Reklama

Aby zjednoczyć wolontariuszy

23 września, w trakcie trwania „Europejskiego Roku Działalności Wolontariackiej na rzecz aktywnego obywatelstwa”, w Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się” zostało uroczyście otwarte Centrum Wolontariatu

Niedziela małopolska 49/2011

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Po sanktuarium bł. Jana Pawła II to drugi obiekt oddany do użytku na terenie Centrum, gdzie wciąż trwa wielkie budowanie. Tymczasem nowoczesny gmach z napisem „Caritas” zwraca uwagę coraz liczniej odwiedzających to miejsce. - Przybywający do Centrum Jana Pawła II pielgrzymi pytają, co to za budynek, komu i czemu będzie służył - mówi ks. Jarosław Glonek koordynujący działalność Centrum Wolontariatu. - I gdy odpowiadamy, że tu odbywają się szkolenia przyszłych wolontariuszy, to reakcje są bardzo pozytywne. Często pojawiają się stwierdzenia, że to dobrze, iż osoby przygotowujące się do pomagania mogą się tu spotykać, ponieważ Jan Paweł II propagował ideę wolontariatu. I podkreślają, że to żywy pomnik polskiego Papieża.

Cele

Na ich stronie internetowej janpawel2.pl/centrum-wolontariatu można się zapoznać z celami, jakie sobie stawiają: „Centrum Wolontariatu zjednoczy wszystkie grupy oraz organizacje związane z tą formą aktywności społecznej oraz promuje ideę pokoju i porozumienia pomiędzy ludźmi poprzez szkolenia i seminaria skierowane do koordynatorów oraz liderów zespołów wolontariackich, a także samych wolontariuszy”.
- Działamy od niedawna - wyjaśnia ks. Jarosław Glonek, gdy pytam, jak w praktyce wygląda realizacja ambitnych celów. - Na razie rozpoczęliśmy kursy dla przyszłych wolontariuszy. Są to osoby z takich organizacji, jak: Towarzystwo Przyjaciół Chorych „Hospicjum im. św. Łazarza”, Stowarzyszenie Wolontariat św. Eliasza, Caritas czy PCK. Zainteresowani, którzy pragną pomagać, wcześniej są kierowani do nas, aby uczestniczyć w kursach, podczas których przygotowuje się przyszłych wolontariuszy do posługi drugiemu człowiekowi.
Mój rozmówca dodaje, że można się również zgłosić na kurs, nie mając jeszcze skonkretyzowanych planów co do organizacji, w której chciałoby się pomagać. I zapewnia, że każdy może uczestniczyć w organizowanych zajęciach, które są bezpłatne.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Szkolenia

Ks. Jarosław Glonek mówi, że spotkania przyszłych wolontariuszy odbywają się co drugi tydzień, w piątkowe popołudnia (w godz.: 15.30-19) i w soboty (w godz.: 10-15). W trzech przygotowanych do szkoleń salach zajęcia prowadzą dydaktycy z Krakowa. Uczestnicy biorą udział w szkoleniach, które w większości mają charakter ćwiczeniowy.
- Pierwsza pomoc np., to nie jest suchy wykład - wyjaśnia mój rozmówca. - Każdy uczestnik musi w czasie zajęć nauczyć się konkretnych zachowań i wyćwiczyć je, aby w sytuacji nagłej potrafił tej pomocy udzielić. Podobnie jest w przypadku kursu przygotowującego do prowadzenia zabaw integracyjnych z dziećmi. Przyszli wolontariusze muszą najpierw sami się tych form pracy nauczyć. Ks. Jarosław nadmienia, że uczestnicy otrzymują na zakończenie certyfikat ukończenia kursu.

Uczestnicy

Aktualnie trwa szkolenie pierwszej grupy wolontariuszy. W sobotni poranek przed jedną z wykładowych sal spotkałam dwoje uczestników kursu: studentkę historii Malwinę Zacny i licealistę z Myślenic Daniela Mistarza. Obydwoje już działają jako wolontariusze. Malwina Zacny uczestniczyła w różnych akcjach organizowanych przez Caritas Archidiecezji Krakowskiej, a Daniel Mistarz jest związany z Parafialnym Zespołem Caritas „Betania” przy parafii Narodzenia NMP w Myślenicach. - Moja przygoda z wolontariatem zaczęła się właściwie od pielgrzymki do Rzymu na beatyfikację Jana Pawła II - wspomina Malwina. - Wtedy też usłyszałam o idei tego Centrum. Dzięki dobrej stronie internetowej mogłam śledzić etapy jego powstawania. To właśnie z tej strony dowiedziałam się o kursie dla wolontariuszy. - Gdy podczas spotkania w naszym zespole usłyszałem, że istnieje możliwość solidnego przygotowania się do pomagania innym, zdecydowałem, że chcę w tym wziąć udział - dodaje Daniel.
Poznani przeze mnie młodzi ludzie są przekonani, że informacje przekazane w trakcie wykładów oraz praktyczną wiedzę i umiejętności wyniesione z kursu będą mogli wykorzystać w swoim życiu, w które wpisane jest bycie wolontariuszem.

