Ludobójczy terrorystyczny atak na Amerykę to nowa jakość w historii światowego terroryzmu: po raz pierwszy użyto porwanych samolotów pasażerskich wraz z pasażerami jako "żywych rakiet" i po raz pierwszy uderzono jednocześnie w tak wielkiej skali, co wymagało żmudnych i perfekcyjnych przygotowań, starannego zmylenia CIA, FBI i innych służb amerykańskich. Co znamienne: nikt nie przyznał się do tego zamachu, chociaż właśnie organizacje terrorystyczne zwykły przyznawać się do ataków, informując zarazem o celach, jakie poprzez te ataki chcą osiągnąć: taka jest istota terroryzmu - szantaż polityczny życiem niewinnych ludzi.

W tym potwornym przypadku nikt nie przyznał się do zamachu ani nie wysunął żadnych żądań politycznych! Może więc nasuwać się pytanie: czy za niewątpliwie arabskim wykonawstwem tego aktu straszliwej przemocy nie kryją się jakieś inne siły? Czy nie miała miejsca obliczona na wielką polityczną skalę - prowokacja w prowokacji?

W miarę rozwoju wydarzeń jedno staje się coraz bardziej pewne: celem politycznym dokonanego ataku była próba trwałego, głębokiego i nieodwracalnego skonfliktowania Stanów Zjednoczonych z całym światem arabskim. Rodzi się więc pytanie - jakie siły polityczne na świecie zainteresowane są tego rodzaju celem?

Zapewne niektóre ekstremalne organizacje arabskie; po pierwsze jednak - nie wszystkie, po wtóre: dokonany zamach raczej godzi w "sprawę arabską" (czyli w walkę Palestyńczyków o własny kraj), niż jej pomaga. Możliwie trwałym, głębokim skonfliktowaniem Ameryki ze światem arabskim zainteresowany jest żywotnie Izrael, który chciałby mieć wreszcie wolne ręce w swej niczym już nieskrępowanej polityce agresji i tworzenia faktów dokonanych wobec Palestyńczyków. Tym bardziej, że opinia światowa zwolna odwraca się od Izraela za tę właśnie politykę wobec Palestyńczyków, za lekceważenie rezolucji ONZ, za politykę nagiej siły. Dowodem tej zmiany opinii publicznej wobec polityki Izraela była ostatnia międzynarodowa konferencja w Durbanie, a także coraz powszechniej, że głosy, odzywające się w Europie, domagające się także osądzenia zbrodni żydowskich wobec Palestyńczyków czy w Libanie.

Możliwie trwałym, głębokim i nieodwracalnym skonfliktowaniem Ameryki ze światem arabskim zainteresowana jest też Rosja. Niemal cała jej granica południowo-wschodnia (za wyjątkiem granicy z Chinami) to przecież granica ze światem islamu. Sprawa czeczeńska odkłada się ponurym cieniem na stosunkach Rosji z tym światem. Rosja ma nadto dodatkowy powód, by wciągać Amerykę w globalny konflikt ze światem arabskim: taki konflikt zmuszałby Amerykę do odstąpienia od programu " tarcza obronna" (rakietowa obrona terytorium amerykańskiego), skłaniając ją do przeznaczania coraz większych kwot na siły interwencyjne, siły szybkiego reagowania, bezpieczeństwa wewnętrznego... Tymczasem amerykański program "tarcza obronna" jest od dawna solą w oku rosyjskich, postkomunistycznych strategów, marzących o ponownej równowadze sił.

Jakby nie patrzeć na sprawę: to konflikt bliskowschodni, konflikt Izraela z Palestyńczykami, z jego globalnymi konsekwencjami, jest zarzewiem, tłem i pretekstem arabskiego terroryzmu, bez względu na to, kto niekiedy za nim stoi, próbując wygrywać własne interesy polityczne.

Do tej pory, m.in. dzięki wpływowemu politycznemu lobby żydowskiemu w Ameryce, zajmowała ona generalnie proizraelskie stanowisko, lekceważąc palestyńskie racje i opinię światową. Największym zwycięstwem Ameryki nad arabskim terroryzmem byłoby ustanowienie pokoju na Bliskim Wschodzie. Jeśli Ameryka, NATO i UE potrafiły dokonać tego na Bałkanach - niewątpliwie są w stanie dokonać tego na Bliskim Wschodzie. Wśród wypowiedzi przedstawicieli władz amerykańskich pojawiła się już ta refleksja: trzeba wreszcie stanowczo podyktować warunki sprawiedliwego pokoju, żeby ten bliskowschodni wrzód nie jątrzył już coraz krwawszych waśni i nie zatruwał międzynarodowej atmosfery.