Euro 2004, wielkie piłkarsko-biznesowe widowisko, już za nami. Ku zaskoczeniu wszystkich, zwycięsko z tych zawodów wyszła Grecja, będąca grupą drużyn wodzących rej w piłce kopanej. Przebicie się przez „mur” reprezentacji krajów pierwszoplanowych w piłkarskim świecie przez Grecję czy Czechy, przy jednoczesnym szybkim odpadnięciu z gry liderów nie tylko europejskiej, ale i światowej piłki nożnej: Hiszpanii, Niemiec czy Włoch, to niewątpliwie zaskakujące wydarzenie. Grecja oraz wyeliminowane po wyrównanym meczu przez nią w półfinale - Czechy, nie należą do potęg futbolu, a z pewnością do sportowych potęg finansowych. A aspekt finansowy jest tu niezwykle istotny, jako że bez niego bardzo trudno zrozumieć, co naprawdę się dzieje na boisku.
Kiedyś zapytano Sobiesława Zasadę, czy chciałby jeszcze kiedyś się pościgać. Odpowiedział, że czasy, kiedy o zwycięstwie decydowały umiejętności zawodników, już się skończyły. Dziś o zwycięstwie w wyścigach samochodowych decyduje gigantyczny sztab ludzi: projektantów, techników, mechaników, serwisantów, konstruktorów - specjalistów wszelkiej maści. Sam zawodnik staje się niejako drugorzędnym czynnikiem w tej rywalizacji.
Piłka nożna też obecnie przypomina takie mechanizmy: trenerzy, masażyści, obserwatorzy, analitycy, statystycy, wywiad piłkarski i cała masa innych współpracujących instytucji służą zdobyciu wymarzonego lauru. A ponieważ wszystkie drogi prowadzą do... upragnionego celu, a za zwycięstwami idą ogromne pieniądze, dlatego obok wydarzeń piłkarskich istotny głos dla wyniku mają wydarzenia pozasportowe. A takich nie brakowało w Euro 2004, choć postrzegane były (jak zawsze w takich okolicznościach) w dziwny, selektywny sposób. Wielki szum komentatorski wywołał mecz Szwecja - Dania. Obie drużyny odsądzono od czci i wiary za zmowę. Profesjonalnie - rzekomo - sfingowano cały mecz, by uzyskać wynik dający awans obu drużynom. Poza przypuszczeniami jednak nic nie można powiedzieć. Ci sami sprawozdawcy skomentowali, nieco wcześniej wyrównującą bramkę, strzeloną przy pomocy zagrania ręką przez Francuzów w meczu z Chorwacją (gdzie wszyscy doskonale widzieli „rękę” na powtórkach) słowami: sędzia był bliżej. Podobne przypadki niesportowych zagrań oraz selektywnych komentarzy w ciągu całych zawodów można by mnożyć. A przecież sędzia zawsze jest blisko. Ale czy uspokoi to Czechów, którzy - jak twierdzą - po raz kolejny „potknęli się” na sędzim Collinie?
Czy można zatem jeszcze mówić o grze fair play? Czy piłkarz zdobywający gola nieczysto może przyznać się do zagrania nie fair? Czy też taka postawa grozi mu banicją z kadry - bo przecież na jego uczciwości traci nie tylko cała drużyna, ale i cały piłkarski biznes. I czy można twierdzić, że sędziowanie jest obiektywne, jeżeli wciąż w piłce nożnej nie ma zgody na wykorzystanie w trakcie meczów piłkarskich - wzorem innych dyscyplin - technik telewizyjnych? (Jest to tym bardziej dziwne, że widzowie przed telewizorami natychmiast po zaistniałej sytuacji widzą dokładnie całe zdarzenie w ujęciu z różnych kamer - a zatem na gorąco śledzą „pomyłki” sędziów).
Za miesiąc rozpoczną się igrzyska olimpijskie w Atenach. Znów wiele czasu media poświęcą temu wydarzeniu. Znów będziemy przyglądać się zmaganiom sportowców, na pewno nie raz będziemy dziwić się wynikom czy komentarzom. Ale nie powinniśmy zapominać, że za każdą postawą sportowca kryje się wiele samozaparcia, potu, samodyscypliny i wiele wyrzeczeń, by znaleźć się na sportowej arenie. Zatem podziwiajmy ich doskonałość i nie miejmy żalu, że czasem ich wyniki nie spełniają naszych oczekiwań. Ponad ich wysiłkiem, niestety, stoi biznes. I tylko czasem udaje się pokonać ten „mur”.