Reklama

Kościół

Bilans Pontyfikatu Benedykta XVI

Benedykt XVI na biskupa Rzymu został wybrany 19 kwietnia 2005 r. W czasie swego pontyfikatu odbył 24 podróże zagraniczne, odwiedził 24 państwa, przewodniczył 11 kanonizacjom i upoważnił innych kardynałów do przeprowadzenia 116 beatyfikacji.

[ TEMATY ]

Benedykt XVI

PAP/EPA/FRUSTACI

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wyjazdy poza Watykan i Castel Gandolfo

Papież ma na swym koncie 24 podróże zagraniczne, podczas których odwiedził 24 państwa, w tym Hiszpanię i Niemcy po 3 razy. Po Włoszech Ojciec Święty podróżował też wielokrotnie. Według danych watykańskich ich liczba wynosi 31. Papież odwiedził również 15 parafii i sanktuariów rzymskich, a także za każdym razem, gdy przebywał w swej letniej rezydencji w Castel Gandolfo, odprawiał 15 sierpnia Msze św. w miejscowym kościele pw. św. Tomasza z Villanova.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Beatyfikacje i kanonizacje

Benedykt XVI osobiście przewodniczył 11 obrzędom kanonizacji, podczas których ogłosił świętymi 45 osób, w tym 19 kobiet i 26 mężczyzn z 20 krajów. W gronie tym jest 5 Polaków: Józef Bilczewski, Stanisław Sołtys (Kazimierczyk), Szymon z Lipnicy, Zygmunt Szczęsny Feliński i Zygmunt Gorazdowski. Z upoważnienia papieża odbyło się 116 obrzędów beatyfikacji, które dały Kościołowi łącznie 870 błogosławionych z 27 krajów. 2 ceremoniom przewodniczył osobiście Ojciec Święty: bł. Jana Henryka Newmana – 19 września 2010 w Birmingham i Jana Pawła II – 1 V 2011 w Watykanie. W pozostałych przypadkach nowych błogosławionych ogłaszali kardynałowie lub arcybiskupi – najczęściej prefekci Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych (Jose Saraiva Martins i jego następca Angelo Amato), z rzadka również miejscowi biskupi. Jednym z nich był kard. Józef Glemp, który z mandatu Ojca Świętego beatyfikował 19 czerwca 2005 w Warszawie 3 kapłanów: Władysława Findysza, Bronisława Markiewicza i Ignacego Kłopotowskiego. Łącznie Kościołowi w Polsce przybyło 10 nowych błogosławionych.

Sakramenty udzielane przez papieża

Tradycyjnie już Ojciec Święty, idąc śladami swych poprzedników, udzielał publicznie różnych sakramentów. W Niedzielę Chrztu Pańskiego, czyli w praktyce w II niedzielę stycznia, każdego roku chrzcił w Kaplicy Sykstyńskiej dzieci – łącznie podczas 8 takich obrzędów udzielił tego sakramentu 120 niemowlakom, głównie dzieciom pracowników różnych instytucji watykańskich. Ponadto w czasie Liturgii Paschalnej w Wielką Sobotę każdego roku udzielał sakramentów chrztu, I komunii i bierzmowania osobom dorosłym, ale dwukrotnie były tam także kilkuletnie dzieci, które przyjmowały tylko chrzest. W sumie takich ceremonii odbyło się 6, a sakramenty otrzymało 38 osób i 3 dzieci. W czasie 7 obrzędów papież wyświęcił osobiście 129 kapłanów, w większości dla diecezji rzymskiej, ale w pojedynczych przypadkach także z innych seminariów duchownych. W ciągu prawie 8 lat pontyfikatu Benedykt XVI mianował 1335 biskupów, w tym 36 z Chin (w tym wypadku chodzi raczej o zatwierdzenie post factum niektórych nominacji, dokonanych bez wcześniejszej zgody i decyzji papieskiej). W gronie tym jest 24 członków episkopatu Polski, a także 21 hierarchów polskiego pochodzenia lub o polskich korzeniach, mianowanych dla Kościoła w innych krajach (8 państw) lub w Kurii Rzymskiej. Osobiście podczas 5 obrzędów papież udzielił sakry 22 hierarchom, w tym dwóm Polakom: Mieczysławowi Mokrzyckiemu (29 września 2007), którego wcześniej mianował arcybiskupem metropolitą lwowskim, i Markowi Solczyńskiemu (6 stycznia 2012), mianowanemu nuncjuszem apostolskim w 3 krajach kaukaskich. Również zgodnie z wielowiekowym zwyczajem w uroczystość patronów Kościoła rzymskiego – świętych apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca) papież wręcza paliusze arcybiskupom-metropolitom. Od 2005 do 2012 otrzymało je 307 hierarchów, w tym 10 Polaków.

Reklama

Kardynałowie, Synody Biskupów

Benedykt XVI dokonał kilku nominacji (zwane też kreacjami) kardynalskimi. Ojciec Święty zwołał 5 takich zgromadzeń, na których insygnia godności kardynalskiej otrzymało 90 duchownych, w tym 3 Polaków: Stanisław Dziwisz z Krakowa, Stanisław Ryłko z Kurii Rzymskiej i Kazimierz Nycz z Warszawy. Ponadto biret i pierścień kardynalskie miał otrzymać w 2007 także bp Ignacy Jeż, ale zmarł jeszcze przed publicznym ogłoszeniem decyzji papieskiej w tej sprawie; niemniej jednak oficjalnie widnieje on jako niedoszły kardynał. Oprócz niego spośród kardynałów „Benedyktowych” zmarło już sześciu.

Reklama

Obecnie Kolegium Kardynalskie liczy 224 członków, z których prawo do udziału w przyszłym konklawe ma 125 (w tym 10 mianowanych przez Jana Pawła II i 34 – przez jego następcę), a wśród 99 purpuratów powyżej 80. roku życia 39 mianował Jan Paweł II i 30 – Benedykt XVI. Papież zwołał i przewodniczył 5 zgromadzeniom Synodu Biskupów, w tym 3 zwyczajnym i 2 specjalnym.

Życie międzynarodowe, polityka

Papież jest nie tylko widzialną głową Kościoła katolickiego, ale również szefem najmniejszego państwa świata – Watykanu. Z tej okazji przyjmuje i spotyka się z mężami stanu z innych krajów. Łącznie odbyło się 314 takich audiencji w Watykanie dla 251 polityków ze 111 państwa oraz kilkunastu organizacji międzynarodowych (ONZ i jej organizacje wyspecjalizowane, Unia Europejska, Liga Państw Arabskich i inne) oraz władz regionalnych i prowincjalnych, a także członków rodów panujących i wielkich mistrzów Zakonu Maltańskiego.

Wśród przyjętych jest 7 polityków polskich, z których prezydenta Lecha Kaczyńskiego Ojciec Święty przyjmował trzykrotnie (w latach 2006, 2007 i 2009). Za pontyfikatu Benedykta XVI Stolica Apostolska nawiązała stosunki dyplomatyczne z 5 krajami tak iż obecnie ich liczba wynosi 179.

Inicjatywy duszpasterskie, ważniejsze dokumenty papieskie

Ojciec Święty ogłosił kilka ciekawych inicjatyw duszpasterskich: Rok św. Pawła (trwał od 28 czerwca 2008 do 29 czerwca 2009), Rok Kapłański (19 czerwca 2009-11 czerwca 2010) i trwający obecnie – od 11 października 2012 do 24 listopada br. – Rok Wiary. Ponadto 27 października 2011 odbył się w Asyżu Dzień Refleksji, Dialogu i Modlitwy o Pokój i Sprawiedliwość na Świecie pod hasłem „Pielgrzymi Prawdy, Pielgrzymi Pokoju”.

Reklama

Papież jest też autorem szeregu ważnych dokumentów: encyklik – „Deus caritas est” (o milości chrześcijańskiej; 25 grudnia 2005), „Spe salvi” (o nadziei chrześcijańskiej; 30 listopada 2007) i „Caritas in veritate” (o miłości w prawdzie; 29 czerwca 2009) oraz posynodalnych adhortacji apostolskich – „Sacramentum caritatis” (o Eucharystii jako sakramencie miłości; 22 lutego 2007), „Verbum Domini” (o Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła; 30 września 2010), „Africae munus” (o zadaniach Kościoła w Afryce; 19 listopada 2011) i „Ecclesia in Medio Oriente” (o Kościele na Bliskim Wschodzie; 14 IX 2012).

Ogłosił też wiele innych dokumentów: konstytucji i listów apostolskich, „motu proprio” i innych, dotyczących konkretnych działań bądź akcji w Kościele. Można tu wymienić list apostolski „motu proprio” „Ubicumque et semper” (21 września 2010), powołujący do życia Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, list apostolski „motu proprio” „Lingua latina” (10 listopada 2012), ustanawiający Papieską Akademię „Latinitas” czy konstytucję apostolską „Anglicanorum coetibus” (4 listopada 2009), ustanawiający ordynariaty personalne dla tych anglikanów, którzy chcą przejść do Kościoła katolickiego.

Audiencje ogólne, inne spotkania z papieżem

W latach 2005-12 odbyło się 340 środowych audiencji ogólnych oraz kilkaset innych publicznych spotkań wiernych z ojcem świętym (niedzielna modlitwa Anioł Pański i Regina Caeli w okresie wielkanocnym, uroczyste liturgie na Boże Narodzenie, Wielkanoc, Zesłanie Ducha Świętego i inne), na które w ciągu tych lat przybyło łącznie ponad 20,5 mln ludzi z całego świata.

2022-12-31 12:59

Ocena: +6 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Benedykt XVI po śmierci swojego przyjaciela cystersa: "Mam nadzieję, że wkrótce do nich dołączę"

[ TEMATY ]

Benedykt XVI

We wzruszających słowach papież senior Benedykt XVI złożył kondolencje z powodu śmierci austriackiego zakonnika i historyka Kościoła o. Gerharda Winklera OCist.

"Wiadomość o śmierci o. Winklera głęboko mnie dotknęła" - napisał Benedykt XVI w liście do opata Reinholda Dessla, opublikowanym przez cysterskie opactwo Wilhering w Górnej Austrii. "Spośród wszystkich kolegów i przyjaciół był mi najbliższy. Jego pogoda ducha i głęboka wiara zawsze mnie ujmowały. Teraz przybył w zaświaty, gdzie jestem pewien, że wielu przyjaciół już na niego czekało. Mam nadzieję, że wkrótce do nich dołączę" - napisał papież senior w liście datowanym na 2 października br.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

To praca jest dla człowieka

2024-04-29 15:37

Magdalena Lewandowska

Do parafii na Nowym Dworze przybyły liczne poczty sztandarowe i przedstawiciele Dolnośląskiej Solidarności.

Do parafii na Nowym Dworze przybyły liczne poczty sztandarowe i przedstawiciele Dolnośląskiej Solidarności.

W parafii Opatrzności Bożej na Nowym Dworze we Wrocławiu modlono się w intencji ofiar wypadków przy pracy.

Eucharystii, na którą licznie przybyły poczty sztandarowe i członkowie Solidarności, przewodniczył o. bp Jacek Kiciński. – Dzisiaj obchodzimy Światowy dzień bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w pracy oraz Dzień pamięci ofiar wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Cieszę się, że modlimy się razem z bp. Jackiem Kicińskim i przedstawicielami Dolnośląskiej Solidarności – mówił na początku Eucharystii ks. Krzysztof Hajdun, proboszcz parafii i diecezjalny duszpasterz ludzi pracy.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję