W dziewiętnastowiecznych opracowaniach na temat tej miejscowości czytamy: " (...) r. 1387 Sczircow, w XVI w.
Sczyrcow, osada miejska, dawniej miasteczko, nad rzeczką Widawką, o 17 wiorst na południowy wschód od Widawy, powiat łaski, gmina Dzbanki, parafia Szczerców. Leży śród piaszczystej równiny, pokrytej w części lasami, w części zaś przedstawiającej obszary lotnego piasku i bagnistych łąk. Posiada kościół murowany, szkołę początkową, stację pocztową, aptekę, lekarza (...). Zawiązkiem osady były zapewne karczmy przydrożne, na trakcie z Kielc do Sieradza i kuźnica założona w lasach królewskich, przy ujściu rzeczki Pisi do Widawki, około 4 wiorst na północny zachód od osady dzisiejszej. Obecnie jest w tem miejscu osada zwana Fryszerka. Przy kuźnicy powstała wieś Szczerców (dziś Szczercowska Wieś). Przemysł leśny i położenie w punkcie wypoczynku dla koni po przebyciu piaszczystej drogi, stały się podstawą bytu i rozwoju drobnej osady. Należała ona pierwotnie do parafii w Widawie (jak o tem świadczy oddawanie dziesięcin do Widawy jeszcze w XVI w.). Po utworzeniu (w XIII w.) parafii w pobliskim Restarzewie przyłączono tam osadę. Założenie miasta na obszarze przyległych do wsi lasów nastąpiło zapewne za Kazimierza Wielkiego". Według nowszych opracowań, Szczerców był pierwotnie wsią książęcą, w 1367 r. wyniesiony do rangi miasta. Był także siedzibą starostwa niegrodowego, które powstało z dawnego starostwa piotrkowskiego przez wydzielenie miasta Szczercowa, wsi Stary Szczerców z folwarkiem i wsi Chrząstawa z wójtostwem. W 1721 r. starostwo to posiadał wojewoda inflancki Aleksander Szembek. Na sejmie piotrkowskim z lat 1773-75 Stany Rzeczpospolitej nadały dobra szczercowskie stolnikowi piotrkowskiemu Tymowskiemu. W 1867 r. Szczerców stał się osadą rzemieślniczo-rolniczą, która doszczętnie spłonęła w 1880 r.
We wrześniu 1939 r. został poważnie zniszczony z powodu toczonych w jego okolicy ciężkich walk z niemieckim agresorem. Dzisiaj Szczerców jest osadą oraz stolicą dekanatu. Parafia w tej miejscowości została erygowana 8 września 1367 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorię Skotnickiego przy istniejącym od ok. 1360 r. kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Świątynia ta ufundowana przez Kazimierza Wielkiego spłonęła w roku 1642. Jako ciekawostkę można podać, że król, przebywając 8 września 1367 r. w Szczercowie (i zgadzając się na erekcję niniejszej parafii), nadał tutejszemu kościołowi dziesięciny ze wsi królewskich - Strzałków (par. Radomsko), Łuszczanowice (par. Sulmierzyce) oraz Stary Szczerców (ob. Szczercowska Wieś) z par. Restarzew. Jednocześnie - według przywileju królewskiego - tutejszy ksiądz mógł założyć w mieście jedną lub dwie jatki rzeźnicze i stawiać jazy na Widawie dla połowu ryb oraz pobierać cła z traktów wiodących do Wrocławia, Sieradza i Piotrkowa. W roku 1644 wystawiono następny, już murowany kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła, który spłonął w 1868 r. W roku 1737 przy tym kościele tutejszy rodak - ks. Aleksander Pilszecki, kanonik chełmski i rektor Akademii Zamojskiej, założył Bractwo Różańcowe i uposażył je kapitałem w wysokości 6 tys. zł. Obecny, murowany kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny został wybudowany w latach 1870-72 w stylu neoromańskim. W czasie walk z
Niemcami w 1939 r. został zniszczony. Odbudowany w latach 1945-53 został konsekrowany przez bp. Bohdana Bejze 4 listopada 1972 r. Do zabytków sztuki stanowiących własność parafii należą: ołtarz boczny barokowy oraz monstrancja przerobiona z relikwiarza. Na miejscowym cmentarzu znajduje się drewniana kaplica św. Barbary, konstrukcji zrębowej. Dawniej kaplica ta pełniła funkcję kościoła parafialnego nie istniejącej już parafii Osińska Puszcza. Kiedy erekcja tej parafii wygasła, a kościół został zamknięty, mieszkańcy Szczercowa zakupili go, przewieźli i ustawili go w Szczercowie. Po ukończeniu budowy obecnego kościoła został przeniesiony na cmentarz, gdzie po dzień dzisiejszy pełni funkcję kaplicy cmentarnej.