Życie wieczne nadające sens i kierunek codzienności chrześcijan zostało ofiarowane ludzkości przez zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, abyśmy „wierząc, mieli życie w imię Jego” (J 20,31). Apostołowie, podejmując nakaz misyjny, byli głosicielami życia wiecznego w Chrystusie zmartwychwstałym, dostępnego dla każdego, kto uwierzy i przyjmie chrzest. W swoim przepowiadaniu musieli się też konfrontować z poglądami filozoficznymi negującymi możliwość zmartwychwstania do życia wiecznego, a skupiającymi całą uwagę człowieka na korzystaniu z tego świata. Św. Paweł w 1 Liście do Koryntian tak oddał te zapatrywania części pogan: „Skoro zmarli nie zmartwychwstają, to jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy” (15,32). Kolejne pokolenia wierzących, stając wobec tego faktu, musiały tym bardziej zdecydowanie głosić prawdę o życiu wiecznym w ciele zmartwychwstałym, przypominając jednocześnie znikomość życia ziemskiego i związanych z nim dóbr. Dlatego Ojcowie Kościoła niestrudzenie podkreślali w swoim nauczaniu nadzieję życia wiecznego, dzięki której chrześcijanie nabierali właściwego dystansu do rzeczywistości doczesnej. Dominująca wśród wczesnochrześcijańskich pisarzy wizja świata zwracała uwagę na jego nietrwałość i przemijalność. Świat przemija i zbliża się do swego kresu, który nastąpi na pewno, choć nie wiadomo, kiedy. Św. Cyprian z Kartaginy pisał: „Taki wyrok zawisł nad światem, takie jest prawo Boga, by wszystko, co powstało, upadło, co wzrosło, postarzało się, co silne osłabło, co wielkie stało się małym, a gdy osłabnie i zmaleje, skończyło się”.

Już najstarsze pisma chrześcijańskie, jak „Didache” czy „List Barnaby”, opierając się na nauczaniu Chrystusa zawartym w Kazaniu na Górze, przypominały, że człowiek staje przed wyborem dwóch dróg – drogi życia (światła) i drogi śmierci (ciemności). Od wyboru drogi zależy zbawienie człowieka. „Droga życia” to przestrzeganie przykazań wiodące do życia wiecznego „Droga śmierci” to uczynki sprzeczne z Ewangelią wiodące do wiecznego potępienia: „Dobrze jest zatem poznać wszystko, co Pismo Święte mówi o woli Pana i według tego postępować. Ten bowiem, kto to czyni, dostąpi chwały w królestwie Bożym, kto zaś wybierze drogę drugą, ten zginie razem ze swymi dziełami. Dlatego właśnie jest zmartwychwstanie, dlatego jest zapłata za wszystko”.

Szczególnie silna wiara w życie wieczne w zjednoczeniu Chrystusem jest widoczna w literaturze na temat męczeństwa. Św. Ignacy z Antiochii w Liście do Rzymian wyznawał: „Piszę do wszystkich Kościołów i ogłaszam wszystkim, iż chętnie umrę dla Boga, jeśli mi w tym nie przeszkodzicie. Proszę was, wstrzymajcie się od niewczesnej życzliwości. Pozwólcie mi się stać pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga. Jestem Bożą pszenicą. Zostanę starty zębami dzikich zwierząt, aby się stać czystym chlebem Chrystusa. Proście za mną Chrystusa, abym za sprawą owych zwierząt stał się żertwą ofiarną dla Boga. Na nic mi się zdadzą ziemskie przyjemności i królestwa świata. Lepiej mi umrzeć w Chrystusie, niż panować nad całą ziemią. Szukam Tego, który za nas umarł; pragnę Tego, który dla nas zmartwychwstał. Bliskie jest moje narodzenie. Wybaczcie mi, bracia! Nie wzbraniajcie żyć, nie chciejcie, abym umarł. Skoro pragnę należeć do Boga, nie wydawajcie mnie światu i nie uwodźcie tym, co ziemskie. Pozwólcie chłonąć światło nieskalane. Gdy je osiągnę, będę pełnym człowiekiem. Pozwólcie mi naśladować mękę mego Boga”.

Tylko prawdziwą wiarą w życie wieczne można wytłumaczyć autentyczną radość, z jaką chrześcijanie przyjmowali wiadomości o śmierci męczeńskiej swoich przyjaciół i znajomych. Św. Cyprian, dowiedziawszy się o męczeństwie papieża Stefana I, napisał do duchowieństwa Rzymu: „Bardzo się ucieszyłem, że jego nieposzlakowana działalność zakończyła się tak zaszczytnie”.

Św. Ireneusz z Lyonu, pisząc o życiu wiecznym, odnosił je do oglądania Boga twarzą w twarz: „Jest bowiem Bóg wszechmocny w odniesieniu do wszystkiego (…) w swym ojcostwie będzie widziany w królestwie niebieskim; i tak Duch przygotowuje człowieka na spotkanie Syna Bożego, Syn natomiast prowadzi go do Ojca, Ojciec zaś obdarza go niezniszczalnością w życiu wiecznym, co wynika właśnie z faktu oglądania Boga. To tak jak z tymi, którzy widzą światło; przebywają oni w świetle i dostrzegają jego blask; tak też ci, którzy widzą Boga, przebywając w Bogu, dostrzegają Jego blask. Blask ten zaś ich ożywia; tak więc ci, którzy widzą Boga, otrzymują udział w życiu (…) Albowiem jest rzeczą niemożliwą, by żyć bez życia, a istota życia wypływa z uczestnictwa w Bogu; natomiast uczestnictwo w Bogu polega na oglądaniu Boga i rozkoszowaniu się Jego dobrocią”.

W sztuce wczesnochrześcijańskiej jednym z symboli życia wiecznego i nieśmiertelności był paw. Według antycznego wyobrażenia mięso pawia nie podlega rozkładowi, a jego ogon jest wizerunkiem nieba. Na sarkofagach i w malarstwie katakumbowym pawie pojawiają się obok jeleni i gołębi, pijąc wodę z naczynia.