Reklama

Zróżnicowanie

Organizatorzy nie stawiają żadnych ograniczeń wiekowych. W kursie może uczestniczyć każdy. - W polskim rozumieniu wolontariusz nadal jeszcze kojarzy się z licealistą lub studentem - mówi ks. Jarosław Glonek. - Tymczasem na Zachodzie wolontariuszami bardzo często zostają emeryci. U nas też ten rodzaj wolontariusza zaczyna się upowszechniać. Ks. Jarosław dodaje, że w trwającym kursie uczestniczą osoby w różnym wieku: od młodzieży ze szkół średnich do emerytów właśnie.
Takie zróżnicowanie wiekowe nie przeszkadza Malwinie i Danielowi. - To bardzo dobrze, że różni ludzie i starsi, i młodsi - zostają wolontariuszami. Ważne, że każdy z nich chce pomagać. Po co marnować czas np. na oglądanie seriali, kiedy można wspólnie zrobić coś dobrego - przekonuje Malwina, a Daniel uzupełnia: - Dzięki temu możemy się nauczyć wzajemnego szacunku. U nas są wolontariusze, którzy mają nawet 70 lat. I pomimo takich różnic wiekowych stajemy się przyjaciółmi. To sprawia, że człowiek się zastanawia, co będzie robił jako wolontariusz, gdy dożyje 70 lat.

Zapotrzebowanie

Oprowadzający mnie po Centrum Wolontariatu ks. Jarosław przyznaje, że nie wszystkie postawione cele są już realizowane. Równocześnie przekonuje, że zapotrzebowanie na wolontariuszy jest duże. - Jako kapelan miałem styczność z chorymi - opowiada. - Nieraz słyszałem z ich strony, że bardzo potrzebują, aby ktoś przy nich usiadł i porozmawiał. Szczególnie ludzie, którzy są w szpitalach, w zakładach opiekuńczych czy paliatywnych, potrzebują obecności drugiego człowieka…
Ks. Jarosław Glonek w imieniu Centrum Wolontariatu zachęca wszystkich do zainteresowania się tą formą pomagania i zaprasza do udziału w kursach.

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Florian - patron strażaków

Św. Florianie, miej ten dom w obronie, niechaj płomieniem od ognia nie chłonie! - modlili się niegdyś mieszkańcy Krakowa, których św. Florian jest patronem. W 1700. rocznicę Jego męczeńskiej śmierci, właśnie z Krakowa katedra diecezji warszawsko-praskiej otrzyma relikwie swojego Patrona. Kim był ten Święty, którego za patrona obrali także strażacy, a od którego imienia zapożyczyło swą nazwę ponad 40 miejscowości w Polsce?

Zachowane do dziś źródła zgodnie podają, że był on chrześcijaninem żyjącym podczas prześladowań w czasach cesarza Dioklecjana. Ten wysoki urzędnik rzymski, a według większości źródeł oficer wojsk cesarskich, był dowódcą w naddunajskiej prowincji Norikum. Kiedy rozpoczęło się prześladowanie chrześcijan, udał się do swoich braci w wierze, aby ich pokrzepić i wspomóc. Kiedy dowiedział się o tym Akwilinus, wierny urzędnik Dioklecjana, nakazał aresztowanie Floriana. Nakazano mu wtedy, aby zapalił kadzidło przed bóstwem pogańskim. Kiedy odmówił, groźbami i obietnicami próbowano zmienić jego decyzję. Florian nie zaparł się wiary. Wówczas ubiczowano go, szarpano jego ciało żelaznymi hakami, a następnie umieszczono mu kamień u szyi i zatopiono w rzece Enns. Za jego przykładem śmierć miało ponieść 40 innych chrześcijan.
Ciało męczennika Floriana odnalazła pobożna Waleria i ze czcią pochowała. Według tradycji miał się on jej ukazać we śnie i wskazać gdzie, strzeżone przez orła, spoczywały jego zwłoki. Z czasem w miejscu pochówku powstała kaplica, potem kościół i klasztor najpierw benedyktynów, a potem kanoników laterańskich. Sama zaś miejscowość - położona na terenie dzisiejszej górnej Austrii - otrzymała nazwę St. Florian i stała się jednym z ważniejszych ośrodków życia religijnego. Z czasem relikwie zabrano do Rzymu, by za jego pośrednictwem wyjednać Wiecznemu Miastu pokój w czasach ciągłych napadów Greków.
Do Polski relikwie św. Floriana sprowadził w 1184 książę Kazimierz Sprawiedliwy, syn Bolesława Krzywoustego. Najwybitniejszy polski historyk ks. Jan Długosz, zanotował: „Papież Lucjusz III chcąc się przychylić do ciągłych próśb monarchy polskiego Kazimierza, postanawia dać rzeczonemu księciu i katedrze krakowskiej ciało niezwykłego męczennika św. Floriana. Na większą cześć zarówno świętego, jak i Polaków, posłał kości świętego ciała księciu polskiemu Kazimierzowi i katedrze krakowskiej przez biskupa Modeny Idziego. Ten, przybywszy ze świętymi szczątkami do Krakowa dwudziestego siódmego października, został przyjęty z wielkimi honorami, wśród oznak powszechnej radości i wesela przez księcia Kazimierza, biskupa krakowskiego Gedko, wszystkie bez wyjątku stany i klasztory, które wyszły naprzeciw niego siedem mil. Wszyscy cieszyli się, że Polakom, za zmiłowaniem Bożym, przybył nowy orędownik i opiekun i że katedra krakowska nabrała nowego blasku przez złożenie w niej ciała sławnego męczennika. Tam też złożono wniesione w tłumnej procesji ludu rzeczone ciało, a przez ten zaszczytny depozyt rozeszła się daleko i szeroko jego chwała. Na cześć św. Męczennika biskup krakowski Gedko zbudował poza murami Krakowa, z wielkim nakładem kosztów, kościół kunsztownej roboty, który dzięki łaskawości Bożej przetrwał dotąd. Biskupa zaś Modeny Idziego, obdarowanego hojnie przez księcia Kazimierza i biskupa krakowskiego Gedko, odprawiono do Rzymu. Od tego czasu zaczęli Polacy, zarówno rycerze, jak i mieszczanie i wieśniacy, na cześć i pamiątkę św. Floriana nadawać na chrzcie to imię”.
W delegacji odbierającej relikwie znajdował się bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski, a następnie mnich cysterski.
Relikwie trafiły do katedry na Wawelu; cześć z nich zachowano dla wspomnianego kościoła „poza murami Krakowa”, czyli dla wzniesionej w 1185 r. świątyni na Kleparzu, obecnej bazyliki mniejszej, w której w l. 1949-1951 jako wikariusz służył posługą kapłańską obecny Ojciec Święty.
W 1436 r. św. Florian został ogłoszony przez kard. Zbigniewa Oleśnickiego współpatronem Królestwa Polskiego (obok świętych Wojciecha, Stanisława i Wacława) oraz patronem katedry i diecezji krakowskiej (wraz ze św. Stanisławem). W XVI w. wprowadzono w Krakowie 4 maja, w dniu wspomnienia św. Floriana, doroczną procesję z kolegiaty na Kleparzu do katedry wawelskiej. Natomiast w poniedziałki każdego tygodnia, na Wawelu wystawiano relikwie Świętego. Jego kult wzmógł się po 1528 r., kiedy to wielki pożar strawił Kleparz. Ocalał wtedy jedynie kościół św. Floriana. To właśnie odtąd zaczęto czcić św. Floriana jako patrona od pożogi ognia i opiekuna strażaków. Z biegiem lat zaczęli go czcić nie tylko strażacy, ale wszyscy mający kontakt z ogniem: hutnicy, metalowcy, kominiarze, piekarze. Za swojego patrona obrali go nie tylko mieszkańcy Krakowa, ale także Chorzowa (od 1993 r.).
Ojciec Święty z okazji 800-lecia bliskiej mu parafii na Kleparzu pisał: „Święty Florian stał się dla nas wymownym znakiem (...) szczególnej więzi Kościoła i narodu polskiego z Namiestnikiem Chrystusa i stolicą chrześcijaństwa. (...) Ten, który poniósł męczeństwo, gdy spieszył ze swoim świadectwem wiary, pomocą i pociechą prześladowanym chrześcijanom w Lauriacum, stał się zwycięzcą i obrońcą w wielorakich niebezpieczeństwach, jakie zagrażają materialnemu i duchowemu dobru człowieka. Trzeba także podkreślić, że święty Florian jest od wieków czczony w Polsce i poza nią jako patron strażaków, a więc tych, którzy wierni przykazaniu miłości i chrześcijańskiej tradycji, niosą pomoc bliźniemu w obliczu zagrożenia klęskami żywiołowymi”.

CZYTAJ DALEJ

Wy jesteście przyjaciółmi moimi

2024-04-26 13:42

Niedziela Ogólnopolska 18/2024, str. 22

[ TEMATY ]

homilia

o. Waldemar Pastusiak

Adobe Stock

Trwamy wciąż w radości paschalnej powoli zbliżając się do uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Chcemy otworzyć nasze serca na Jego działanie. Zarówno teksty z Dziejów Apostolskich, jak i cuda czynione przez posługę Apostołów budują nas świadectwem pierwszych chrześcijan. W pochylaniu się nad tajemnicą wiary ważnym, a właściwie najważniejszym wyznacznikiem naszej relacji z Bogiem jest nic innego jak tylko miłość. Ona nadaje żywotność i autentyczność naszej wierze. O niej także przypominają dzisiejsze czytania. Miłość nie tylko odnosi się do naszej relacji z Bogiem, ale promieniuje także na drugiego człowieka. Wśród wielu czynników, którymi próbujemy „mierzyć” czyjąś wiarę, czy chrześcijaństwo, miłość pozostaje jedynym „wskaźnikiem”. Brak miłości do drugiego człowieka oznacza brak znajomości przez nas Boga. Trudne to nasze chrześcijaństwo, kiedy musimy kochać bliźniego swego. „Musimy” determinuje nas tak długo, jak długo pozostajemy w niedojrzałej miłości do Boga. Może pamiętamy słowa wypowiedziane przez kard. Stefana Wyszyńskiego o komunistach: „Nie zmuszą mnie niczym do tego, bym ich nienawidził”. To nic innego jak niezwykła relacja z Bogiem, która pozwala zupełnie inaczej spojrzeć na drugiego człowieka. W miłości, zarówno tej ludzkiej, jak i tej Bożej, obowiązują zasady; tymi danymi od Boga są, oczywiście, przykazania. Pytanie: czy kochasz Boga?, jest takim samym pytaniem jak to: czy przestrzegasz Bożych przykazań? Jeśli je zachowujesz – trwasz w miłości Boga. W parze z miłością „idzie” radość. Radość, która promieniuje z naszej twarzy, wyraża obecność Boga. Kiedy spotykamy człowieka radosnego, mamy nadzieję, że jego wnętrze jest pełne życzliwości i dobroci. I gdy zapytalibyśmy go, czy radość, uśmiech i miłość to jest chrześcijaństwo, to w odpowiedzi usłyszelibyśmy: tak. Pełna życzliwości miłość w codziennej relacji z ludźmi jest uobecnianiem samego Boga. Ostatecznym dopełnieniem Dekalogu jest nasza wzajemna miłość. Wiemy o tym, bo kiedy przygotowywaliśmy się do I Komunii św., uczyliśmy się przykazania miłości. Może nawet katecheta powiedział, że choćbyśmy o wszystkim zapomnieli, zawsze ma pozostać miłość – ta do Boga i ta do drugiego człowieka. Przypomniał o tym również św. Paweł Apostoł w Liście do Koryntian: „Trwają te trzy: wiara, nadzieja i miłość, z nich zaś największa jest miłość”(por. 13, 13).

CZYTAJ DALEJ

Turniej WTA w Madrycie - Świątek wygrała w finale z Sabalenką

2024-05-04 22:18

[ TEMATY ]

sport

PAP/EPA/JUANJO MARTIN

Iga Świątek pokonała Białorusinkę Arynę Sabalenkę 7:5, 4:6, 7:6 (9-7) w finale turnieju WTA 1000 na kortach ziemnych w Madrycie. To 20. w karierze impreza wygrana przez polską tenisistkę. Spotkanie trwało trzy godziny i 11 minut.

Świątek zrewanżowała się Sabalence za ubiegłoroczną porażkę w finale w Madrycie. To było ich 10. spotkanie i siódma wygrana Polki.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję