W sobotę 28 lutego br. miało miejsce historyczne wydarzenie dla Kościoła łódzkiego. Abp Władysław Ziółek, zgodnie z kan. 230 & 3 Kodeks Prawa Kanonicznego, ustanowił pięćdziesięciu świeckich mężczyzn z 25 parafii archidiecezji nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św. Obejmując swój urząd przyjęli oni z rąk bp. Ireneusza Pękalskiego specjalne błogosławieństwo. Uroczystość była poprzedzona cyklem spotkań formacyjnych z kandydatami, rekomendowanymi przez proboszczów swoich parafii. W czasie spotkań wiele miejsca poświęcono zagadnieniom liturgicznym, duszpasterskim i prawnym w odniesieniu do świeckich, ponadto kandydaci wzięli udział w wykładach z zakresu duchowości. Każdy blok tematyczny kończył się egzaminem. Podczas bezpośredniego przygotowania do uroczystości kandydaci wysłuchali konferencji ascetycznej wygłoszonej przez ks. dr. Aleksandra Janeczka, wzięli udział w nabożeństwie pokutnym oraz przystąpili do sakramentu pojednania. Pieczę nad właściwie przeprowadzoną formacją sprawował bp Ireneusz Pękalski, natomiast opiekunem kursu i jednym z wykładowców był ks. dr Zbigniew Tracz.
Czym kierowało się Magisterium powierzając Najświętszy Sakrament w ręce ludzi świeckich? Świeccy realizują w świecie różnorodne powołania mają zatem większą możliwość, aby w swoich środowiskach czy miejscu pracy być świadkami Chrystusowej miłości. Jako ochrzczeni, mają też udział w kapłańskiej misji Zbawiciela, wypełniając ją przez modlitwę i czynny udział we wspólnocie gromadzącej się na Liturgii. Ponadto dosyć często zachodzi rzeczywista konieczność wynikająca z dużej liczby wiernych przystępujących do Komunii św. lub braku szafarzy zwyczajnych (biskupów, prezbiterów, diakonów). Zdarza się również że choroba, podeszły wiek czy też inne obowiązki duszpasterskie (np. spowiedź) utrudniają wypełnianie przez duszpasterzy obowiązków zwyczajnego szafarza Komunii św. Właśnie troska o to, by wierni mieli możliwość pełnego korzystania z Eucharystii stanęły u podstaw ustanowienia nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. Swą posługę wypełniać oni będą we wspólnotach liturgicznych, domach pomocy społecznej, szpitalach czy w domach osób chorych lub starszych. Jan Paweł II stwierdza, że obok posługi kapłańskiej także inne posługi ustanowione mogą rozwijać się z pożytkiem dla całej wspólnoty, zaspokajając jej wielorakie potrzeby: od katechezy po aktywny udział w Liturgii (Novo millennio ineunte 46), na innym miejscu Ojciec Święty pisze, że pasterze winni uznawać i popierać rozwój tych posług, urzędów i funkcji, które opierając się na sakramentalnym fundamencie chrztu, bierzmowania, a w wielu wypadkach także małżeństwa, są spełniane przez katolików świeckich (Christifideles laici 23).
Także podczas III Synodu Archidiecezji Łódzkiej zwracano uwagę, że istnieje coraz pilniejsza potrzeba zaangażowania świeckich w tej dziedzinie życia wspólnoty eklezjalnej.
Pasterz archidiecezji w swoim słowie zwracał uwagę, że przy doborze kandydatów mogą być brani pod uwagę mężczyźni w wieku 35-65 lat, właściwie przygotowani, o odpowiednich kwalifikacjach intelektualnych, bardzo aktywni w swoich wspólnotach parafialnych, cieszący się szacunkiem w środowiskach parafialnych i zawodowych oraz na co szczególniezwracano uwagę, wykazujący ducha apostolskiego. Najczęściej proboszczowie, w duchu odpowiedzialności, pytali o zdanie nie tylko potencjalnego kandydata do tej posługi, ważna dla nich była opinia ich rodzin. Wielokrotnie w tych opiniach powtarzała się obawa o to, jak świecki, znany w swoim środowisku zostanie teraz przyjęty w tej nowej roli. Posługa, choć ustanowiona w 1973 r., jest ciągle mało znana w Kościele łódzkim i potrzeba czasu, aby wierni do niej przywykli. Odniósł się do tych obaw Biskup Ireneusz wyrażając w sobotniej homilii nadzieję, że nadzwyczajni szafarze zostaną przyjęci w parafiach z życzliwością, szacunkiem i wdzięcznością.
Nadzwyczajny szafarz Komunii św., zobowiązany jest do ciągłego doskonalenia się w wierze i dążeniu do świętości, do której wszyscy są powołani. Jako osoba piastująca urząd w Kościele podlegać będzie wnikliwej obserwacji i ocenie ze strony tak kapłanów, jak i wiernych. Bowiem, jak powiedział Ksiądz Biskup, po tej uroczystości stali się oni innymi ludźmi. I choć nadal pozostaną inżynierami, urzędnikami, kościelnymi czy katechetami, stali się ludźmi, którym Kościół powierzać będzie swój największy i najświętszy ze skarbów, będą nosić w swych dłoniach samego Boga.