Dzień Życia Konsekrowanego

Reklama

We Mszy św. wzięli udział przedstawiciele męskich i żeńskich zakonów obecnych na terenie diecezji legnickiej. Ich rodzaj, ilość i charakterystykę działalności przypomniał na początku Mszy św. ks. kan. Mieczysław Bętkowski, diecezjalny referent ds. instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego (wypowiedź Księdza Referenta zamieszczamy na str. III).
W wygłoszonej homilii Biskup Legnicki przypomniał, że Dzień Życia Konsekrowanego ustanowił Jan Paweł II. Papież określił też cele tego dnia: po pierwsze, chodzi w nim o osobistą potrzebę uroczystego uwielbienia Pana Boga i dziękczynienia za dar życia konsekrowanego, życia które ubogaca i raduje wspólnotę chrześcijańską przez swoje wielorakie charyzmaty i przez budujące owoce wielu istnień całkowicie oddanych dla sprawy Królestwa. Po drugie, celem jest także przyczynianie się do poznania i do szacunku dla życia konsekrowanego ze strony ludu Bożego. A po trzecie, ten dzień jest także wielkim zaproszeniem dla samych osób konsekrowanych, aby w świetle wiary odkrywali jeszcze bardziej blask Bożego piękna, objawiający się w ich sposobie życia. By nie tylko Panu Bogu dziękowali za dar życia konsekrowanego, ale również, by dokonali refleksji nad własnym powołaniem. Bp Cichy zwrócił także uwagę na słowa Ojca Świętego, przypominające obecność wielu świętych w życiu, jak i dzisiejszych osób konsekrowanych w Eucharystii.
„W niej uczestniczymy i dzisiaj - mówił Ksiądz Biskup. - Za chwilę razem z Ofiarą Chrystusa mamy wyrazić gotowość ofiarowania siebie samych, dania siebie do dyspozycji Panu Bogu. Oby ta Eucharystia, przeżywana w łączności z osobami konsekrowanymi całej diecezji, była sakramentem jedności kościelnej i wspólnoty osób konsekrowanych. Starajmy się na nowo coraz lepiej uczestniczyć w Eucharystii, realizując nasze codzienne życie. Siostry, Ojcowie, Bracia zakonni, przez realizację ślubów zakonnych, a my wszyscy przez realizację naszego chrztu, starajmy się dążyć do świętości, do której nas wzywa Chrystus. A dzisiejsze święto i poświęcone świece mają nam przypomnieć, że każdy z nas ma być przed ludźmi światłem świata, że ma świecić przed ludźmi światło naszych dobrych czynów!” - apelował Biskup Legnicki.
W przygotowanie Liturgii zaangażowani byli przedstawiciele obecnych zgromadzeń zakonnych, podejmując m.in. czytania mszalne, modlitwę wiernych, biorąc udział w procesji z darami.
Podczas trwania Mszy św. przedstawiciele zakonów odnowili też swoje śluby zakonne.
Na zakończenie Eucharystii przedstawicielki zgromadzeń zakonnych złożyły swe podziękowanie za tę uroczystość. „Wielbimy dziś Boga i składamy Mu dziękczynienie - mówiła s. Genowefa ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. - On wybrał nas przed wiekami w Jezusie Chrystusie i przeznaczył nas dla siebie z miłości… Nasze powołanie zakonne realizujemy we wspólnocie Kościoła, który z woli Chrystusa prowadzony jest przez następców Apostołów. Pragniemy Księżom Biskupom, obecnym dziś w katedrze, podziękować za sprawowanie Eucharystii i ogarnięcie nas modlitwą. Czując się powołanymi, chcemy właściwie odpowiedzieć i dobrze wypełnić misję Chrystusa, powierzoną nam w Kościele świętym, żyjąc według rad ewangelicznych”.
Biskup Legnicki w ostatnim słowie stwierdził: „Dziękuję za kwiaty, które otrzymaliśmy. Podziękowanie to składam w imieniu Biskupa Tadeusza i moim własnym. Dziękuję też za modlitwy, które zanoszą osoby konsekrowane w intencjach dzieła misyjnego całego Kościoła legnickiego. Dziękuję za wszystko, co wnoszą w życie tego Kościoła. W tym wielkim i ważnym dniu pragnę złożyć najlepsze życzenia wszelkiego dobra. A ponieważ każde dobro sprawia, że człowiek się cieszy, tak więc życzę płynącej z dobra radości, a także wierności na co dzień przyjętym zobowiązaniom. Niech zawsze towarzyszy wszystkim siostrom, ojcom i braciom prawdziwa radość ducha”.
Uroczystość zakończyło pasterskie błogosławieństwo Księży Biskupów.
Najdostojniejsi Księża Biskupi: Księże Biskupie Stefanie, biskupie legnicki, Księże Biskupie Tadeuszu!
Każdego roku 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego i w Dniu Życia Konsekrowanego, ojcowie i bracia oraz siostry zakonne pracujący na terenie diecezji legnickiej gromadzą się w katedrze, aby w czasie uroczystej Eucharystii w obecności Biskupa Legnickiego odnowić swoje śluby zakonne. Tak jest i dzisiaj, kiedy przeżywamy 10. Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.
Bp Andrzej Dzięga, przewodniczący Komisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, w jednym z Listów na Dzień Życia Konsekrowanego napisał:
„Dzień Życia Konsekrowanego (...) niech stanie się dla wszystkich nas nie tylko okazją do modlitwy w intencji osób życia konsekrowanego oraz nowych powołań do tej formy życia w Kościele. Niech stanie się także dla każdego z nas okazją do osobistej refleksji nad naszym chrześcijańskim przeżywaniem Chrystusowej rady czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Niech też będzie umocnieniem naszego szacunku dla wszystkich sióstr i braci, szczególnie dla osób konsekrowanych oraz okazją do podzielenia się darem materialnym, ofiarowanym na potrzeby klasztorów klauzurowych”.
Księże Biskupie Stefanie, Ksiądz Biskup w niedawno skierowanym Liście do moich kapłanów na uroczystość Narodzenia Pańskiego 2005 r. tak pisze:
„Sługa Boży Jan Paweł II przypominał często potrzebę nowej ewangelizacji. To dzieło potrzebuje zaangażowania księży diecezjalnych, zakonów i laikatu. Mówił o tym Ojciec Święty Benedykt XVI w przemówieniu do drugiej grupy biskupów polskich.
W diecezji mamy szereg zgromadzeń zakonnych, które włączają się w dzieło nowej ewangelizacji. Doceniajmy ich zaangażowanie i razem współpracujmy w wielkim dziele nowej ewangelizacji. Wspomagajmy zgromadzenia zakonne naszą modlitwą. Módlmy się często o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne”.
Księże Biskupie, to program działania na najbliższą przyszłość, wskazany również dla wspólnot zakonnych naszej diecezji, za który dziękujemy!

