Marek Przybylski: - Należy Ojciec do zgromadzenia księży misjonarzy werbistów. Jest to najprężniej działające zgromadzenie na polu misyjnym w Kościele katolickim.

O. Leszek Wilman: - Nasze zgromadzenie powstało w Holandii w 1875 r, założycielem był obecnie już święty o. Arnold Janssen. Wszystko zaczęło się w 1872 r. Obecnie mamy około 65 tys. misjonarzy, pracujemy w ponad 60 krajach, nasi współbracia wywodzą się z 60 narodowości.

- A Polacy stanowią w Waszym zgromadzeniu jakąś znaczną grupę?

- Kiedyś dawaliśmy bardzo dużo powołań. W latach osiemdziesiątych XX wieku w jednym roku nasze seminarium kończyło 30 kapłanów. Obecnie tych powołań jest znacznie mniej - kilka w roku. Teraz takim światowym dostarczycielem powołań w naszym zgromadzeniu jest Azja.

- Jak wyglądała Ojca formacja przed święceniami?

- Od 18 lat jestem już poza krajem. Moja droga do kapłaństwa wyglądała następująco: roczny nowicjat w Chludowie koło Poznania, 2 lata studiów filozoficznych w Nysie na Śląsku i 4 lata teologii w Pieniężnie na Warmii. Później już wyjechałem na misje.

- A kiedy Ojciec odkrył swoje powołanie i w jaki sposób wybrał akurat ten zakon?

- To wszystko dokonało się w latach wczesnej młodości. Praktycznie od zawsze fascynowała mnie geografia, podróże, filmy przyrodnicze. W ten sposób Pan Bóg posłużył się moją pasją, by doprowadzić mnie do powołania misyjnego. Kiedy kończyłem Technikum Geodezyjne, wpadł mi w ręce obrazek płaczącej dziewczynki. Było tam zdanie, że „nikt nie ma prawa być szczęśliwy w oderwaniu od innych”. Ten obrazek bardzo zaważył na moim życiu. Przez niego Pan Bóg dał mi znak: jeśli chcę być szczęśliwy, muszę się dzielić tym szczęściem z innymi. Znalazłem też na nim zaproszenie na rekolekcje księży werbistów do Pieniężna. To było moje pierwsze spotkanie z tym zgromadzeniem. Zrozumiałem, że Bóg woła mnie na taką drogę. Pojechałem na rekolekcje i... zostałem werbistą. Moim wcześniejszym marzeniem było studiować architekturę, już miałem przygotowane papiery do zawiezienia na uczelnię. Zmieniłem jednak decyzję.

- Gdzie Ojciec pracował po otrzymaniu święceń kapłańskich?

- Pojechałem do Hiszpanii na półroczny kurs języka hiszpańskiego, stamtąd wyjechałem od razu do Argentyny. Argentyna jest bardzo duża, ma 23 prowincje. Tam poznałem, jak różnorodna jest praca misyjna. Na początku trafiłem do Misiones Corrientes, w górach Andach. Teraz wróciłem w to miejsce. Przeszedłem przez kilka różnych województw. Przed dwoma laty wróciłem z Andów, gdzie pracowałem na wysokości 6000 m n.p.m. wśród Indian Koguis. Teraz jestem jakby w dolinach. Pracuję wśród Indian Guarani ze szczepu Mby’a w prowincji Misiones. To województwo jest wciśnięte pomiędzy Paragwaj i Brazylię - przy słynnych wodospadach Iguaçu.

- Jak scharakteryzowałby Ojciec swoją posługę?

- Polacy często myślą schematycznie: misjonarze jadą nawracać. My nikogo nie nawracamy na siłę, raczej dzielimy się naszą wiarą. Najczęściej myślimy, jak tu głodnemu mówić o niebie, gdy on myśli o chlebie. Dlatego nasza misja zaczyna się najczęściej od spraw socjalnych, od bronienia praw tych Indian. W moim przypadku, walczę o prawo dla tych ludzi do ziemi i do szkolnictwa, którego państwo normalnie im nie gwarantuje. Ta miłość, którą pragniemy im przekazać, musi przejść najpierw przez żołądek, przez rozum. Dopiero później zaczynają pytać, dlaczego jesteś z nami, jaki jest twój Bóg?

- Co najbardziej cieszy, a co jest najtrudniejsze w tego typu pracy?

- Trudne zawsze jest zaaklimatyzowanie się, wejście w nową kulturę, odmienne jedzenie i ubranie, nowy sposób myślenia, inne schematy życiowe. To zawsze stwarza pewne trudności. Ja jednak widzę, że w życiu Pan Bóg daje mi łaskę, że aklimatyzuję się bardzo szybko. Kłopot sprawia też język. Najpierw miałem problemy z hiszpańskim, a teraz szlifuję język Indian Koguis i Guarani ze szczepu Mby’a. Tylko Pan Bóg wie, do jakiego jeszcze szczepu mnie pośle i jakiego języka będę musiał uczyć się od podstaw.

- Zakończyliśmy nie tak dawno Rok Kapłański. W jego centrum stała wybitna postać kapłana z czasów rewolucji francuskiej św. Jana Marii Vianneya. Czy coś z tego wzoru dla wszystkich kapłanów Ojciec widzi w sobie i swojej działalności?

- Myślę, że ks. Jan Maria Vianney wraca nas do tego, co jest sercem naszego kapłaństwa. Ten sakrament pozwala nam sprawować Mszę św. i spowiadać. To jest najważniejsze, wszystko inne może wykonać świecki. Na misjach musimy się oczywiście zająć też sprawami socjalnymi, które często są bardzo palące. W indiańskich szczepach Indian Guarani Mby’a wiele osób wciąż nie jest jeszcze ochrzczonych. Mają już w sobie wiarę w Boga - Stworzyciela, ale jeszcze nie sprawujemy wśród nich Eucharystii. Dlatego Msze św. mogę na razie odprawiać tylko dla ludności białej pochodzenia europejskiego. Końcem tygodnia docieram z posługą do 5 wiosek zamieszkałych przez taką ludność.

- Jak z odległej, misyjnej perspektywy Ojciec patrzy na Kościół w Polsce; na tutejsze życie w poszczególnych parafiach, które Ojciec odwiedził?

- W zasadzie to jestem wyobcowany z polskiej rzeczywistości. Żyję Argentyną. Dostrzegam jednak, że Kościół w Polsce jest tradycyjny. Kościół Ameryki Łacińskiej jest bardziej wypełniony ludźmi świeckimi, którzy tam znajdują swoje miejsce. W Polsce jeszcze jest małe zaangażowanie ludzi świeckich. Widzę jednak dużo wiosny w polskim Kościele, np. Kościół Domowy, różne grupy oazowe, włączanie się świeckich w przygotowanie liturgii. Liturgia Ameryki Łacińskiej jest bardziej rozśpiewana, roztańczona, z większym właśnie udziałem osób niekonsekrowanych.

- Czego można życzyć Ojcu - misjonarzowi, który przyjechał po iluś latach do Polski i już wraca do miejsca, gdzie służy Bogu i bliźnim?

- Myślę, że wytrwałości, siły i zdrowia. Jeśli człowiekowi tego nie brakuje, to może jeszcze trochę pociągnąć. Mam 48 lat. Jak Pan Bóg da mi jeszcze z 30 lat życia, by popracować wśród tych ludzi, to będę szczęśliwy.