Reklama

Wiara

Ocaliła żywcem pogrzebanych

Praca pod ziemią nigdy nie była łatwa, ale ponad 400 lat temu to zajęcie należało do tych z kategorii ekstremalnie niebezpiecznych.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Współcześnie górnicy w chwili zagrożenia mogą liczyć na pomoc wyspecjalizowanych ratowników wspieranych przez najnowszą technologię, czego wszyscy byliśmy świadkami, gdy 12 lat temu doszło do ogromnego tąpnięcia w kopalni miedzi i złota San José w Chile. Niemal każda stacja telewizyjna relacjonowała kolejne etapy 70-dniowej akcji ratunkowej. Ratownicy przewiercili się na ponad pół kilometra, by dotrzeć do uwięzionych. Uratowano wszystkich, ale nie byłoby to możliwe bez technologii, którą obecnie dysponujemy. Takiej pomocy nie mogli oczekiwać olkuscy górnicy, gdy osunęła się na nich ziemia. Jak to możliwe, że mimo to przeżyli?

Pochłonęła ich ziemia

Był upalny sierpniowy dzień Roku Pańskiego 1609, gdy pięciu górników pracujących w olkuskiej kopalni ołowiu i srebra rozpoczęło swoją zmianę. Znajdowali się głęboko pod ziemią, gdy nagle ich pracę przerwał przeraźliwy łomot. Górnicy doskonale znali ten złowieszczy dźwięk. Wieszczył on jedno: śmierć pod setkami ton oberwanych skał. W takich chwilach, gdy ziemia osuwa się na górników, każda sekunda jest na wagę życia, dlatego od razu rzucili narzędzia, które mogły ich spowalniać w ucieczce. Rozpoczął się wyścig, którego stawką było życie. Przegrana oznaczała, że pogrzebie ich ziemia, która już zaczęła im się sypać na głowy. Celem szaleńczego biegu był wąski korytarz prowadzący na powierzchnię. Niestety, było już za późno. W mgnieniu oka jedyna droga ratunku została zawalona oberwanymi skałami i tym samym kopalnia zmieniła się w posępny grobowiec.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Potężny wstrząs odczuli ludzie znajdujący się na powierzchni. Nie pierwszy raz doświadczyli tąpnięcia, ale świadomość tego, że pod ziemią pozostali bliscy, przygniotła ich bólem. Szczególnie rozpaczały rodziny pogrzebanych. Do zawalonej kopalni przybiegły matki, żony i dzieci nieszczęśników. Ich twarze wykrzywiała rozpacz. W głowach kołatały się myśli: czy ich bliscy jeszcze żyją? Jeśli przeżyli zawał, to jak zdołają bez jedzenia, picia i powietrza doczekać ratunku? Przecież ręczne przekopanie takiej masy skał będzie trwać wiele dni...

Reklama

Ratunek w modlitwie

Rozpacz szybko zmieniła się w działanie. Rodziny uwięzionych pod ziemią górników padły na kolana, zanosząc prośby do Boga za pośrednictwem Matki Bożej Częstochowskiej. To Ją, a nie św. Barbarę ówcześni górnicy uważali za swoją patronkę. Gdy kobiety w ufnej modlitwie prosiły za przyczyną Maryi o ratunek, mężczyźni w pocie czoła rozgrzebywali zawalony tunel. Pracowali bez wytchnienia, ale szanse na odnalezienie żywych górników, które już w chwili rozpoczęcia akcji były praktycznie równe zeru, malały z każdym dniem. Potrzeba było cudu.

W podziemnych czeluściach

Gdy na powierzchni dniami i nocami drążono tunel, w zawalonej kopalni pięciu nieszczęśników trwało jeszcze przy życiu. Jakimś cudem nie zostali przygnieceni przez walącą im się na głowę ziemię. W zupełnych ciemnościach czekali na śmierć, a przynajmniej tak można było sądzić, biorąc pod uwagę ich opłakane położenie. Inni pewnie by się załamali w takiej sytuacji, ale nie oni. Każdy z olkuskich górników, schodząc do kopalni, godził się z ryzykiem. Świadomość kruchości życia szczególnie uwrażliwiła ich na absolutne zaufanie Bogu. To do Niego zwrócili się za pośrednictwem Matki Bożej Częstochowskiej. Nieszczęśnicy modlili się przez cały czas spędzony w skalnej pułapce. Ślubowali, że za ocalenie ich od okrutnej śmierci odbędą pielgrzymkę na Jasną Górę.

Wyszli żywi z grobu

Wypadki w dawnym górnictwie zdarzały się zdecydowanie częściej niż współcześnie i zazwyczaj kończyły się najtragiczniejszym scenariuszem, szczególnie wówczas, gdy dochodziło do zawalenia się chodników. Możemy więc z dużą dozą prawdopodobieństwa przypuszczać, że olkuscy górnicy byli oswojeni z widokiem zmiażdżonych głazami ciał. Takiej sceny spodziewali się ludzie, którzy drążyli tunel do zawalonej komory. 22 sierpnia, po 5 dniach mozolnej pracy, zamiast zmasakrowanych trupów ujrzeli swoich przyjaciół całych i zdrowych. Dla uczestników opisanych wydarzeń nie było cienia wątpliwości, że ocalenie pogrzebanych żywcem górników mogło być rozpatrywane wyłącznie w kategoriach cudu, który dokonał się za wstawiennictwem Pani Jasnogórskiej. Ocalałych witano, jakby wyszli z grobu. Być może było to wówczas jedyne w tym rejonie znane wydobycie żywych górników z zawalonej kopalni. Wkrótce ocaleni złożone śluby wypełnili, odbywając wraz z rodzinami pielgrzymkę na Jasną Górę.

Uwiecznił cudowne wydarzenie

Cudowne ocalenie olkuskich górników zostało na setki lat pogrzebane w mrokach niepamięci. Ich ślady wydobyli na światło dzienne paulini, publikując świadectwo z tamtych wydarzeń w przedwojennym zbiorze Cuda i łaski zdziałane za przyczyną Jasnogórskiej Matki Bożej. Znamy nawet nazwiska ocalałych: Jakób Gola, Walenty Łomigonek, Jakób Piwowatek oraz bracia Szymon i Jan Budzinkowie. Fragment wspomnianej książki zainspirował historyka i regionalistę Franciszka Rozmusa do zgłębienia tajemnicy tamtych wydarzeń. – Gdyby dzisiaj pięciu ludzi zostało zasypanych w kopalni, to ich uratowanie nie byłoby rzeczą niezwykłą, ale zaistnienie takiej sytuacji ponad 400 lat temu było tak wyjątkowe, że zapadło mocno w świadomość ludzi; tak mocno, że Karol Dankwart uwiecznił to cudowne wydarzenie – mówi Rozmus. Dankwart, nadworny malarz Jana III Sobieskiego, w 1695 r. namalował na sklepieniu jasnogórskiej bazyliki fresk przedstawiający scenę uratowania przez Maryję olkuskich górników. Fakt, że artysta tego formatu uwiecznił to zdarzenie, świadczy, że cudowne ocalenie górników mocno przemawiało do świadomości mieszkańców XVII-wiecznej Rzeczypospolitej. ?

2022-03-01 13:05

Ocena: +7 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Cuda pod dachem franciszkańskiego Ośrodka dla uzależnionych w Chęcinach

[ TEMATY ]

cuda

franciszkanie

Chęciny

Fundacja Brat Słońce

W czasach komunizmu w zsekularyzowanym klasztorze franciszkańskim w Chęcinach była restauracja i nocny klub. – W miejscu, w którym ludzie zatracali swoje dusze i pieniądze, teraz mogą odzyskiwać dusze, bo stworzono tu ośrodek San Damiano dla uzależnionych od narkotyków i alkoholu – mówi perkusista zespołu „Skaldowie” Jan Budziaszek, ambasador akcji „Cuda pod dachem”.

Kiedy w 1817 r. usunięto zakonników franciszkańskich z klasztoru w Chęcinach, w zabudowaniach klasztornych władze carskie zorganizowały więzienie, które istniało 110 lat. Od 1927 r. budynki nadal znajdowały się w rękach państwowych i służyły różnym celom. Po drugiej wojnie światowej, w latach 60. XX wieku, w urządzono w klasztorze luksusowy hotel, w kościele – restaurację, a w kaplicy Branickich św. Leonarda – coctailbar. Perkusista Jan Budziaszek, obecnie ambasador akcji „Cuda pod dachem”, wspomina, jak w latach 70. odwiedzał to miejsce wraz z zespołem „Skaldowie” podczas tournée koncertowego po Kielecczyźnie: „Gdy weszliśmy, w prezbiterium były stoliki, z boku kaplica – tam zrobiono bar nocny, gdzie uciechy można było zażywać do rana” (nagranie Youtube, 2017).

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Historia według Kossaka

2024-03-28 10:54

[ TEMATY ]

Materiał sponsorowany

Materiał prasowy

Mało która postać historyczna odcisnęła tak mocno swój ślad w dziejach świata, i tak bardzo wpływa na wyobraźnię współczesnych ludzi, jak Napoleon. Pisano o nim książki, wiersze, kręcono filmy, ale bodaj żadne z tych dzieł nie jest tak wymowne jak obraz Wojciecha Kossaka poświęcone temu geniuszowi wojny.

Mowa, oczywiście, o powstałym w 1900 r. dziele „Bitwa pod piramidami”. Obraz mimo upływu lat nadal wywiera ogromne wrażenie na widzach, pobudzając nie tylko ich „estetyczne synapsy”, ale i zmuszając do głębszej refleksji nad dziejami okresu, który został przedstawiony na płótnie i tego, jak wpłynął Napoleon na ukształtowanie się świata. Malowidło Kossaka intryguje nie tylko widzów, ale i ekspertów, od dawna jest obiektem wnikliwych analiz wielu badaczy. Bank Pekao S.A. zaprasza do obejrzenia krótkiego filmu pt. „Okiem liryka”, który przybliża fascynującą historię tego monumentalnego płótna.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję