Angelika Kawecka: Jaka była Pani droga do Boga?

Anna Kasperek: W dzieciństwie przystępowałam do sakramentów, chodziłam na lekcje religii. Ostatnio przeczytałam w moim dziecięcym pamiętniku takie słowa: „Wierzę w Boga i że On czyni cuda”. Napisałam je, gdy byłam w VI klasie. Pana Boga osobiście doświadczyłam w wieku 17 lat, w czasie modlitwy wstawienniczej. Bardzo dużą rolę odegrała moja nauczycielka religii, która podsuwała mi różne propozycje, np. Kurs Filipa czy rekolekcje w milczeniu dla młodzieży. Tam bardziej Go poznawałam, uczyłam się modlić, zrozumiałam, że Bóg mówi do mnie przez Pismo Święte. Była to przestrzeń do rozwoju wiary, która zaczynała być relacją.

Czy na drodze bycia świadkiem zdarzają się Pani upadki? Czy był w Pani życiu kryzys, który okazał się łaską?

Kryzysy czy trudne sytuacje to część życia. W takich momentach staram się przynosić dane wydarzenia na adorację do Pana Jezusa. Jest mi wtedy lżej. Staram się też dziękować Mu za trud i niełatwych ludzi – widzę, że On zmienia moje patrzenie na daną sytuację czy na człowieka. Jeśli podchodzę do danego wydarzenia jako do lekcji, to dziękuję za nią Bogu, bo wiem, że On widzi więcej – to już jest dobro, które Bóg wyciąga, bo przemienia moje serce. Staram się żyć zgodnie z maksymą: „Ludzie mogą być dla nas darem lub lekcją”. Myślę, że Pan Bóg mnie tak prowadzi, żebym cały czas uczyła się tego, by swój wzrok mieć skupiony na Nim. Nie na tym, co myślą i mówią o mnie ludzie. Chociaż kocham ludzi! Moim głównym zadaniem jest to, by pielęgnować tę najważniejszą relację – relację z Jezusem, dbać o nią.