Reklama

Wiadomości

Kto ugasi kataloński ogień?

Leżąca na północy Hiszpanii Katalonia dotąd była postrzegana (i chyba wciąż jest) dość stereotypowo: jako spokojny region letniej turystyki, z pięknymi plażami, doskonałą kuchnią, okraszony ekscentrycznymi budowlami GaudÍego. Dla fanów futbolu to przede wszystkim siedziba jednego z najsłynniejszych klubów: FC Barcelona

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Relatywnie mało znana była sytuacja polityczna Hiszpanii – wydawała się dość utrwalona. Ten przekaz zburzyły ostatnio dość jednoznacznie i bez większej refleksji przedstawione sceny walk ulicznych w stolicy Katalonii – Barcelonie.

Raz jedni, raz drudzy

Przez lata sytuacja polityczna w Hiszpanii, w tym podstawowy podział partyjny, nie różniła się znacznie od tych, które znamy z innych krajów, tzw. starych demokracji europejskich. Podobnie jak np. w Niemczech rządzili naprzemiennie chadecy i socjaliści, w Hiszpanii – odpowiednio socjaliści i ludowcy. Te dwa przeciwstawne ugrupowania były i są w dalszym ciągu dominujące w tamtejszej polityce.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE), która po raz pierwszy wygrała w wyborach w październiku 1982 r., do dziś stanowi wręcz dominującą siłę polityczną. Jej lider – Pedro Sánchez pełni od 2 czerwca 2018 r. funkcję premiera. Opozycyjną do socjalistów jest Partia Ludowa – Partido Popular (PP), liberalno-konserwatywne ugrupowanie, kierowane przez Pabla Casado, polityka młodego pokolenia. Mimo że on sam w ostatnich wyborach utrzymał mandat poselski, jego partia poniosła historyczną porażkę: utraciła połowę mandatów w Kongresie Deputowanych, w niższej izbie hiszpańskiego parlamentu – Kortezów Generalnych.

Te dwie partie nie tylko przez lata dominowały w hiszpańskiej polityce, ale też potrafiły uzyskiwać na tyle trwałą większość w kolejnych wyborach, że wygrana gwarantowała im stabilne rządzenie. Aż do kolejnej zmiany, kiedy to stery rządu przejmowała opozycja. Zjawisko było na tyle utrwalone, że doprowadziło do politycznego uśpienia tych partii.

Na skutek przebudzenia politycznej świadomości w hiszpańskim społeczeństwie, niezadowolenia z dotychczasowego status quo, ale i pogłębiającej się nierówności ekonomicznej stare, skostniałe partie polityczne zaczęły tracić poparcie wyborców. To poskutkowało powstawaniem nowych, łącznie z tymi najbardziej radykalnymi – jak Vox.

Reklama

Idzie nowe

Właśnie z tego sprzeciwu powstała partia Ciudadanos (Obywatele), programowo określająca się jako formacja łącząca postępowy liberalizm z elementami socjaldemokracji. Jej lider – Albert Rivera mocno podkreśla jej unistyczny charakter i zdecydowane „nie” dla wszelkich nacjonalizmów, również katalońskich.

W 2014 r. z lewicowego ruchu Oburzonych powstał Podemos (Damy radę) – bardzo krytyczny w stosunku do partii głównego nurtu, które uważał za strażników skostniałego porządku. Kierowany przez Pabla Iglesiasa daje czytelny program, sprzeciwia się rosnącym nierównościom społecznym, nawołuje do skutecznej walki z korupcją, ale i zagwarantowania praw imigrantom.

Pojawienie się tych dwu partii z jednej strony przywróciło do hiszpańskiej polityki słowo „koalicja”, z drugiej zaś, przez poparcie udzielone im w wyborach, spowodowało poważne polityczne problemy dotychczasowego układu politycznego. Po kwietniowych wyborach sytuacja stała się jeszcze bardziej zagmatwana. Pomimo zdecydowanej wygranej socjalistów nie udało się uformować rządu koalicyjnego. Z coraz bardziej radykalnego lewicowego Podemosu napłynęły tak przesadnie duże żądania stanowisk, że zablokowały realną szansę na porozumienie.

Mali decydują

Języczkiem u wagi w hiszpańskiej polityce stają się nie duże partie, lecz małe, regionalne, które dość sprawnie poczynają sobie właśnie w poszczególnych częściach kraju, także w Katalonii. Realnie biorą udział w wyborach do parlamentu. Uzyskanie przez nie po kilka mandatów w izbie Kortezów Generalnych przy takiej równowadze, jaka powstała po ostatnich wyborach, ma kluczowe znaczenie dla powstania koalicji. Nawet gdyby Podemos porozumiał się z socjalistami Sáncheza, to dalej nie mieliby większości.

Katalonia

Kwestia tożsamości narodowościowej Katalończyków jest rdzeniem, wokół którego przez setki lat walczyli oni o odzyskanie swojej niepodległości i zbudowanie niezależnego państwa.

Reklama

Obserwowane przebudzenie politycznej świadomości w Hiszpanii miało swój szczególnie mocny wydźwięk w społeczeństwie katalońskim. Powstanie partii regionalnych: republikańskiej lewicy (ERC), demokratycznej (PDK) czy Junts per Catalunya dało dodatkowo możliwość działań strukturalnych na rzecz poparcia starań o niezależność. Niesprawiedliwy podział budżetu, który – mimo doskonałej kondycji ekonomicznej regionu – w niewielkim stopniu dociera zwrotnie do Katalończyków, wzmógł nastroje na rzecz uzyskania niezależności i wręcz formalnego wprowadzenia do ich statutu pojęcia „naród”. Sytuacja, oczywiście, nie jest łatwa i jednoznaczna, bo trudno jest w tej chwili traktować Katalonię jako monolit narodowościowy, którym była jeszcze kilkadziesiąt lat temu.

Referendum 2017

W takich okolicznościach zostało zarządzone przez kataloński rząd referendum. Głosowanie natychmiast zostało uznane przez Madryt za sprzeczne zarówno z obowiązującym statutem Katalonii, jak i konstytucją Hiszpanii. Dalszą reakcją był nakaz Wysokiego Trybunału Sprawiedliwości Katalonii podjęcia działań dla formacji policyjnej – Mossos d’Esquadra i zapobieżenia otwarciu lokali wyborczych. Nie tylko wywołało to protesty, ale też doprowadziło do zamieszek czy wręcz walk zwolenników niepodległości Katalonii z siłami porządkowymi.

Głosowanie, mimo zorganizowanej akcji policji, aby je uniemożliwić, zostało przeprowadzone 21 września 2017 r. Frekwencja nie osiągnęła 50 proc., jednak ponad 90 proc. głosujących opowiedziało się za niepodległością regionu. Skutkiem tego już dwa dni później prokurator generalny wniósł dwa akty oskarżenia, w których zarzucił działalność wywrotową, powstanie oraz sprzeniewierzenie środków publicznych odpowiednio: byłym członkom katalońskiego rządu i byłym członkom prezydium lokalnego parlamentu.

Reklama

27 października 2017 r. premier Mariano Rajoy ogłosił odwołanie władz tej wspólnoty autonomicznej. Sam Carles Puigdemont – przewodniczący Generalitat de Catalunya i czworo byłych ministrów rządu Katalonii uciekli do Belgii. Kilka dni później, na wniosek hiszpańskiego prokuratora generalnego, sąd w Madrycie wydał europejski nakaz aresztowania Puigdemonta.

Pozostali katalońscy decydenci, uznani za organizatorów nielegalnego referendum, zostali aresztowani. W październiku br. sąd skazał ich na wyroki do 13 lat więzienia, na co reakcją były kolejne zamieszki i starcia z policją na ulicach Barcelony.

La Casa de la República

Przebywający w Belgii Puigdemont stworzył pod Waterloo swoisty zagraniczny ośrodek kierowania, który nazwał La Casa de la República (dom republiki) i z którego steruje dalszymi działaniami i kontaktuje się ze swoimi współpracownikami w kraju.

Rząd Hiszpanii jako absolutny priorytet traktuje ściągnięcie Puigdemonta przed wymiar sprawiedliwości. Nowy wyrok Sądu Najwyższego Hiszpanii, w którym zmieniła się kwalifikacja zarzucanych mu czynów, otwiera możliwość prawną do wystawienia kolejnego europejskiego nakazu aresztowania.

Widać już wyraźnie, że La Casa de la República jest faktycznym centrum dowodzenia. Za wszystkim, co się teraz dzieje i co ma się dziać w Katalonii, stoi tajemnicze Tsunami Democr?tic, które organizuje wszystkie manifestacje. Te decyzje zapadały i zapadają dalej w Waterloo.

Wybory

Hiszpania zbliża się do kolejnych wyborów, wyznaczonych na 10 listopada. Niezależnie od ich wyniku problem Katalonii nie zniknie. Może być odroczony do czasu wyjścia z więzienia działaczy skazanych za organizację referendum czy do wyłonienia się kolejnej grupy proniepodległościowych działaczy. Możliwości jest wiele.

Czy ogień na katalońskich ulicach wygaśnie? Wydaje się, że może to nastąpić jedynie wtedy, kiedy rząd w Madrycie podejmie choć próbę rozmowy z rządem Katalonii. W przeciwnym razie droga wykuwania się demokracji w bitwach ulicznych może mieć nieprzewidywalne skutki.

2019-11-05 12:48

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

Dziś Wielki Czwartek – początek Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Pio Si/pl.fotolia.com

Od Wielkiego Czwartku Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wielki Czwartek liturgia uobecnia Ostatnią Wieczerzę, ustanowienie przez Jezusa Eucharystii oraz kapłaństwa służebnego.

Wielki Czwartek jest szczególnym świętem kapłanów. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. Co roku we wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z kapłanami (nierzadko z całej diecezji) odprawia Mszę św. Krzyżma. Poświęca się wówczas krzyżmo oraz oleje chorych i katechumenów. Przez cały rok służą one przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych, oraz konsekracji kościołów i ołtarzy. Namaszczenie krzyżem świętym oznacza przyjęcie daru Ducha Świętego.. Krzyżmo (inaczej chryzma, od gr. chrio, czyli namaszczać, chrisis, czyli namaszczenie) to jasny olej z oliwek, który jest zmieszany z ciemnym balsamem.

CZYTAJ DALEJ

Wielki Czwartek w archikatedrze przemyskiej

2024-03-29 10:59

Rafał Czepiński

Bp Krzysztof Chudzio

Bp Krzysztof Chudzio

Msza Święta Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek rozpoczęła obchody Triduum Paschalnego.

28 marca 2024 r. Eucharystii w Bazylice Archikatedralnej w Przemyślu przewodniczył bp Krzysztof Chudzio, a homilię wygłosił abp senior Józef Michalik.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję