć trudne cele. Ale to Pan Bóg pokazuje, gdzie kto ma iść, bo to On rozdaje talenty. A moim zdaniem mój syn jest bardzo utalentowany. W związku z tym, gdy ktoś przychodzi i proponuje taki urząd, to nie ma się prawa odmówić. To nie jest kwestia tego, czy ktoś chce czy nie; każdy ma obowiązek pomnażać swoje talenty. One są dawane za darmo, to żadna zasługa mieć talent do czegoś. (…) Karcenie z miłości jest obowiązkiem zapisanym w Biblii. Wiele dobrego można się także nauczyć z lektur patriotycznych, które dzisiaj wycinane są z kanonu.

Skoro mówimy o czytaniu, jaką literaturą interesował się Andrzej Duda, co lubił czytać?

Prof. Jan Duda: Pierwszą poważniejszą lekturą, w której Andrzej się dosłownie zakochał, to był „Dzikowy skarb” Karola Bunscha, po której przeczytał kolejne książki tego autora, a potem oczywiście Sienkiewicza. Andrzej bardzo lubi książki historyczne, patriotyczne. Zainteresował się bardzo literaturą powstańczą i bardzo dokładnie ją czytał. Miałem zwyczaj, że ok. 12-13 roku życia zabierałem każde dziecko na wycieczkę do Warszawy, żeby poznało stolicę. Andrzej tak dogłębnie poznał historię Powstania Warszawskiego, że to potem on oprowadzał mnie po stolicy i opowiadał, jakie w danym miejscu toczyły się walki. Jako dziecko! Zresztą od strony dziadka (ojca mamy) Andrzej ma też korzenie warszawskie - dziadek Nikodem urodził się i mieszkał w Warszawie wiele lat. Babcia Zenia pochodzi z Radomska, a moja rodzina z Sądecczyzny, tj. z południa Polski.

Wspominał Pan już o wierze i Bogu, o roli wiary w wychowaniu dzieci, o zaufaniu do Opatrzności. Jak to dzisiaj wygląda u pana Andrzeja? Czy wiara odgrywa ważną rolę w jego życiu?

Prof. Jan Duda: Odpowiem najprościej pytaniem: a czy myśli Pan, że bez wiary byłby w stanie to wszystko znieść? Ten ogrom pracy, ale także te nieustanne ataki? Bez oparcia w wierze nie byłby w stanie tego udźwignąć. To wiara w Boga jest siłą, także jego siłą. Gdziekolwiek jesteśmy, dostajemy sygnały, że ludzie modlą się za Andrzeja. Dlatego powtarzam to innym: jeżeli chcecie pomóc Andrzejowi, módlcie się za niego. Andrzej jest człowiekiem głęboko wierzącym, żyje w przekonaniu, że wiara jest niesamowitym darem i łaską. Człowiek potrzebuje moralnych drogowskazów w swoim życiu. Ludy bez religii nie istnieją. Gdy powstawały i bez niej chciały istnieć, natychmiast ginęły. Człowiek ma przecież w sobie potrzebę sprawiedliwości, troski o bliskich, potrzebę miłości. W człowieku jest refleks Boga. Już św. Augustyn powiedział „Niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Panu”. Człowiek niewierzący jest nieszczęśliwy. A ktoś, kto próbuje obedrzeć człowieka z wiary - na przykład przez śmiech, obelgi czy szyderstwo - jest draniem. To najwyższej kategorii draństwo. Człowiek odarty z wiary staje się mgłą, która uda się tam, gdzie wiatr zawieje. „Kto przestaje wierzyć w Boga, zaczyna wierzyć we wszystko”, jak powiedział C.K. Chesterton. I to dzisiaj widzimy, jak ludzie zaczynają wierzyć w bzdurne teorie Palikota czy ideologię gender.

Właśnie te teorie dzisiaj są przedstawiane jako droga do wyzwolenia i wolności. Bo w przeciwnym razie nastąpią - jak przekonuje wspomniany tu osobnik - rządy Kościoła.

A kto ma rządzić? Przecież to jest takie proste. Człowiek musi przyjąć w życiu pewne zasady. W geometrii mamy aksjomaty, czyli twierdzenia tak podstawowe, że ich się nie udowadnia. Wystarczy zabrać jeden aksjomat i cały system runie. I tak jest w całym naszym życiu. (…)

Podobna teoria funkcjonuje w odniesieniu do nauk humanistycznych, gdzie przecież bardzo często rozstrzyga się nie tylko kwestie formalne, ale właśnie ideologiczne czy światopoglądowe ukryte pod płaszczem nauki. I tak w humanistyce jedna z teorii głosi, że w pewnym momencie dedukcji czy opisu danego systemu dochodzimy do punktu, kiedy musimy zacząć zdanie od „Wierzę, że” lub „Myślę, że”. To oznacza, że w najbardziej fundamentalnych kwestiach każdego światopoglądu, a nawet nauki, poruszamy się w dziedzinie wiary, a nie wiedzy. Problem w tym, w co chcemy uwierzyć.

Otóż to. Weźmy na przykład kwestię in vitro. Zwolennicy powołują się na to, że jest bardzo dużo badań naukowych potwierdzających jego skuteczność. Mnie natomiast w ogóle to nie przekonuje. Dlaczego? Dlatego, iż wiem, jak wygląda nauka. Jakże często jest tak, że jak ktoś płaci, to się robi stosowne wyniki, których ten ktoś oczekuje. Tak funkcjonuje dziś nauka i w ten sposób można wszystko „udowodnić”. Jeżeli ktoś jest zainteresowany tym, aby forsować dane idee, to nie będzie płacił za badania, które te właśnie idee podważają. Dlatego mam więcej zaufania do soborów, biskupów i papieża, niż wszystkich genderowych naukowców. A według mnie najprostszym dowodem przeciwko in vitro jest to, że przy normalnym zapłodnieniu o dojście do jajeczka walczy kilka milionów plemników, a przy in vitro tylko kilkadziesiąt. Sami dokonujemy selekcji, nie natura - ale na jakiej podstawie? Nie ma żadnej. Dlatego religia jest stale potrzebna i to nawet w codziennych, najzwyczajniejszych decyzjach. (…)

Gdzie pan Andrzej brał ślub?

W Krakowie w kościele św. Franciszka Salezego przy klasztorze wizytek, ślubu udzielał mu ks. Mieczysław Maliński. Pobrali się z Agatą w lutym 1995 r.

Czyli w tym roku obchodzili 20. rocznicę ślubu; to piękny jubileusz.

Faktycznie, 20 lat to ładny kawał czasu spędzonego razem. Zresztą to bardzo udane małżeństwo, świetne! Razem z Agatą często przychodzili do nas na niedzielne obiady, teraz z braku czasu zdarza się to już dużo rzadziej. Agatka jest naprawdę dla nas jak córka, o wszystkim możemy sobie z nią pogadać, o szkole, o pracy, o domu. Jest nauczycielką języka niemieckiego w II krakowskim LO.

A córka pana Andrzeja, Kinga?

Kinga jest na I roku prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od dziecka marzyła o tym, żeby zostać sędzią, więc nikogo nie zaskoczyła swoim wyborem. Kinga lubi do dziadków przychodzić i bardzo chętnie opowiada o tym, co się u niej dzieje na studiach, czego się uczy. Przy okazji ja dowiaduję się od niej różnych ciekawych rzeczy, np. ostatnio z historii prawa.

Wiemy, że pan Andrzej ma dwie siostry. Jak dzisiaj wygląda kontakt między rodzeństwem?

Cała trójka jest w świetnych stosunkach. U nas jest troszkę nietypowo, ponieważ dzieci pojawiały się w odstępie ośmiu lat, tak więc jest między nimi spora różnica wieku. Kiedy urodził się Andrzej, mieliśmy z żoną po 23 lata, potem była Ania, a jeszcze osiem lat później Dominika. Relacje między nimi są bardzo ciepłe, z tym, że Andrzej jest dużo starszy i czuje się za nie odpowiedzialny.

A Pan był jedynakiem?

Skądże! Było nas w domu sześcioro dzieci. Rodzice mieli do nas bardzo duże zaufanie. Nie strofowali, nie pouczali nieustannie, co wolno mi robić. Ale m.in. dlatego, że byłem ministrantem, to wiedziałem, że pewnych rzeczy robić mi nie wypada, bo to się po prostu nie godzi. Raz tylko rodzice zwrócili mi uwagę, kiedy wróciwszy z zabawy powiedziałem brzydkie słowo. I to wystarczyło - nigdy więcej już takiego słowa w domu nie wypowiedziałem. Oni byli prostymi ludźmi. Tata był kuśnierzem i miał tylko cztery klasy szkoły podstawowej, a tak mądrego człowieka jak on w życiu już nie spotkałem. Mądrość nie ma tak naprawdę nic wspólnego z wykształceniem, często wręcz wykształcenie jej przeszkadza. Ojciec zawsze wiedział, co w danej sytuacji powiedzieć, żeby było dobrze. Rodzice nie musieli zwracać mi uwagi, bo wiedziałem, że złym zachowaniem sprawiłbym im wielką przykrość. A tego za wszelką cenę nie chciałem zrobić. I tak też starałem się wychować swoje dzieci. Mówiłem im zawsze, że człowiek wolny stróża ma w sobie, nie potrzebuje go mieć z zewnątrz, gdyż jest wolny. To niewolnik musi mieć strażnika. (…)

Jednak teraz w kampanii wszystko to jest bardzo ograniczone, codziennie włączając telewizor można zobaczyć Andrzeja Dudę w innym polskim mieście, ma zaplanowanych po kilka spotkań dziennie.

Podczas kampanii wyborczej o spotkaniach prywatnych w ogóle nie ma co marzyć. Wpada czasami do nas, ale jest to naprawdę rzadko. Podczas Wielkanocy mieliśmy okazję usiąść wszyscy razem do świątecznego śniadania, dzień wcześniej byliśmy na Woli Justowskiej poświęcić pokarmy. Nie mówiąc już o Triduum Paschalnym, które dla nas jest immanentną i bardzo ważną częścią Wielkanocy, i te dni zawsze spędzamy razem z Andrzejem i jego rodziną. Chodzimy wtedy do kościoła św. Idziego, czyli do kościoła harcerskiego.

Zaobserwował Pan, żeby kampania wpływała jakoś na Pana syna?

Nic takiego nie zauważyłem, oprócz oczywiście tego, że Andrzej jest bardzo zajęty i bywa zmęczony. Ale trzyma go to, jak widzi, że ludzie mają do niego zaufanie i modlą się za niego. A jak już mówiłem, Andrzej ma po kilka spotkań dziennie i to wszystko na oczach wielu kamer. Ja przecież nic w tej kampanii nie robię, ale do wyborów I tury byłem bardzo spięty. Bo przecież jako rodzic wszystko do siebie przyjmuję, a tak naprawdę nie jestem w stanie w niczym pomóc…

Z pewnością często Pan słyszy to pytanie, ale zadam je i ja: dlaczego Pan chce, aby Pana syn został prezydentem?

Faktycznie często to słyszę. I odpowiadam wtedy, że Polska potrzebuje głębokiej zmiany, bo nasze państwo staje się zacofane politycznie i peryferyjne technologicznie. Pod względem innowacyjności mamy 25. miejsce w Europie. Ubóstwo dzieci jest dramatyczne. Orliki gniją. Służba zdrowia leży. Wskaźniki ekonomiczne są słabe. I tak można wyliczać bez końca. Natomiast w mediach zazwyczaj o tym się nie mówi. Zauważyłem nawet taką zależność, że jak już naprawdę nie wiedzą, co mówić, to dają więcej sportu.

A propos sportu. Czy Pan interesuje się sportem?

W pewnym sensie jest to przyjemna forma tracenia czasu, ale muszę przyznać, że lubię sport. Lubię obejrzeć dobry mecz piłki nożnej czy pojedynek bokserski. W sporcie też dobrze widać, że ktoś ma pasję. Poza tym mecz piłki nożnej trafnie oddaje według mnie model życia. Dobry na ogół wygrywa - ale może i czasem przegrać. Mój młodszy o rok brat Antoni, nota bene też zaangażowany w politykę, zakładał w Opolu Porozumienie Centrum, jeszcze dzisiaj, w wieku 65 lat biega maratony.

To widzę, że pan Andrzej sportowe geny ma po stryju. Widziałem go, jak jeździ na nartach i naprawdę świetnie sobie radził.

Tak, to jeszcze z czasów studenckich, kiedy miał ambicje, żeby zostać mistrzem akademickim w narciarstwie; w domu mamy jego medale i puchary. Andrzej przez pewien czas chciał być piłkarzem, już jako dziecko grał w piłkę, zresztą jak wszystkie chłopaki w Krakowie. Potem razem doszliśmy do wniosku, żeby dać sobie z tym spokój, bo nie miał do tego predyspozycji. Miał jeszcze krótki epizod z judo. Bardzo sympatyzuje z krakowskimi klubami, aczkolwiek bliżej mu jest do Cracovii. Pamiętam, że jako dziesięciolatek chodził po domu i śpiewał „Wierzymy, wierzymy w Pasy, Pasy nie opuszczą Ekstraklasy!”. Niestety, to był właśnie ten rok, w którym Cracovia spadła…

Jak największe zagrożenia widzi Pan przed Polską?

Podpisanie konwencji przemocowej, której fragmenty są dosłownie przepisane z manifestów ideologii gender, jak również pakietu klimatycznego to katastrofalne błędy polityczne, godzące bardzo silnie w naszą tożsamość kulturową i gospodarkę. Pakiet może doprowadzić do zapaści naszą gospodarką, a już teraz stajemy się krajem peryferyjnym technologicznie.