Co roku pielgrzymują dwa tygodnie i w ten sposób zbliżają się do celu; do św. Jakuba w Santiago de Compostela. Za nimi droga w Polsce, Czechach, Austrii i w Niemczech. W tym roku przeszli przez Szwajcarię. Pielgrzymowanie rozpoczęli w Seelisberg. Na zakończenie dr Franciszek Mróz, miłośnik europejskich dróg św. Jakuba, przewodnik i organizator nietypowej formy pielgrzymowania etapami do Santiago, napisał na fb: „Z Bożą pomocą, dzięki wstawiennictwu świętych Patronów oraz wsparciu Przyjaciół zakończyliśmy kolejny (siódmy) etap pielgrzymki do Santiago de Compostela. Doszliśmy zgodnie z planem do granicy szwajcarsko-francuskiej i miasteczka Neydens. Do Composteli zostało już tylko 1800 km...”
Franciszek Mróz informuje, że za 26-osobową grupą ok. 350 km pięknego, chociaż trudnego szlaku. Relacjonuje: – Szczególnie trudny był drugi dzień, kiedy szliśmy przy temperaturze sięgającej 40 stopni! Z rozmowy wynika, że idą osoby w wieku średnim i starsze. Wymienia: – Basia urodziła się w 1949 roku, Stasia – w 1950, a Helenka – w 1951. Przyznaje, że grupa jest bardzo zżyta. I dodaje: – Szedł z nami franciszkanin o. Piotr Mróz. Dzięki temu codziennie mogliśmy uczestniczyć w Eucharystii. Ponadto w ciągu dnia wspólnie odmawialiśmy Anioł Pański oraz koronkę do Bożego Miłosierdzia. Pozostały czas każdy wypełniał osobistą modlitwą czy rozmową z innymi pielgrzymami. Przyznaje, że tak duża grupa z polską flagą na drodze św. Jakuba zwraca uwagę i wzbudza zainteresowanie, na co wpływ mają także jednakowe koszulki z napisem: „Buen Camino! Polonia Kraków – Espania Santiago de Compostela”.
Pielgrzymi modlili się w intencjach swych najbliższych; za rodziny, przyjaciół, ale także za ojczyznę i Europę. Dr Mróz podkreśla: – Prosimy o to, aby Europa odkrywała swe chrześcijańskie korzenie, aby tchnęła w nie życie, aby odnalazła siebie, o czym w 1982 r. mówił Jan Paweł II. Stwierdza, że to odejście od korzeni można zauważyć w Szwajcarii. Kończąc relację, puentuje: – Jeszcze raz pragnę podkreślić, że ta dwutygodniowa pielgrzymka jest jedną ze składowych naszej ziemskiej wędrówki do świętości.
Wraz z zakończonym w niedzielę stanem zagrożenia epidemicznego w Hiszpanii na szlaki pielgrzymkowe zmierzające do Santiago de Compostela wyszli pierwsi pątnicy, a także ruszyły pierwsze samochodowe grupy pielgrzymkowe. Dotychczasowe podróże do tego miejsca kultu możliwe były jedynie z obszaru gmin położonych na terenie wspólnoty autonomicznej Galicji, gdzie znajduje się Santiago de Compostela. Powodem była konieczność przestrzegania kordonu sanitarnego, jaki ogłosił w tym regionie rząd wspólnoty autonomicznej z powodu pandemii COVID-19.
W związku z utrzymywanym od 25 października do 9 maja stanu zagrożenia epidemicznego na terenie całej Hiszpanii panowały surowe restrykcje przeciwepidemiczne, zakazujące m.in. opuszczania terenów wspólnot autonomicznych. Obostrzenia te wpływały negatywnie na ruch pielgrzymkowy do Santiago de Compostela, a regionalne władze Galicji odmawiały wstępu na teren regionu pątnikom udającym się do tego miejsca kultu.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
Parafianie z Górna i Wólki Niedźwiedzkiej w Rzymie
„Pielgrzymka zawsze była ważnym wydarzeniem w życiu chrześcijan /…/ jest ona symbolem wędrówki człowieka wierzącego śladami Odkupiciela” – te słowa wypowiedziane przez ks. Mirosława Juchno usłyszeliśmy podczas mszy św. w Grazu - kończącej nasze pielgrzymowanie nadziei w Roku Jubileuszowym śladami Świętych w Rzymie.
W nocy z czwartku na piątek 10 października mszą św. odprawioną w Górnie rozpoczęło się nasze pielgrzymowanie do Rzymu. Umocnieni błogosławieństwem Pasterza Diecezji JE ks. biskupa Jana Wątroby wyruszyliśmy jako przedstawiciele dekanatu sokołowskiego w drogę: Padwa, Asyż, Casia, Rzym, Watykan, Monte Cassino, Monte Sant’Angelo, San Giovanni Rotondo i Loreto – 8 dni umacniania wiary i nadziei podczas rekolekcji w drodze. 58 osób z dekanatu sokołowskiego: Górna, Wólki Niedźwiedzkiej, Łowiska, Sokołowa pod przewodnictwem pilota - przewodnika p. Bartosza Korczyńskiego i pod duchową opieką ks. dziekana Tomasza Kozickiego i ks. Stanisława Szwanenfelda wyruszyliśmy w drogę.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
