Wizytacja rozpoczęła się w poniedziałek 23 października. Wtedy to bp Piotr spotkał się z dyrekcją, nauczycielami, pracownikami oraz uczniami Publicznej Szkoły Podstawowej w Ogrodnikach, która należy do Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich. Dyrektor szkoły Lidia Sadowska wyraziła radość ze spotkania i odwiedzin biskupa. Pokreśliła, jak ważny jest katolicki charakter wychowania panujący w szkole. Przedszkolaki oraz uczniowie szkoły zaprezentowały część artystyczną. Szkole patronuje św. Faustyna Kowalska.
Główna część wizytacji odbyła się w niedzielę 29 października. W progu świątyni biskupa powitał miejscowy proboszcz ks. Leszek Tymoszuk. Przedstawiciele parafii powitali dostojnego gościa. Zgodnie ze zwyczajem proboszcz zaprezentował sprawozdanie z działalności duszpastersko-gospodarczej parafii. Na ręce biskupa swoje sprawozdania złożyły także grupy działające we wspólnocie parafialnej.
Biskup celebrował Mszę św. modląc się w intencji parafian. W homilii nawiązał do liturgii słowa i nauczania Jezusa, które wskazuje na przykazanie miłości, jako to najważniejsze w całym prawie. – Stajemy przed ołtarzem, by wpatrywać się w krzyż Chrystusa, by uczestniczyć w Jego Ofierze składanej niekrwawo za zbawienie świata, by rozważać słowo Boże, proklamujące moc miłości. Jesteśmy – można powiedzieć – w Bożej szkole miłowania. Za tę szkołę chcemy dziś dziękować Bogu. Za to, że włączył nas do grona swoich uczniów i jak najlepszy Wychowawca prowadzi nas ku miłości. Wasi przodkowie słuchali słowa Dobrej Nowiny od wieków. Wierzyli swemu Zbawicielowi i razem z innymi współtworzyli Kościół, wspólnotę zjednoczoną Chrystusową Krwią i żyjącą w mocy Ducha Świętego – powiedział biskup.
Ważnym wydarzeniem było uroczyste wniesienie i zainstalowanie relikwii. Od tego momentu kościół parafialny w Ogrodnikach cieszy się szczególną obecnością św. Maksymiliana Marii Kolbego, bł. Honorata Koźmińskiego oraz bł. Stefana Wyszyńskiego. Relikwie opatrzone są specjalnym certyfikatem. Na zakończenie Eucharystii biskup poświecił dziesięć witraży zdobiących okna świątyni, które przedstawiają świętych i błogosławionych.
W programie wizytacji nie zabrakło spotkania z Radą Parafialną. Była to okazja do rozmowy oraz wymiany doświadczeń.
Podczas kolejnej Mszy św. celebrowanej pod przewodnictwem biskupa 23-osobowa grupa młodzieży ze szkół średnich otrzymała z jego rąk sakrament bierzmowania. Pamiątką z tego wydarzenia był krzyż drohiczyński, który otrzymała każda osoba bierzmowana.
Biskup odznaczył również dwie parafianki brązowym medalem Benemerenti Diecezji Drohiczyńskiej. Henryka Sternicka oraz Agnieszka Ślażyńska otrzymały go „w dowód uznania za świadectwo chrześcijańskiego życia, za aktywny udział w życiu religijno-społecznym parafii Ogrodniki oraz bezinteresowne zaangażowanie w działalność charytatywną”. Natomiast dyplom z pasterskim błogosławieństwem został przekazany Teresie Dobosz z okazji złotego jubileuszu pełnienia posługi lekarza połączonej z troską o dobro drugiego człowieka.
Reklama
Na zakończenie nie zabrakło słów wdzięczności wyrażonych przez parafian, młodzież bierzmowaną i ich rodziców oraz proboszcza.
Ostatnim punktem wizytacyjnego programu była modlitwa na cmentarzu parafialnym. Biskup przewodniczył modlitwie Koronki do Bożego Miłosierdzia. Następnie w specjalnych wezwaniach modlił się za tych, którzy zakończyli już ziemską pielgrzymkę.
Parafia w Ogrodnikach została założona 19 października 1947 r., erygowana zaś 1 września 1990 r. Obecnie liczy ponad tysiąc mieszkańców. Należą do niej trzy miejscowości: Grabowiec, Ogrodniki oraz Zagrodniki.
Zgodnie z wolą papieża Franciszka wyrażoną w bulli Spes non confundit rok 2025 będzie obchodzony w Kościele powszechnym jako jubileuszowy. W obchody włącza się każda diecezja, aby we właściwy sobie sposób skorzystać z tego czasu łaski.
W Liście Pasterskim na I Niedzielę Adwentu bp Piotr Sawczuk zaprasza wszystkich do czynnego udziału w zaplanowanych spotkaniach Roku Jubileuszowego i jak najlepszego wykorzystania szansy na umocnienie chrześcijańskiej nadziei oraz zyskiwania odpustów dla siebie i dusz przebywających w czyśćcu.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: «Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
