Wybierając swój lud, Bóg wskazał w nim jedno z dwunastu pokoleń - pokolenie Lewiego, które przeznaczył do służby liturgicznej. Jego podstawowym zadaniem było składanie Bogu darów i ofiar za grzechy. Stało się ono pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem.
To kapłaństwo okazało się nieskuteczne, wymagało bowiem nieustannego składania - powtarzania ofiar. Nie mogło również przynieść zbawienia ani pełnego uświęcenia człowieka. To kapłaństwo stało się jednak zapowiedzią nowego kapłaństwa - kapłaństwa Chrystusowego.
„Wszystkie zapowiedzi kapłaństwa w Starym Przymierzu znajdują swoje wypełnienie w Chrystusie Jezusie, «jedynym Pośredniku między Bogiem a ludźmi» (1 Tm 2, 5)” (KKK 1544). Jezus Chrystus jedną ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani (por. Hbr 10, 14). On, jedyny prawdziwy Kałan, złożył raz na zawsze jedyną doskonałą ofiarę. Nie potrzeba już innej ofiary ani innego kapłana.
A jednak zarówno ofiara Chrystusa, jak i Jego kapłaństwo uobecniają się w Kościele. Ofiara Chrystusa uobecnia się w Ofierze eucharystycznej, a Jego kapłaństwo w kapłaństwie służebnym: „Chrystus jest prawdziwym Kapłanem, a inni są Jego sługami” (KKK 1545).
Uczestnicy kapłaństwa Jezusa
Reklama
„Cała wspólnota wierzących jako taka jest kapłańska. Wierni swoje kapłaństwo, wynikające ze chrztu, wykonują przez udział w posłaniu Chrystusa, Kapłana, Proroka i Króla, każdy zgodnie z własnym powołaniem” (KKK 1546).
Dzięki temu, że przez chrzest staliśmy się częścią Kościoła - Ciała Chrystusa, wszyscy jesteśmy kapłanami. Mówiliśmy już o tym przy okazji sakramentu chrztu. Jesteśmy ludem kapłańskim, to znaczy: wszyscy mamy udział w kapłaństwie Chrystusa, bo wszyscy jesteśmy powołani do nieustannego składania ofiar. Te ofiary mają sens i mogą nas uświęcić dzięki ofierze Chrystusa - jedynej i doskonałej.
Spośród ludzi ochrzczonych Bóg wybrał niektórych i powołał ich do kapłaństwa urzędowego - hierarchicznego. Kapłaństwo powszechne wszystkich ochrzczonych i kapłaństwo urzędowe, związane z sakramentem święceń, są ze sobą nierozerwalnie związane i wzajemnie od siebie zależą. Oba stanowią nieodłączną część wspólnoty Kościoła i przyczyniają się do jego uświęcenia. Kapłaństwo urzędowe służy kapłaństwu wspólnemu. „Jest ono jednym ze środków, przez które Chrystus nieustannie buduje i prowadzi swój Kościół” (KKK 1547).
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Kapłaństwo hierarchiczne
Chrystus jest obecny w Kościele także poprzez posługę kapłanów - zwłaszcza biskupów i prezbiterów. Katechizm Kościoła przypomina, że kapłaństwo urzędowe - hierarchiczne działa „w osobie Chrystusa - Głowy”. Jest to więc kapłaństwo wyjątkowe, bo dzięki niemu wszyscy wierzący mogą doświadczyć widzialnej obecności Chrystusa jako głowy Kościoła (por. KKK 1549).
To kapłaństwo ma charakter służebny. Jest ono skierowane ku Chrystusowi i ku ludziom. Z jednej strony bowiem kapłaństwo hierarchiczne zależy całkowicie od Chrystusa - z Niego wypływa, z drugiej natomiast jest skierowane ku człowiekowi, gdyż zostało ustanowione dla człowieka - dla całej wspólnoty Kościoła. Tak jak Chrystus stał się sługą wszystkich, tak też i ci, którzy otrzymali łaskę udziału w Jego kapłaństwie, mają stać się sługami, którzy wypełniają swoje posłannictwo nie z obowiązku, ale z miłości - z miłości do Chrystusa i do człowieka.
Kapłaństwo hierarchiczne działa także w imieniu całego Kościoła, gdy zanosi do Boga modlitwę Kościoła. Nie oznacza to jednak, że kapłani są delegatami wspólnoty Kościoła! Są oni jej sługami i jako słudzy Kościoła reprezentują go.
Musimy jednak pamiętać, że sakrament święceń nie uwalnia człowieka, który go przyjmuje, od słabości, błędów i grzechu. Moc Ducha Świętego daje jedynie gwarancję, że w aktach sakramentalnych nawet grzeszność pełniącego posługę święceń nie może stanowić przeszkody dla owocu łaski. Inne czyny, słowa, decyzje czy to biskupów, czy kapłanów zawsze nosić będą ślady ich ludzkich cech, nie zawsze będących znakiem wierności Ewangelii, a przez to mogących nawet szkodzić Kościołowi (por. KKK 1550).
Stopnie sakramentu święceń
Sakrament święceń sprawowany jest w trzech stopniach:
1) biskupstwa, który stanowi pełnię sakramentu święceń i staje na czele wspólnoty Kościoła;
2) prezbiteratu, który zależny jest od władzy biskupów, a ustanowiony jest dla pasterzowania i sprawowania kultu;
3) diakonatu, który jest stopniem służebnym nakierowanym na posługę słowa i miłosierdzia.
Katechizm Kościoła poucza nas jednak, że tak naprawdę istnieją tylko dwa stopnie kapłaństwa: episkopat (biskupstwo) i prezbiterat. Do nich tylko odnosi się pojęcie „sacerdos”, tj. kapłan. Katechizm przypomina równocześnie, że diakoni, choć pełnią rolę służebną wobec biskupów i prezbiterów, mają także udział w sakramencie święceń i należy im się ten sam szacunek: „Niech wszyscy szanują diakonów jak samego Jezusa Chrystusa, a także biskupa i prezbitera” (por. KKK 1554). Tak więc istnieją dwa stopnie kapłaństwa: episkopat i prezbiterat, ale trzy stopnie sakramentu święceń.
