W połowie lat siedemdziesiątych bezrobocie we Francji sięgało bodajże 5-6 proc. Wyjeżdżałem wówczas niemal co roku do Francji „na saksy” i miałem możność przyjrzeć się jej nie tylko od strony propagandowego wizerunku („wolność, równość, braterstwo, tolerancja, wielokulturowość, społeczeństwo otwarte” itp.), ale rzeczywistości mniej eksponowanej i chwalebnej. Uderzyło mnie np., że mimo bezrobocia na wielu sklepach wiszą tabliczki: „Poszukujemy pracowników”. Jakże to - zadawaliśmy sobie pytanie my, Polacy - niby jest bezrobocie, a nie ma chętnych do uczciwej pracy? Coś tu nie gra... Wiele do myślenia dała mi rozmowa z pewną nauczycielką w niedużym miasteczku, która straciła pracę w lokalnej szkole. „Oferowano mi pracę w szkole, trzydzieści kilometrów stąd, musiałabym codziennie dojeżdżać; wolę przejść na zasiłek dla bezrobotnych” - wyjaśniła. Ten zasiłek był tak skonstruowany, że przez pierwszy rok stanowił bodajże 90 proc. ostatniego wynagrodzenia. Demoralizujące przepisy - mówiliśmy między sobą...
Czas płynął i pod wpływem lewicowej polityki Francja coraz bardziej pogrążała się w oderwanej od życia ideologii „państwa opiekuńczego, laickiego, wielokulturowego, otwartego”: coraz więcej Francuzów przechodziło na zasiłek dla bezrobotnych nie dlatego, że nie było pracy (tej było i jest pod dostatkiem!), ale z wygody i cwaniactwa; w pracy, zwłaszcza tej gorzej płatnej, zastępowali ich masowo imigranci, dla których lewica szeroko otworzyła granice.
Hasła „tolerancji”, „społeczeństwa otwartego” i „wielokulturowości” były tylko polityczną zasłoną dymną: lewicy szło o coś zupełnie innego. Przede wszystkim o elektorat: ci imigranci, masowo wpuszczani do Francji i szczodrze obdzielani obywatelstwem francuskim przez rządzącą lewicę, głosowali potem na nią z wdzięczności. Powiedzieć można, że kosztem interesów narodowych lewica francuska - myśląc ciasno, po partyjniacku - kupowała sobie ten napływowy, najmniej wykształcony, idący już w miliony elektorat, traktujący w dodatku Francję nie jak swą nową ojczyznę, ale jak hotel. Dzięki absurdalnemu prawu, uchwalonemu przez francuską lewicę, do tego „hotelu” jego nowi mieszkańcy mogli bez ograniczeń ściągać rodziny, w ramach „prawa do łączenia rodzin”, które było kolejnym ideologicznym i propagandowym wymysłem francuskiej lewicy. Lewica ta gwarantowała sobie w ten sposób kolejne zwycięstwa wyborcze, co pozwalało jej przez długie lata być niezmienną i niewymienną „grupą trzymającą władzę” - ale kosztem prokurowania Francji narastającego problemu rasowego, kulturowego, finansowego i społecznego. Za ten problem nie płaciły już lewicowe elity trzymające władzę, one żyły komfortowo z władzy. Płaciły miliony przeciętnych Francuzów, w tym i poplecznicy lewicy, wystrychnięci na dudka, o czym przekonywali się poniewczasie. Rozczarowani - zasilali elektorat Frontu Narodowego, ale za późno: lewica zdążyła uchwalić „zaporową” ordynację wyborczą, korzystną dla siebie, niekorzystną dla wszelkich nowych formacji politycznych...
Był i inny powód takiej lewicowej polityki. Jej ekonomiści, wykształceni głównie na postmarksistowskiej ekonomii i mętnej doktrynie ekonomicznej Keynesa, przywiązani do idei „przymusu ubezpieczeń”, kalkulowali, że z przymusowo ściąganych „składek” ubezpieczeniowych milionów imigrantów spłacą zasiłki dla francuskich bezrobotnych, wybierających „socjal” ze zwykłego lenistwa...
Lewicy wydawało się, że miliony imigrantów - nowej siły roboczej - zadowolą się uzyskaną we Francji pracą... Rychło przecież okazało się, że i oni chcą korzystać z „socjalu”, jak rodowici Francuzi, i też wolą nie pracować, pobierając wysoki zasiłek pod byle pretekstem. Ci emigranci sprowadzali swe liczne rodziny... Skarżył mi się pewien Francuz, u schyłku lat 70.: „Nie rozumiem, dlaczego francuski podatnik ma płacić na utrzymanie kilku niepracujących żon świeżo przybyłego imigranta z krajów islamu”...
Wpędziwszy kraj w sytuację dziś niemal beznadziejną, lewica francuska (wzorzec dla polskiej lewicy z początku lat 90. i jeszcze dzisiaj!) miotała się później od ściany do ściany, próbując przerzucić na ludzi pracy koszty swej ekonomicznej bezmyślności i dzikiej pazerności na władzę: wymyślano więc np. dodatkowe opodatkowanie przedsiębiorców (aby skłócić ich ze światem pracy), a gdy skutkiem było tylko jeszcze większe bezrobocie (dziś przekraczające 13 procent z tendencją zwyżkową) - skracano odgórnie „tydzień pracy”, aby „dać szansę” bezrobotnym, co odbijało się na zarobkach już zatrudnionych, powodując przy okazji chaos w przedsiębiorstwach.
Powiedzieć zatem można bez cienia przesady, że obecny głęboki kryzys ekonomiczno-społeczny, rasowy i kulturowy we Francji jest wyłącznym skutkiem partyjniactwa, egoizmu i wynarodowienia się francuskiej lewicy, pośród której istotny wpływ ma masoneria, środowiska homoseksualne i żydowskie lobby polityczne, dysponujące poważną częścią francuskiej prasy.