Szczyt NATO jednoznacznie pokazał, że Polska jest liderem bezpieczeństwa całego regionu Europy Środkowej oraz głównym partnerem USA i Kijowa. Jednak historia 8 lat wojny na Ukrainie uczy, że mogło być zupełnie inaczej. – Należałoby zrobić to, co robiliśmy w 2014 r., czyli zaciągnąć tam głównych graczy; Niemców, Francuzów, a nie tylko jechać takim wschodnioeuropejskim zagonem – powiedział Radosław Sikorski, gdy premier RP po raz pierwszy pojechał do ostrzeliwanego Kijowa.

Politycy opozycji zapominają, że interesy Warszawy są inne niż Berlina i Paryża. Obecnie to właśnie Polska prowadzi realną i samodzielną międzynarodową ofensywę na rzecz Ukrainy i bezpieczeństwa w regionie.

Oddano część Ukrainy

Gdy porówna się obecną odsłonę wojny na Ukrainie z sytuacją z 2014 r., to wyraźnie widać, że polityczna pozycja Polski jest znacznie wyższa niż 8 lat temu, kiedy to rządziła koalicja PO-PSL, a prezydentem był Bronisław Komorowski. Wtedy polscy politycy wozili do Kijowa przywódców z Paryża i Berlina, ale skutek był taki, że Warszawa została wyproszona od stołu pokojowych negocjacji. Sikorski nie został zaproszony do grona jego odpowiedników z Niemiec, Francji, Rosji i Ukrainy. Nie brał udziału w negocjacjach w sprawie rozwiązania konfliktu, które odbyły się w Berlinie w lipcu 2014 r. Na rozmowy w Mińsku zostali zaproszeni kanclerz Angela Merkel i prezydent Francji François Hollande, ale zabrakło premiera Donalda Tuska i marszałek sejmu Ewy Kopacz.

Podczas pierwszego etapu wojny nie było mowy o jakimkolwiek wsparciu militarnym Ukrainy, a w trakcie negocjacji Berlin i Paryż faktycznie pogodziły się z aneksją Krymu oraz separatyzmem w Donbasie. Porozumienia mińskie z kolei znacząco ograniczały suwerenność Ukrainy, skutecznie blokując jej aspiracje przystąpienia do UE i NATO. Z dzisiejszej perspektywy wyraźnie widać, że oddanie tak ważnych dla Polski decyzji w ręce Niemiec i Francji było strategicznym błędem.

Demilitaryzacja Polski

W grudniu 2021 r. Moskwa wydała oświadczenie o „warunkach przyszłego dialogu Federacji Rosyjskiej z USA i innymi państwami zachodnimi”, które były nie do zaakceptowania zarówno dla Kijowa, jak i dla Warszawy. Przyjęcie tych warunków skutkowałoby dla Ukrainy utratą możliwości suwerennego decydowania o swojej przyszłości, a dla Polski – wycofaniem z jej terenów wojsk NATO oraz nowoczesnego sprzętu wojskowego. Władimir Putin próbował wymusić to, by cała wschodnia flanka Sojuszu stała się strefą częściowo zdemilitaryzowaną.

W 2021 r. prezydent Andrzej Duda zorganizował spotkanie wschodniej flanki NATO, a na jesieni wziął udział w szczycie Trójkąta Lubelskiego z okazji 30-lecia niepodległości Ukrainy. W rozmowie z prezydentem Joe Bidenem przedstawił wojskowe oczekiwania Europy Środkowej, co sprawiło, że Biały Dom zrezygnował z polityki ustępstw na rzecz większego militarnego wsparcia dla Ukrainy. Gdy pod koniec stycznia Moskwa otrzymała odpowiedź z USA, szef rosyjskiej dyplomacji stwierdził, że jest ona niezadowalająca ze względu na odrzucenie żądań dotyczących prawnych gwarancji nierozszerzania NATO i likwidacji wojskowej obecności Sojuszu na jego wschodniej flance.

Moskwa przegrywa

Z perspektywy żądań Kremla wyraźnie widać, że Ukraina walczy zarówno o swoją niepodległość, jak i o przyszłość NATO. Okazało się też, że Moskwa się przeliczyła i strategicznie przegrywa, bo ugrzęzła w ciężkiej wojnie; traci ludzi, uzbrojenie i ponosi straty gospodarcze. Kolejnymi jej klęskami są poszerzenie Sojuszu o Szwecję i Finlandię, zwiększona obecność żołnierzy NATO na wschodniej flance oraz stała baza dowódców amerykańskiego wojska w Polsce.

Prezydent Duda w ciągu ostatnich kilku miesięcy spotkał się z kilkudziesięcioma przywódcami z Europy, Ameryki, Azji i Afryki ws. pomocy dla Kijowa. Jest obszernie cytowany w światowej prasie, a media w Berlinie i Paryżu bardzo mocno popierają politykę Polski względem Rosji. Polityczna i strategiczna pozycja naszego kraju w regionie bardzo mocno wzrosła przez te 8 lat wojny na Ukrainie.