W diecezji legnickiej jest aktualnie:

16 żeńskich zgromadzeń zakonnych:
- Siostry Adoratorki
- Siostry Benedyktynki
- Siostry Boromeuszki
- Siostry Elżbietanki
- Siostry Bożego Serca Jezusa
- Siostry Służebnice Jezusa w Eucharystii (Eucharystki)
- Siostry Jadwiżanki
- Siostry Karmelitanki
- Siostry Magdalenki
- Siostry Prezentki
- Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi
- Siostry Salezjanki
- Siostry Służebniczki Dębickie
- Siostry Służebniczki Starowiejskie
- Siostry Służebniczki Śląskie
- Siostry Służebniczki Wielkopolskie

29 żeńskich domów zakonnych; liczba sióstr w zgromadzeniach - 173; liczba sióstr w Opactwie w Krzeszowie - 33; ogółem: 206 sióstr zakonnych

7 męskich zgromadzeń zakonnych
- Ojcowie Bonifratrzy
- Ojcowie Cystersi
- Ojcowie Franciszkanie OFM
- Ojcowie Franciszkanie Konwentualni OFM Conv.
- Księża Michalici
- Ojcowie Pijarzy
- Księża Salezjanie

26 męskich domów zakonnych; ogółem: liczba ojców i braci w zakonach i zgromadzeniach - 93 osoby.

W ciągu roku siostry przełożone z poszczególnych domów zakonnych (oprócz wewnątrzzakonnych spotkań) mają organizowane dni skupienia, które odbywają się w WSD Diecezji Legnickiej. Prowadzą je księża profesorowie i ojcowie duchowni. 14 stycznia br. dzień skupienia prowadził bp Stefan Cichy, biskup legnicki, który przewodniczył Mszy św. z homilią i prowadził konferencję na temat rad ewangelicznych. Bóg Zapłać!
Przez wszystkie lata od powstania diecezji legnickiej w spotkaniach sióstr uczestniczył obecny wśród nas bp Tadeusz Rybak - pierwszy biskup legnicki. Księże Biskupie Tadeuszu, w tym miejscu, w imieniu osób konsekrowanych, dziękujemy za wszystko dobro, za dzisiejszą obecność, za nieustanną modlitwę i towarzyszenie osobom konsekrowanym!
Dziękujemy ks. inf. Władysławowi Bochnakowi za dzisiejszą obecność, za modlitwę i za stałą życzliwość dla osób konsekrowanych!
Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Biskupie Stefanie, Księże Biskupie Tadeuszu - dziękujemy za dzisiejszą Ofiarę Mszy św., za wygłoszone słowo Boże i prosimy o dar modlitwy, tak bardzo potrzebny nam wszystkim, w tym osobom konsekrowanym!.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan