Gdy spotykamy się na uroczystościach odpustowych w parafii, to jako wspólnota parafialna czujemy się gospodarzami swojej małej ojczyzny, odpowiedzialnymi za swoją wspólnotę. Podobnie my, diecezjanie częstochowscy, czujemy, gdy każdego roku przeżywamy uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej, będącej niejako naszą domowniczką. Przynosimy Jej owoce naszej pracy, a także naszego świętowania, składając u Jej stóp naszą przeszłość i dobre nadzieje na jutro. Bo przecież nie jesteśmy wolni od różnorakich niepokojów i wiemy, że tylko ręce Boga mogą zapewnić skuteczna pomoc lub nadać sens trudowi i cierpieniu.
Takie dni uświadamiają nam również, jak wielkie uszanowanie winniśmy Panu Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu i Świętej Bożej Opatrzności. Często bowiem zdarza nam się żyć niejako ignorując Boga, jakby On był mało znaczący i słaby. Żyjemy, jakbyśmy robili Bogu łaskę, że w ogóle w Niego wierzymy, zapominając, że On jest Stworzycielem nieba i ziemi, że jest Panem wszystkiego. Tymczasem bojaźń Boża jest początkiem mądrości...
Matka Jezusa prowadzi nas do Boga, jest naszą wspaniałą Patronką i Matką. Dlatego ma wielki sens nasze głębokie nabożeństwo do Matki Najświętszej. Do Niej się uciekamy, Ją prosimy o pośrednictwo w trudnych sprawach. A Ona - tak jak w Kanie Galilejskiej - niczego nie zbagatelizuje, niczego nie pominie, bo wie, że na życie człowieka składa się wiele drobnych z Bożej perspektywy spraw, które tu i teraz są dla nas ważne.
W dniu święta Matki Bożej Częstochowskiej, patronki naszej archidiecezji, chcemy składać za Jej pośrednictwem nasze gorące podziękowanie Panu Bogu za Jego dla nas codzienne dary. Tak rzadko uświadamiamy sobie dobro, którego doświadczamy na co dzień - widzimy jakoś mocniej to, co nam się nie udało, albo trudy, które stoją przed nami, a naprawdę mamy za co dziękować Panu Bogu, który nas wysłuchuje zawsze, kiedy tylko Go poprosimy. Opowiadał mi ktoś o swoim doświadczeniu wewnętrznym, że odkąd zaczął robić sobie coś w rodzaju codziennego bilansu dnia, jego życie nabrało innego koloru: zaczął dostrzegać wiele dobrych spraw, które się udały - a mogło być inaczej, z których nie można się nie cieszyć, a te, które są jego troską, nabrały innych wymiarów. Teraz zmieniło się jego podejście do życia, nie jest już takim malkontentem, zmienia mu się natura... Tak. Wierzę w to, trzeba tylko chcieć dostrzegać Pana Boga, który jest przecież tak blisko nas. Bo to największa dla nas strata, gdybyśmy mieli iść przez życie bez Boga, gdybyśmy się z Nim rozstali, porzucili Go. Pamiętamy drogę do Emaus, kiedy Chrystus szedł obok uczniów, a oni Go nie poznali. Dopiero gdy otworzyły się im oczy, gdy dostrzegli, jak błogosławił chleb, skonstatowali, że to On - Pan, i zawołali serdecznie: „Panie, zostań z nami!” (por. Łk 24, 13nn).
Współczesny człowiek powinien tak wołać do Boga. Bo dziś świat bardzo chce oderwać nas od Niego, zamazać Jego obecność dla naszych oczu, zakwestionować Jego istnienie. Dlatego trzeba nam przede wszystkim trzymać się Eucharystii i nauczania Kościoła.
Przez pośrednictwo Świętej Bożej Rodzicielki Maryi prośmy Jezusa o umiejętność rozróżniania dobra i zła, mając przekonanie, że tylko w Kościele Chrystusowym znajdziemy prawdziwą drogę do Źródła i Spełnienia naszego życia.