Reklama

Niedziela Wrocławska

Pamiętaj o katechezie!

W wielu parafiach archidiecezji wrocławskiej odczytano komunikat związany z deklaracją woli uczęszczania na lekcje religii.

Niedziela wrocławska 27/2021, str. I

[ TEMATY ]

katecheza

K. Porwich/Niedziela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Komunikat ten wzbudził wiele pytań ze strony naszych czytelników. Poprosiliśmy o komentarz ks. Mariusza Szypę – dyrektora Wydziału Katechetycznego Kurii Metropolitalnej Wrocławskiej.

– Przypomnienie o złożeniu deklaracji woli uczęszczania na lekcję religii nie jest niczym nowym. Według norm prawnych, takie deklaracje są zbierane przez szkołę przed 1 września. Wynika to z faktu, że lekcje religii są nieobowiązkowe, a w związku z tym, aby zajęcia mogły się odbywać, potrzebna jest deklaracja woli rodziców. Przede wszystkim dotyczy to rodziców dzieci klas O i 1 szkół podstawowych oraz 1 klasy szkół średnich – mówi ks. Mariusz Szypa.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Aby lekcja religii była uwzględniona w siatce godzin, potrzebna jest deklaracja rodziców lub opiekunów prawnych, wyrażających chęć posłania swoich dzieci na katechezę.

– Złożenie deklaracji przed 1 września umożliwia uczestnictwo w zajęciach, a z drugiej strony ułatwia dyrekcji uwzględnienie lekcji religii w siatce godzin. W wielu placówkach takie deklaracje przyjmowane były na początku roku szkolnego. To pewnego rodzaju życzliwość dyrekcji wobec dzieci, rodziców i proboszczów – powiedział ks. dyrektor.

Taka procedura dotyczy nie tylko religii katolickiej.

– Wielu rodziców zapomina, że religia należy do zajęć nieobowiązkowych, i to na nich ciąży obowiązek zgłoszenia na nie swoich dzieci. Dotyczy to nie tylko religii katolickiej, ale także każdego związku wyznaniowego. Na mocy prawa oświatowego zajęcia są możliwe do realizacji i każdy ma do nich prawo, ale prawo wymaga także, aby pewne terminy zostały zachowane – zaznaczył ks. Szypa.

Ksiądz Mariusz zachęca, aby nie czekać na ostatnią chwilę z taką deklaracją. – W każdym momencie można się zapisać na lekcję religii, także po 1 września. Jeśli jednak okaże się, że do 1 września w danej klasie nie było zgłoszonej wystarczającej liczby osób, to wtedy zajęcia mogą odbywać się na zasadzie połączenia z inną klasą. Prowadzenie nauki w połączonych klasach jest sprawą niełatwą, wymagającą umiejętności organizacyjnych, dobrego planowania i pomysłowości.

Reklama

Treść czytanego komunikatu:

„Duszpasterstwo Parafii przypomina rodzicom i opiekunom prawnym dzieci i młodzieży rozpoczynającym we wrześniu naukę w klasach pierwszych wszystkich typów szkół, że deklaracje woli uczęszczania na lekcje religii należy złożyć przed rozpoczęciem roku szkolnego. Najlepiej zatem uczynić to wraz ze składaną dokumentacją rekrutacyjną do szkoły, jeszcze przed wakacjami, by dyrektorzy szkół mogli uwzględnić te lekcje w planach zajęć”.

Przypominamy, że decyzję o uczęszczaniu ucznia na katechezę podejmuje rodzic lub prawny opiekun ucznia niepełnoletniego, lub samodzielnie uczeń pełnoletni, na podstawie pisemnego oświadczenia.

2021-06-29 13:49

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Katecheza a reforma szkolnictwa

Niedziela szczecińsko-kamieńska 16/2017, str. 2-3

[ TEMATY ]

wywiad

katecheza

Archiwum

Ks. dr Paweł Płaczek

Ks. dr Paweł Płaczek

Z ks. dr. Pawłem Płaczkiem, dyrektorem Wydziału Wychowania Katolickiego Kurii Szczecińsko-Kamieńskiej, rozmawia Julia A. Lewandowska

JULIA A. LEWANDOWSKA: – Przeżywamy 25-lecie archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. Jak podsumowuje Ksiądz Dyrektor dotychczasową pracę Wydziału Wychowania Katolickiego?

CZYTAJ DALEJ

Św. Wojciech

Niedziela Ogólnopolska 17/2019, str. 30

[ TEMATY ]

św. Wojciech

T.D.

Św. Wojciech, patron w ołtarzu bocznym

Św. Wojciech, patron w ołtarzu bocznym

29 kwietnia 2019 r. – uroczystość św. Wojciecha, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski

W tym tygodniu oddajemy cześć św. Wojciechowi (956-997), biskupowi i męczennikowi. Pochodził z książęcego rodu Sławnikowiców, panującego w Czechach. Od 16. roku życia przebywał na dworze metropolity magdeburskiego Adalberta. Przez 10 lat (972-981) kształcił się w tamtejszej szkole katedralnej. Po śmierci arcybiskupa powrócił do Pragi, by przyjąć święcenia kapłańskie. W 983 r. objął biskupstwo w Pradze. Pod koniec X wieku był misjonarzem na Węgrzech i w Polsce. Swoim przepowiadaniem Ewangelii przyczynił się do wzrostu wiary w narodzie polskim. Na początku 997 r. w towarzystwie swego brata Radzima Gaudentego udał się Wisłą do Gdańska, skąd drogą morską skierował się do Prus, w okolice Elbląga. Tu właśnie, na prośbę Bolesława Chrobrego, prowadził misję chrystianizacyjną. 23 kwietnia 997 r. poniósł śmierć męczeńską. Jego kult szybko ogarnął Polskę, a także Węgry, Czechy oraz inne kraje Europy.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje" DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję