Zwykle grupy pielgrzymkowe i turystyczne zatrzymują się przy słynnym Kanale Korynckim. Pomysł przekopania kanału łączącego Morze Egejskie z Morzem Jońskim zrodził się już w starożytności. Podobno cesarz Neron miał zainicjować budowę przy pomocy srebrnej łopaty. Jednak dopiero osiągnięcia techniki spowodowały, że w 1890 r. ostatecznie przekopano ten zaledwie 6-kilometrowy przesmyk. Mimo że dzisiaj kanał nie ma już większego znaczenia komunikacyjnego, pozostaje nadal atrakcją turystyczną.
Po kilkunastominutowym postoju ruszamy w dalszą drogę. Z daleka dostrzegamy wznoszące się nad miastem ruiny Akrokoryntu, w średniowieczu jednej z najpotężniejszych twierdz.
Teren wykopalisk starożytnego Koryntu nie należy do najciekawszych obiektów tego typu w Grecji. Ruiny miasta zajmują znaczny obszar, przez wieki zostały pokryte warstwą piasku. Pewne pojęcie o potędze dawnych lat dają monumentalne kolumny świątyni Apollina, wybudowanej w V wieku przed Chrystusem. Starożytny Korynt miał wielkie strategiczne i militarne znaczenie, czerpał także olbrzymie zyski z handlu. Miasto miało wiele świątyń, co związane było z osiedleniem się przedstawicieli różnych narodów i kultur. W czasach rzymskich słynne były korynckie bogactwo i luksus. Mieszkańcy oddawali się ziemskim przyjemnościom, także erotycznym. Do miasta ściągali bogaci ludzie w poszukiwaniu zabaw i uciech. Na szczycie Akrokoryntu znajdowała się świątynia Afrodyty, gdzie setki kobiet oddawały się prostytucji sakralnej.
W czasach, gdy przybył tutaj Paweł, miasto było ogromne. Niektórzy przypuszczają, że mieszkało w nim więcej ludzi niż w Atenach. Wstępował on do miasta okrytego złą sławą. Zwrot „żyć po koryncku” kojarzył się w całym świecie hellenistycznym ze swobodą obyczajową. Najprawdopodobniej Paweł przybył tutaj, bo skusiły go sława i otwartość miasta o tak różnorodnej ludności. Wszystko to sprzyjało głoszeniu Ewangelii. Zamieszkał u Akwilii i jego żony Pryscylli, którzy trudnili się wyrobem namiotów. Razem z nimi tradycyjnie pracował na swoje utrzymanie. W każdy szabat chodził do synagogi, spotykał się z grupami ludzi na dyskusjach. Po przybyciu do Koryntu swoich współpracowników, Sylasa i Tymoteusza, oddał się wyłącznie nauczaniu. Niestety, owoce tej pracy były mierne. Na dowód zerwania ze środowiskiem synagogalnym otrząsnął pył ze swoich nóg. Zwrócił się w swoim nauczaniu do Greków i Rzymian, jednak do niewielkiej grupy „nawróconych” należał przełożony synagogi, Kryspus oraz jego domownicy. Trudno natomiast wskazać ilu spośród pogan, dzięki półtorarocznemu nauczaniu Pawła w Koryncie, zaczęło przyznawać się do Chrystusa. Po jego wyjeździe zaczęły pojawiać się nowe problemy i wątpliwości, często spowodowane zamieszaniem, jakie niosło nauczanie innych głosicieli. Pytano Pawła, jak postępować wobec gorszycieli i grzeszników, czy w sprawie sporów w gminie można odwoływać się do sądów świeckich, jak postrzegać w świetle nauki Chrystusa problem małżeństw mieszanych, wdowieństwa czy celibatu. Zastanawiano się, czy wobec ulotności ludzkiego życia człowiek nie powinien oddać się wyłącznie sprawom nadprzyrodzonym i zrezygnować z aktywności społecznej. Zadziwiające jest to, że św. Paweł na wszystkie te pytania i problemy, zarówno teologiczne, jak i duszpasterskie, potrafił trafnie odpowiedzieć dzięki światłu oraz głębi swej wiary. W tym celu do mieszkańców gminy korynckiej podczas pobytu w Efezie napisał aż cztery listy, z których dwa zachowały się w Piśmie Świętym.
Odwiedzanie miejsc związanych ze św. Pawłem to szczególna okazja, aby bliżej poznać Pismo Święte. Tam, gdzie szukaliśmy śladów Apostoła Narodów, czytaliśmy fragmenty Dziejów Apostolskich i jego listów. Dzięki temu Słowo Boże stawało się nam bliskie, jak nigdy dotąd.
Pomóż w rozwoju naszego portalu