Reklama

Głos w sprawie rekolekcji szkolnych

Jeśli nie chcesz pomóc - bądź konsekwentny i milcz

Rekolekcje wielkopostne to temat, który budzi wiele emocji w środowisku nauczycielskim. „To strata trzech dni nauki na rzecz czegoś, co równie dobrze mogłoby odbyć się po południu w kościele, w zaciszu sacrum” - mówią jedni. I dodają: „Popatrzmy na realia: kiepskie nagłośnienie, prowadzący bezskutecznie usiłuje przekrzyczeć kilkuset młodych ludzi, z których część (większość?) tak naprawdę wcale nie jest zainteresowana przekazem wiary i ogranicza się do towarzyskich pogaduszek i chichotów, nerwowo przy tym spoglądając na zegarki, bo przecież w domu czeka komputer”. „Rekolekcje w szkole to powrót do normalności - ripostują drudzy. - To nawiązanie do tradycji, brutalnie przeciętej w czasie komunistycznego zniewolenia; znak, że wiedza i wiara, zamiast ze sobą konkurować, mogą się nawzajem dopełniać”.

Niedziela toruńska 18/2006

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Można mieć różne, często krańcowo odmienne zdania, ale jedno jest pewne: rekolekcje wielkopostne wpisały się w kalendarium roku szkolnego i nic nie wskazuje na to, aby coś miało się w tym względzie zmienić. Zamiast więc narzekać na nie dość sprawną organizację (przyznaję, często nie bez podstaw), krytykować ich poziom (niekiedy słusznie), odwracać się plecami i demonstrować swą dezaprobatę - może lepiej zaangażować się, spróbować coś zmienić?
Kiedy rozpoczynają się rekolekcje, wielu nauczycieli ogarnia dziwna, trzydniowa pasywność. Na co dzień zaangażowani, twórczy - teraz przybierają postawę zewnętrznych, neutralnych obserwatorów. Nagle tracą bezinteresowność, gotowość do działań przekraczających zakres obowiązków i nawet odprowadzenie klasy do kościoła staje się problemem.
Tymczasem warto podkreślić jedno: nie ma żadnych powodów, aby przez te trzy dni przestać się czuć nauczycielem i wychowawcą, a więc osobą w szczególny sposób predestynowaną do tego, by być dla dzieci świadkiem wartości. Milcząco czy wprost artykułowany pogląd, że rekolekcje szkolne to problem nie mój, tylko księdza i katechetów, na pewno nie daje się pogodzić z istotą tego jedynego w swoim rodzaju zawodu-powołania.
Ktoś powie: a co, jeśli nauczyciel jest osobą niewierzącą i nie utożsamia się z religijnym przesłaniem rekolekcji? Odpowiem krótko: nie sądzę, aby Dekalog komukolwiek przeszkadzał, niezależnie od stopnia osobistej wiary. Boże przykazania zawierają na tyle uniwersalne wartości, że każdy - o ile jest człowiekiem dobrej woli - może się w nich odnaleźć. Jako nauczyciel poczuwam się do tego, by być przy wychowankach. Nie mogę zatem w imię osobistych przekonań negować faktu, że są ludźmi wierzącymi.
Tak się jednak składa, że znaczna większość nauczycieli to też osoby wierzące. Dlaczego zatem rekolekcje szkolne nie miałyby się stać dla nich okazją do tego, co stanowi obowiązek każdego chrześcijanina - do złożenia świadectwa swojej wiary? Dlaczego przez te trzy dni nie pokazać uczniom, że Jezus Chrystus jest dla mnie kimś ważnym?
Przejdźmy na poziom praktyki. Skoro masowe wyjścia do kościoła stanowią problem, to podzielmy uczniów na mniejsze grupy, w których rzeczywiście nastąpi przekaz żywej wiary. Grupy kilkudziesięcioosobowe dają na pewno większą szansę, by młody człowiek coś przeżył, a nie tylko „odsiedział”.
Przedsiębiorczy organizatorzy rekolekcji ściągają też do szkoły ciekawych gości, którzy dzielą się z młodymi swoim doświadczeniem wiary. Nie trzeba tu wcale głośnych nazwisk, wystarczy ktoś, kto na co dzień służy drugiemu człowiekowi: lekarz, pielęgniarka, duchowny, pracownik opieki społecznej, gospodyni domowa, biznesmen - ktoś, kto traktuje swoją pracę w kategoriach posłannictwa i umie o tym interesująco opowiedzieć.
Można wspólnie pochylić się nad Pismem Świętym, podzielić się tym, jak do nas przemawia Słowo Boże. Można wspólnie zastanowić się nad tym, co nas boli w szkolnej codzienności, co zmienić, aby było mniej zgrzytów, a więcej zaufania. Można szczerze porozmawiać o wszystkim, na co zwykle nie ma czasu. Rekolekcje mogą w ten sposób okazać się czasem, w którym obie strony otrzymają szansę naprawienia tych fragmentów szkolnej rzeczywistości, które są przyczyną stresów i frustracji. Może do któregoś ucznia dotrze, że swoim brakiem kultury osobistej, agresją i wulgarnością nie rani abstrakcyjnej próżni tylko człowieka z krwi i kości. Może ten czy ów „belfer” dojdzie do wniosku, że utrzymanie dyscypliny daje się znakomicie połączyć z serdecznością i ciepłem.
A co zrobić z tymi uczniami, którzy nawet w tak małych grupach będą się źle zachowywać i lekceważyć upomnienia? Rozsądnym wyjściem wydaje się wydzielenie osobnych pomieszczeń, gdzie pod opieką wyznaczonych wcześniej nauczycieli znaleźliby inne pożyteczne zajęcie. Sfery sacrum nie wolno narażać na profanację… Już słyszę zarzut: „Nie znajdziemy tylu nauczycieli gotowych do czynnego udziału w rekolekcjach. Będą czuli się skrępowani, aby mówić do uczniów o swoich intymnych przeżyciach duchowych”.
I tu dochodzimy do sedna sprawy: zaangażować się, dać coś z siebie - nie; krytykować z kanapy - tak. To bardzo wygodna, ale z gruntu fałszywa postawa. To tak, jak z wyborami do Parlamentu: kto nie poszedł do urny, nie ma prawa potem narzekać na sytuację w kraju.
Czujesz się zdegustowany słabym poziomem rekolekcji? Więc włącz się w ich organizację, zrób coś, żeby było lepiej. A jeśli nie chcesz - bądź konsekwentny i milcz.
Zaplanujmy starannie rekolekcje, przygotujmy atrakcyjny program, a zobaczymy, ile w tej, pozornie obojętnej na sacrum, niby bez reszty pogrążonej w błyskotkach tego świata, uczniowskiej masie jest pragnienia prawdy, oczekiwania na słowo nadziei i głodu autentycznej miłości…

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2006-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

"Światło w mieście" - młodzi naprawdę chcą pokazaywać światu Pana Boga!

„Światło w mieście” to inicjatywa grupy młodych ludzi skierowana do ich rówieśników. – Wiedzieliśmy, że chcemy pokazać światu Boga, którego doświadczyliśmy, i oblicze Kościoła, które znamy – mówi Mikołaj Osiński, jeden z liderów projektu.

Beata Patalas: Czym jest „Światło w mieście” i skąd wziął się sam pomysł?

Mikołaj Osiński: „Światło w mieście” jest inicjatywą zrzeszającą młodych z kilku toruńskich wspólnot na rzecz ewangelizacji. Od wielu lat wspólnoty, do których należymy, współpracują ze sobą i jeżdżą na wspólne wakacyjne rekolekcje do Gródka n. Dunajcem. My, jako młodzieżówka tych wspólnot, poznawaliśmy Boga i nawiązywaliśmy relacje między sobą. W tamtym miejscu narodziło się również marzenie, żeby zjednoczyć siły i stworzyć coś razem dla ludzi z naszego pokolenia.

CZYTAJ DALEJ

Bp Przybylski do LSO: bądźcie sługami słowa Bożego

– Ministrant, nie tylko lektor, ma być sługą słowa Bożego – powiedział bp Andrzej Przybylski. Biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej przewodniczył Mszy św. podczas XI Pielgrzymki Liturgicznej Służby Ołtarza Archidiecezji Częstochowskiej do sanktuarium Matki Bożej Mrzygłodzkiej w Myszkowie-Mrzygłodzie.

W homilii podkreślił, że Maryja „przychodzi jako wielka nauczycielka służby ołtarza”. – Matka Boża chce przypomnieć: w czymkolwiek bierzecie udział, cokolwiek robicie, nie zapomnijcie, że jesteście przede wszystkim ministrantami Boga. Nie jesteście tylko sługami ampułek, gongu, dzwonków, wody, wina, takich czy innych czynności, chociaż one są niesłychanie ważnymi znakami. Jeśli jednak będzie służyć tylko znakom, a zapomnicie, że tam jest Pan Bóg, wasza służba będzie bezużyteczna – wyjaśnił bp Przybylski.

CZYTAJ DALEJ

Jesteśmy jednym Kościołem

2024-06-15 22:46

Magdalena Lewandowska

Abp Józef Kupny odznaczył szczególnie zasłużonych dla archidiecezji medalem św. Jadwigi Śląskiej.

Abp Józef Kupny odznaczył szczególnie zasłużonych dla archidiecezji medalem św. Jadwigi Śląskiej.

Podczas 11. rocznicy ingresu abp Józef Kupny pobłogosławił do funkcji 90 nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej – w tym siostry zakonne – 80 ceremoniarzy i 70 lektorów.

Uroczystości odbyły się w katedrze wrocławskiej, wzięło w nich udział wielu kapłanów, sióstr zakonnych i wiernych z różnych stron archidiecezji. – Jesteśmy jednym Kościołem. Wspólnie mu służymy sprawując różne urzędy, posługi, jakie są do życia Kościoła potrzebne – mówił abp Józef Kupny wyrażając wdzięczność wobec diecezjan i radość z nowych posługujących. Metropolita wręczył także dwóm osobom zasłużonym dla archidiecezji wrocławskiej medale św. Jadwigi Śląskiej. Otrzymali je s. Dorota Zamojska, która przez ostatnie lata pełniła funkcję diecezjalnej referentki zakonnej i Tadeusz Rajter z parafii św. Jacka we Wrocławiu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję