Reklama

Oł-Si-Di-Si zaprasza na koncert

Radość ze wspólnego śpiewu połączyła ze sobą kilkanaście na pozór różnych osób. Zespół „Od Czasu Do Czasu” tworzą: doktoranci, studenci, licealiści oraz czterech księży z diecezji warszawsko-praskiej i łowickiej

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tam idź, gdzie słyszysz śpiew, tam dobre serca mają; źli ludzie, uwierz mi, nigdy nie śpiewają” - ośmielona tą ludową mądrością przekraczam próg sali, w której lada moment rozpocznie się próba zespołu „Od Czasu Do Czasu” (OCDC).
Na scenie niemal dwadzieścia osób. Kilkanaście przygotowuje się do śpiewu, pozostali będą im akompaniować. Wprawne oko znawcy muzyki od razu zauważy rozbudowany skład grający, który tworzą: skrzypce, flet poprzeczny, gitara basowa, elektryczna, akustyczna i nadająca wszystkiemu rytm perkusja. Oczy amatora w pierwszym rzędzie mogą natomiast dostrzec koloratki u czterech muzyków.

Sutanna i perkusja

Każdy z kapłanów pochodzi z innej parafii. Ks. Marcin Bielicki grający na gitarze posługuje w katedrze św. Michała Archanioła i św. Floriana. Ks. Marcin Moks - gitara elektryczna - jest rezydentem w parafii Najświętszego Zbawiciela, ks. Wojciech Kraiński - perkusja - to wikariusz u Chrystusa Króla na Targówku, zaś ks. Dariusz Franczak - gitara basowa - jest wikariuszem w parafii św. Wawrzyńca w Gliniance.
Skąd takie zainteresowanie muzyką wśród duchownych? - pytam ks. Wojciecha, wzbudzającego ogromne zainteresowanie swoją grą na bębnach. - Na perkusji w różnych zespołach grałem od ogólniaka - mówi. - Potem w seminarium zawiązaliśmy zespół o wdzięcznej nazwie „Los Alumnos”, który miał wiele występów, nagraliśmy nawet 3 kasety, bo płyt wtedy jeszcze nie było. Z tamtego zespołu jest tu z nami także ks. Dariusz Franczak.
Przygodę z grą w zespołach mają za sobą także pozostali kapłani wchodzący w skład OCDC. Ks. Marcin Bielicki był gitarzystą w powstałym po rekolekcjach w Mikaszówce zespole 5 M. W tym ostatnim zespole grał również kapłan diecezji łowickiej, a obecnie student I roku muzykologii na UKSW, ks. Marcin Moks.
Pozostali członkowie zespołu na co dzień pracują, piszą doktoraty, studiują albo uczą się w szkołach średnich. Łączy ich pasja do muzyki oraz to, że chcą być częścią zespołu. Marek Trojanek, 20-letni student politechniki, aby być na próbie, musi pokonać ponad 40 km. - Śpiewanie i bycie w zespole dają mi poczucie tego, że warto się do czegoś przyłożyć, czemuś poświęcić. Jeżeli nasz trud włożony w próby spowoduje, że komuś spodoba się to, co robimy, to warto było „tracić” czas i siły - mówi Marek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Rozwijanie talentów

Próba trwa już prawie dwie godziny, na zegarze 21. - Pokażcie trochę swojej radości - woła Monika Sas, liderka OCDC. - Zespół jest projektem, który ewoluował - mówi Monika. - Najpierw przygotowaliśmy program muzyczny na październikowy Dzień Papieski. Potem były kolędy, a teraz postanowiliśmy jeszcze raz zagrać razem i „coś” zaczęło się dziać. Ks. Wojtek wpadł na pomysł, żebyśmy się jakoś nazwali, aby nadać formę naszej grupie, i wymyślił „Od Czasu Do Czasu, czyli OCDC” [ołsidisi], że jesteśmy prawie jak ACDC, stąd ta nazwa, oczywiście wszystkim się bardzo spodobała i przypadła do gustu.
- A skąd pomysł, inspiracja? - dopytuję. - Myślę, że to jest nasza odpowiedź na słowa bł. Jana Pawła II: „Wymagajcie od siebie, choćby inni od was nie wymagali”. I to jest takie nasze wymaganie od siebie na chwałę Boga. Spotykamy się więc, próbujemy i rozwijamy swoje talenty - mówi Monika Sas i jako przykład podaje jedną z młodych wokalistek, która jest jednocześnie autorką niezwykle głębokich tekstów piosenek.
Kiedy słyszę słowa „zmartwychwstałeś co bolesne i trudne, zmartwychwstałeś mnie”, aż trudno mi uwierzyć, że ten tekst wyszedł spod pióra dopiero co wkraczającej w życie nastolatki.
W OCDC każdy członek zespołu podkreśla, że czegoś się nauczył. Przekonują mnie o tym nawet ci, którzy na co dzień uczą się gry w szkole muzycznej. - Z całą pewnością rozwinęłam się tu pod względem grania bez nut, z głowy - mówi Małgorzata Łukomska. - Byłam przyzwyczajona do tego, że gram z nutami. A tu nagle zostałam z fletem i własnym słuchem. Musiałam dopasować się do tonacji i grać.
Zespół gra muzykę religijną, piosenki uznawane za „młodzieżowo-oazowe” oraz kawałki całkowicie autorskie. Wśród aranżacji można znaleźć elementy reggae, bluesa, popu, muzyki żydowskiej i innych.

Najbliższe plany

OCDC ma za sobą występy w parafiach Chrystusa Króla na Targówku, św. Barnaby na Zaciszu oraz przy katedrze warszawsko-praskiej pw. Michała Archanioła i św. Floriana. Na wszystkich koncertach był komplet publiczności. Najbliższy występ odbędzie się 19 czerwca w Wieliszewie. - Serdecznie zapraszam Czytelników „Niedzieli” - mówi na koniec Monika Sas.

Więcej informacji o zespole i jego planach na stronie
www.facebook.com/odczasu.doczasu

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Fundacja Grupa Proelio: nowy przedmiot „edukacja zdrowotna” to permisywna edukacja seksualna

2024-04-19 14:27

[ TEMATY ]

edukacja

Adobe Stock

Od września 2025 r. w szkołach realizowany ma być nowy przedmiot „Edukacja zdrowotna”, który zastąpi „Wychowanie do życia w rodzinie”. - Ministerstwo Edukacji wraz z resortami zdrowia i sportu, pod przykrywką troski o zdrowie dzieci i młodzieży, planuje wprowadzić do szkół permisywną, deprawacyjną, edukację seksualną. W odróżnieniu od Wychowania do Życia w rodzinie nowy przedmiot może być obowiązkowy - alarmuje Grupa Proelio i zachęca do sprzeciwu wobec tych planów.

Ministrowie edukacji, zdrowia i sportu na wspólnej konferencji prasowej zapowiedzieli, że od września 2025 r. w szkołach realizowany ma być nowy przedmiot, który zastąpi „Wychowanie do życia w rodzinie” - „Edukacja zdrowotna”. Jego elementem ma być edukacja seksualna.

CZYTAJ DALEJ

Św. Agnieszko z Montepulciano! Czy Ty rzeczywiście jesteś taka doskonała?

Niedziela Ogólnopolska 16/2006, str. 20

wikipedia.org

Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.

Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -

CZYTAJ DALEJ

W. Brytania: ani Izrael, ani Iran nie chcą wojny, ale łatwo o coś, co ją wywoła

2024-04-20 09:58

[ TEMATY ]

Izrael

Iran

Karol Porwich/Niedziela

Ani Izrael, ani Iran nie są teraz zainteresowane eskalacją konfliktu, co nie znaczy, że go nie będzie w przyszłości, bo pierwsza wymiana ciosów już nastąpiła, a w takiej sytuacji bardzo łatwo o błędną kalkulację – mówi PAP dr Ahron Bregman z Departamentu Studiów nad Wojną w King's College London.

Ekspert wyjaśnia, że rząd Izraela – także ze względu na wewnętrzną presję – musiał zareagować na irański atak rakietowy w poprzedni weekend, ale ta reakcja była w rzeczywistości bardzo stonowana, co sugeruje, że Izrael nie chce eskalować sytuacji, lecz ją deeskalować. Bregman przypuszcza, że właśnie z powodu tej stonowanej reakcji Iran również nie będzie dążył do odwetu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję