Wielki Post – inny niż wszystkie, jakie do tej pory pamiętam. Nieszablonowy, nieprzewidywalny, wymagający ode mnie więcej niż każdy, w którym do tej pory uczestniczyłam. Czas epidemii koronawirusa uświadomił mi, że to jak ukształtuję swoją duszę na spotkanie ze Zmartwychwstałym zależy głównie ode mnie.

Dziś wyraźniej dostrzegam, jak bardzo Kościół pomaga mi w przygotowaniu się do obchodów Liturgii Świąt Wielkiej Nocy, proponując różnorodność możliwości zaangażowania się. Pan Bóg zachęca, aby Go adorować, trwać na uwielbieniu, czy przeżywać z Nim nabożeństwa pasyjne. Dziś Jego zaproszenie jest jeszcze mocniejsze, gdyż stanowi delikatny szept Stwórcy do swojego ukochanego stworzenia. Trwa jeszcze potężniejsza niż zazwyczaj walka duchowa o moje być albo nie być blisko Pana.

Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: «Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem». Na to odpowiedział: «Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę» (J 9,24-25).

Jakże różne są opinie na temat udzielonej dyspensy od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej Mszy Świętej. Dla jednych jest to przywilej, dla innych wyraz troski, dla niektórych stanowi próbę wywołania jeszcze większego lęku, bywa także przez niektórych odbierana jako uspokajanie sumienia i godzenie się na coś, co nie do końca identyfikuje się z moim stanem duchowym. Na pewno jest to sytuacja nowa, a więc także trudna. Uczymy się duchowego przyjmowania Komunii Św. i duchowej łączności podczas celebracji Drogi Krzyżowej czy Gorzkich Żali, adoracji Najświętszego Sakramentu za pośrednictwem mediów i uczestnictwa w rekolekcjach w domowym zaciszu. W naszym życiu nieustannie zachodzą zmiany. To, że coś jest inne, nie znaczy, że jest gorsze. Niemniej, widok pustych kościołów jest przejmujący i bardzo mocno uświadamia nam, że tak od wielu już lat wygląda kościół na zachodzie Europy.

„Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz. Jezus, usłyszawszy to, rzekł: Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą” (J 11,3-4).

Dzisiaj Jezus także przybywa do swoich przyjaciół. Codziennie podejmuje ten trud i podąża do ludzkich serc. Każda choroba to czas podjęcia wyzwania. To próba przed którą staje człowiek – czy pomimo bólu, koniecznej izolacji i bycia zależnym od innych umiem zaufać Temu, który pokonał śmierć? Czy wykorzystam ten czas jako moją osobistą walkę przeciwko grzechowi, przeciwko szerzącemu się wokół mnie złu, przeciwko chorobie, która wypełnia moje serce i otacza mrokiem miejsce spotkania z Bogiem?

A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha (Rz 8, 11)

W tym czasie zadaję sobie podstawowe pytanie: kto we mnie wygrywa batalię o duszę i o wiarę. Czy żyje we mnie Bóg, który jest Bogiem Mocnym. Bóg, dla którego nie istnieją żadne ograniczenia, który jest poza czasem i poza przestrzenią, który pokonał śmierć i każdą trudność, jaka się przede mną krystalizuje. Czy może zasiał się we mnie lęk, który rozwija niezdrową trwogę o życie własne i moich bliskich, a nawet panikę? Jak znaleźć złoty środek pomiędzy tym co się dzieje we współczesnym świecie, a moją odpowiedzią na zaistniałą sytuację.

„Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca”. (Flp, 2, 9-11).

Czasy epidemii nieraz w historii dziesiątkowały narody. Silne mocarstwa upadały, a dla słabszych był to czas wyrównania różnic społecznych i umocnienia pozycji na arenie międzynarodowej. Jak będzie wyglądał świat po ustaniu zarazy? Nie ulega wątpliwości, że większość sfer naszego życia ulegnie przewartościowaniu i przekształceniu. Nie wrócimy do niektórych nawyków i przyzwyczajeń, które w nas tkwiły. Już dziś zmienia się nasze spojrzenie na wiele spraw. Następuje przewartościowanie dotychczasowej hierarchii ważności każdego z nas. Dla wielu osób stojące na pierwszym miejscu praca, kariera, biznes czy pieniądze spadły z piedestału i rozbiły się nie wytrzymując nagłego zetknięcia z twardą rzeczywistością. Zmienia się nasze życie w aspekcie funkcjonowania m.in. gospodarczego, ekonomicznego, kulturalnego, czy społecznego. Nagle uświadamiamy sobie, że obok jest drugi człowiek, który mnie potrzebuje a którego wołanie do tej pory było zagłuszane przez niczym niepohamowany bieg ku samorealizacji. Skoro zaczynamy dostrzegać wokół nas bliźnich, pójdźmy jeszcze dalej i zastanówmy się, jak zmieni się moje życie religijne?

Może w końcu zauważymy blask Poranka i chwałę Zmartwychwstania. Warto zatrzymać się i zanurzyć w Światłości, która nas opromienia, tak bardzo zwyczajnie, naturalnie i subtelnie, że aż niezauważalnie, podarowując to co ma najcenniejszego: jasność, ciepło i wielobarwność bieli.