Szansa na sukces

MARTA WILCZYŃSKA: - Przed wspólnotą Kościoła kolejny ważny rok, tym razem ogłoszony przez papieża Benedykta XVI jako Rok Wiary. Już na długo przed jego rozpoczęciem w kręgach osób zaangażowanych mówiło się o tym Roku z przejęciem, nadzieją, nawet podekscytowaniem. Czego możemy oczekiwać, co ważnego może się wydarzyć w Roku Wiary, który właśnie rozpoczynamy?

ABP MARIAN GOŁĘBIEWSKI: - Byłoby moim marzeniem, wszystkich polskich biskupów, a przede wszystkim Ojca Świętego, żeby owocem tego Roku było ożywienie wiary wśród wiernych, wśród członków Kościoła katolickiego na całym świecie. Bo wszelkie kryzysy, które możemy określić mianem kryzysów duchowych - kryzys w rodzinie, kryzys wartości - są wynikiem zaniku mocnej, silnej wiary. Stąd też jej ożywienie jest głównym celem tego Roku. Rozpoczniemy go 11 października Mszą św. we wrocławskiej katedrze o godzinie 18.30, a tym samym w całej archidiecezji. Elementem istotnym, który będzie nam towarzyszył przez ten Rok będzie wyznanie wiary - wypowiadane świadomie, stające się naszym osobistym wyznaniem wiary. W dokumencie „Porta fidei” Benedykt XVI zachęca, by otworzyć podwoje wiary. One zostały już otwarte przez sakrament chrztu św., a teraz mamy przez praktyczne przeżywanie wiary ukazać jej piękno i duchowy blask, a przez to dawać świadectwo i pociągać do Boga innych ludzi.

- Wspomniał Ksiądz Arcybiskup o kryzysach. Wielu mówi, że także Kościół jest dzisiaj w kryzysie, co więcej, będzie tak również w przyszłości, ponieważ wierzący mają być znakiem sprzeciwu w świecie. Zgoda. Jednak zdaniem niektórych, skoro Kościół przetrwał już wiele kryzysów w swojej historii, to i tym obecnym nie należy się martwić. Tymczasem ogłoszony Rok Wiary zdaje się pokazywać, że nie wolno nam stać z założonymi rękami, że ożywienie wiary nie stanie się samo przez się, że mamy działać.

- Nie możemy przyjąć takiej zasady „spokoju”. Ewangelia zobowiązuje nas do czynnego dawania świadectwa, z zaangażowaniem, mobilizacją wewnętrzną. Szczególnie mocno ma się to dziać właśnie podczas Roku Wiary. Wiemy, że poprzednie inicjatywy kościelne, choćby Rok św. Jana Vianney’a, czy Rok św. Pawła sprawdzały się, były dobrze przyjęte. Mam nadzieję, że i tak będzie z Rokiem Wiary. Musimy działać. Chrześcijanin nie może spokojnie założyć rąk i czekać, mówić, że Chrystus będzie za niego działał. My musimy współdziałać, po to jesteśmy wezwani. Nie możemy pozostać bierni. Natomiast to, że Kościół przetrwa kryzysy, jest na pewno jakąś prawdą płynącą z historii Kościoła. Były jeszcze gorsze czasy i jeszcze gorsze od obecnych mogą przyjść, Ale jeśli my ze swej strony zrobimy wszystko z ogromnym zaangażowaniem, z przekonaniem, z dziecięcą wiarą, to wtedy w sumieniu będziemy spokojni i będziemy mogli czekać na owoce.

- Możemy powiedzieć, że Rok Wiary będzie pracą u podstaw? Wracamy do wyznania wiary, do spotkania z Chrystusem…

- Nasze chrześcijańskie życie zaczęło się od wyznania wiary, wypowiedzianego podczas sakramentu chrztu św. przez rodziców i chrzestnych. Teraz, kiedy ponownie je wypowiadamy, musimy sobie uświadomić, że bierzemy to już na własny rachunek, że to jest nasze osobiste wyznanie, że całokształt wiary chrześcijańskiej czynimy swoim w sposób dojrzały i świadomy.

- Właśnie - to wymaga dojrzałości i świadomości, a przecież wielu jest takich ludzi, którzy nie odpowiedzą na to wezwanie do ożywienia wiary, ponieważ nie mają czego ożywiać. Nawet chodząc co niedzielę do kościoła, być może nigdy nie spotkali Chrystusa. Jak ich poruszyć?

- Tu pojawia się pole działania nowej ewangelizacji. Mówi się, że jest to wyjście z Ewangelią do tych, którzy zostali ochrzczeni, ale z różnych względów nie odnaleźli się w Kościele. Są tacy, którzy są we wspólnocie, ale nie są aktywni, a i tacy, którzy żyją w ogóle poza Kościołem. Musimy szukać sposobów, by do tych osób dotrzeć. Po ludzku wydaje się to bardzo trudne, ale wiemy, że Pan Bóg ma swoje sposoby, ludzie są Jego narzędziami w tym dziele.

- Coraz częściej widzimy różne inicjatywy podejmowane w ramach nowej ewangelizacji, także na terenie archidiecezji wrocławskiej. To oczywiście jest bardzo pozytywne, ale czy nie ma Ksiądz Arcybiskup wrażenia, że to wciąż są jednorazowe akcje, a nie codzienność; wciąż grupa zapaleńców, która się tym zajmuje, a nie wspólnota wierzących; w końcu że większość tych akcji dzieje się w jakichś murach: w kościele, domu parafialnym, a nie w społeczeństwie…

- Te działania wyjścia do ludzi podejmuje neokatechumenat i ma już w tym dużą praktykę. Swoją rolę odgrywa też katecheza i trzeba robić wszystko, pomimo oporów w wśród młodych ludzi i niezbyt zaangażowanych rodziców. Dokument „Porta fidei” podaje różne pola działania. We Wrocławiu sposobem, którym mam na myśli jest formacja ludzi z wyższym wykształceniem. Wielu z nich praktykuje, inni nie, ale poprzez różne inicjatywy możemy docierać do tego środowiska coraz bardziej. Nieraz współczesne działania ewangelizacyjne szokują ludzi i często chcą posądzić ich organizatorów za jehowitów. To oczywiście tylko łatka, niesłusznie im przypinana, a tego typu działania w duchu katolickim są jak najbardziej pożądane.

- Rozpoczynamy Rok Wiary w 50. rocznicę rozpoczęcia obrad Soboru Watykańskiego II. Czy po tych 50 latach możemy powiedzieć, że już przeżyliśmy, przetrawiliśmy to wszystko, co Sobór nam przekazał?

- Myślę, że jeszcze nie. Świadczą o tym przeróżne artykuły, które wciąż się pojawiają. Ja rozróżniłbym tu dwie płaszczyzny: historyczną i teologiczną. W tej pierwszej mamy już pewną perspektywą i można próbować oceniać Sobór w kategoriach historycznych, nawet krytycznie. Natomiast głębia teologiczna jest jeszcze przed nami. Życzyłbym i sobie i wszystkim innym takiej znajomości Soboru, jaką miał bł. Jan Paweł II. Nadszedł już czas, żeby odrzucić to, co narosło jakby na obrzeżach Soboru, wszystkie kwestie propagandowe, które pozostały w wielu umysłach. Ważne, by wchodzić teraz w ducha Soboru, stosując hermeneutykę ciągłości, o której mówi Benedykt XVI.

- Zatrzymajmy się jeszcze nad Rokiem Wiary przeżywanym lokalnie, w archidiecezji wrocławskiej. „Otworzyć podwoje wiary i być solą ziemi” - takie hasło będzie nam towarzyszyć. Co ono oznacza w praktyce?

- Te dwa człony hasła są bardzo ściśle ze sobą związane, bo gdy człowiek ma głęboką wiarę, nawet bardzo prostą, to jednocześnie będzie solą ziemi. Sól nadaje smaku przygotowywanemu pokarmowi. Chrześcijanin ma być przez wiarę w Jezusa Chrystusa taką solą ziemi, nadawać smak rzeczywistości, w której funkcjonujemy. Nie potrzeba dużo soli, bo potrawa przesolona jest niesmaczna. Z kolei jeżeli sól zwietrzeje, to się ją wyrzuca. Wobec tego to jest ostrzeżenie dla nas: musimy być czujni i dbać o to, byśmy nie zwietrzeli, byśmy czynili zastaną rzeczywistość lepszą, bardziej przejrzystą, bożą.

- W tej refleksji będzie w archidiecezji kilka nowości, m.in. tydzień z katechizmem, filmowe wiadomości w archidiecezji i inne inicjatywy.

- Tych pomysłów i inicjatyw będzie zapewne więcej, rok duszpasterski zaczynamy bowiem dopiero z pierwszą Niedzielą Adwentu. W praktycznej części „Porta fidei” znajdujemy konkretne wskazania, co powinno się robić w poszczególnych diecezjach i parafiach. Stamtąd będziemy czerpać sugestie i przenosić je potem na życie duszpasterskie.

- Zapytam nieco przewrotnie: czy ten rok wystarczy?

- Wiarą musimy żyć przez całe życie. To nie jest coś jednorazowego. Ale chodzi o intensyfikację naszej przynależności do Boga, naszego zawierzenia Bogu, chodzi o ożywienie wiary. Aby była ona dla nas motywacją, pewnego rodzaju koniecznością metafizyczną. Trzeba pod tym względem naczerpać sił z różnych propozycji, które Kościół będzie podawał, żeby potem móc sprostać zadaniom ściśle chrześcijańskim, które stoją przed każdym z nas.

* * *

Cele i racje Roku Wiary, określone przez Ojca Świętego w Porta fidei:

- Ukazać wszystkim wiernym siłę i piękno wiary.
- Rok ten będzie okazją sprzyjającą temu, aby wszyscy wierni głębiej zrozumieli, że fundamentem wiary chrześcijańskiej jest „spotkanie” z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę.
- Rok Wiary jest zaproszeniem do autentycznego i nowego nawrócenia do Pana, jedynego Zbawiciela świata.
- Bardziej celebrować wiarę w liturgii, zwłaszcza w Eucharystii.
- W tym Roku każdy wierzący powinien odkryć treść wiary wyznawanej, celebrowanej, przeżywanej i przemodlonej i zastanowić się nad samym aktem wiary.
- Rok Wiary powinien wyrazić wspólne zobowiązanie do ponownego odkrycia i studium podstawowych treści wiary, które znajdują w Katechizmie Kościoła Katolickiego swą systematyczną i organiczną syntezę.
- Ważne będzie w tym Roku przypomnienie historii naszej wiary.
- Rok Wiary będzie również dobrą okazją do wzmocnienia świadectwa miłosierdzia - wiara bez miłości nie przynosi owocu.
- Oby ten Rok Wiary coraz bardziej umacniał naszą więź z Chrystusem.
Tak zaprezentowane motywy Roku Wiary inspirują do działań duszpasterskich, aby ten Rok Wiary przeżyć w sposób najbardziej efektywny w służbie wiary i ewangelizacji.

* * *

Otwarcie Roku Wiary w Archidiecezji Wrocławskiej

11 października 2012 r. w duchowej łączności z Ojcem Świętym Benedyktem XVI i całym Kościołem powszechnym, w archikatedrze wrocławskiej i każdej parafii archidiecezji zostanie odprawiona Msza św. otwierająca Rok Wiary w Kościele wrocławskim. Mszy św. w katedrze przewodniczyć będzie abp Marian Gołębiewski, metropolita wrocławski. Msza św. w katedrze i parafiach zostanie poprzedzona ingresem, podczas którego zostanie wniesiony Katechizm Kościoła Katolickiego oraz Dokumenty Soboru Watykańskiego II. Katechizm i Dokumenty zostaną wyeksponowane w prezbiterium, gdzie pozostaną przez cały Rok Wiary.
13 października - sobota - wprowadzenie w ROK WIARY młodzieży pielgrzymującej pieszo z Wrocławia do grobu patronki archidiecezji, św. Jadwigi w Trzebnicy (około 10 000 uczestników) - Mszy św. przewodniczy abp Marian Gołębiewski, metropolita wrocławski, homilię głosi bp Ignacy Dec, biskup świdnicki.
14 października - niedziela - nawiązanie do zainaugurowanego Roku Wiary Roku Wiary podczas uroczystości ku czci św. Jadwigi w Trzebnicy - Mszy św. przewodniczy i homilię głosi bp Stefan Cichy, biskup legnicki.
14 października w niedzielę, w związku z rozpoczęciem Roku Wiary, w archidiecezji wrocławskiej, zostanie podczas Mszy św. odczytany List Pasterski abp. Mariana Gołębiewskiego, metropolity wrocławskiego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wierzę, bo...? Opowiedz mi o tym bez użycia wielkich słów i gładkich zdań wytrychów. Mów tak, jakbyś opowiadał komuś bliskiemu, dziecku, ukochanej, przyjacielowi, który właśnie traci wiarę, a ty chcesz zrobić coś, co go na tej drodze zatrzyma. Szczerze, bez zakładania masek, bez przymilnej poprawności. Opowiedz o tym, jakie miejsce zajmuje w Twoim życiu wiara?... Pyta Katarzyna Woynarowska. ALEKSANDRA MARIA GIL, publicystka, grafik. Związana z ruchem pro life w Polsce, od 2000 r. - z Fundacją „Głos dla Życia”: - Wiem, że jako istota obdarzona wolną wolą decyduję o swoim postępowaniu, jednak to wiara porządkuje moje życie. W rzeczywistości, w której rozmywają się granice między dobrem a złem, gdy permisywizm wypiera postawy zgodne z naturą, to właśnie wiara pozwala mi pozostać człowiekiem i nie poddać się promowanej wokół bylejakości, godzenia się na wszystko i za każdą cenę... AGNIESZKA KONIK-KORN, historyk, dziennikarka, mama dwójki dzieci: - Gdy patrzysz na życie przez pryzmat wiary, to wszystko w życiu nabiera sensu. Nie ukrywam, że wiara w moim życiu cały czas ewoluuje - raz dojrzewa, innym razem przychodzą kryzysy. Wiara jest decyzją podejmowaną nie tylko w sercu, ale i w umyśle. Ważną rolę w rozwoju mojej wiary odgrywa formacja we wspólnocie, w zasadzie od dzieciństwa. Choć wspólnoty się zmieniały, to myślę, że bez nich trudno byłoby mi wiedzieć o pewnych rzeczach. W wierze także świadomość ma ogromne znaczenie. KS. ROMAN CHYLIŃSKI CSMA: - Wiarę w Boga rozumiem w trzech wymiarach: wierzyć Słowu Boga, ufać Słowu Boga i całkowicie Jemu zawierzyć swoje życie. - Czy później lżej się żyje? - Chyba nie, ale pewniej stąpa się po ziemi... S. BARBARA PODGÓRSKA, karmelitanka misjonarka: - Wiara jest oddechem Boga we mnie. Jest jak płomień, który daje radość i siłę do przyjmowania życiowych zadań. Wiara „nawraca” mnie do Boga... MAREK CHUDZIK, anestezjolog, ojciec dwójki dzieci, wdowiec: - Nie jestem człowiekiem zbyt pobożnym, więc nie wiem, czy jestem godzien mówić w tym gronie... Jednak trochę myślałem... Wiecie, jak ktoś wychował się w rodzinie katolickiej, będzie w ważnych chwilach zachowywał się jak człowiek wierzący... Nawet jeśli utrzymuje, że stracił wiarę. Albo tak jak ja, ciągle się zastanawia nad swoją relacją do Boga. Przekaz, jaki niesie chrześcijaństwo, jest dla mnie rodzajem tatuażu duszy. KAŹKA URBAN, ekonomistka, redaktorka, działaczka społeczna: - Nie godzę się na ten świat taki, jaki jest, rozumiesz... Ludzie potrafią być wielcy i mali jednocześnie. Wszyscy zawodzą, ja również. Zamiast frustrującego rozczarowania, można przyjąć ludzi i świat takim, jaki jest, nie wyrzekając się marzeń o absolutnej realizacji dobra i piękna, których skrawków doświadczam na co dzień. Potrzebuję Absolutu. To daje podstawy do wyrozumiałości wobec siebie i innych... - No dobrze, wobec tych pięknych deklaracji, czy i w jaki sposób wiara wpływa na podejmowanie przez Was codziennych decyzji? Nie mówię o robieniu zakupów, ale o istotnych sprawach... OLA: - Nie masz racji! Nawet zakupy podporządkowane są temu, w co wierzę. Nie kupuję np. produktów koncernów, które wykorzystują w swojej produkcji komórki macierzyste pozyskane z ciał abortowanych dzieci. Jedna z firm chciała wprowadzić na rynek napój, w którym znajdowały się takie komórki, tłumacząc to ulepszeniem smaku! Sam pomysł jest dla mnie niegodziwy, więc bojkotuję wszystkie artykuły tej korporacji... AGA: - Wszystko, co robię, staram się robić tak, by nie ranić Jezusa. Jest to najtrudniejsze w sytuacjach międzyludzkich, dochodzą tu także kwestie emocjonalne albo zwykłe „lubienie” czy „nielubienie się”. A żyć życiem wiary - to żyć w prawdzie... KS. ROMAN: - Kiedy poznałem paschalny wymiar wiary, to dopiero zrozumiałem, że wiara wymaga decyzji. Najpierw trzeba wyrzec się paru rzeczy, aby poważnie potraktować chrześcijaństwo w swoim życiu: wyrzec się szatana, grzechu i wszystkich okoliczności, które prowadzą do zła. I tu zaczyna się „bój bezkrwawy” o duszę. Trudna jest wiara chrześcijańska, bo wymaga radykalizmu, a nie bawienia się ze złem. KAŹKA: - Wiara w warunkach codzienności? Chyba najbardziej jest we mnie tych kilka chwil, podczas których miałam uczucie namacalnej obecności Boga. Kiedy powietrze staje się gęste od jakiejś nienazwanej substancji i tej błogości, że skoro tak jest, to wszystko jest dobre. Te kilkanaście, kilkadziesiąt sekund, które przyszły nie wiadomo dlaczego i skąd (pewnie to nazywają łaską), staram się nieustannie w sobie odświeżać. A najintensywniej modlę się, oczywiście, w momentach, kiedy tak już nabroiłam, że wydaje mi się, iż nic mnie nie uratuje. A to zabawna historia z codziennego życia: Lata już temu, pewnie jak każda młoda mama, miałam straszny kryzys, poczucie, że jestem złą matką. Po trzech dniach użalania się nad sobą w rozmemłanym łóżku powiedziałam: - Panie Boże, ja się na ten świat nie prosiłam, stworzyłeś mnie, więc teraz coś z tym zrób, bo oszaleję. „And this is the last call!”. Otworzyłam Biblię na oślep, na fragmencie, jak Święta Rodzina zgubiła Jezusa w świątyni i nawet tego nie zauważyła! Roześmiałam się do łez, wstałam z łóżka, otrzepałam się i poszłam dalej... OLA: - Od 15 lat jestem żoną swojego męża i oprócz wszystkich chwil szczęśliwości były i kryzysy, i to wiara pozwoliła nam obojgu wytrwać przy sobie. Także moja praca, to ciągłe zmaganie się ze sobą - na ile realizuję talenty, którymi zostałam obdarowana, a na ile zakopałam je w ogródku rutyny?... S. BASIA: - Na pewno nie chciałabym przeżywać mojego życia „bez rozumu niczym koń i muł” (Ps 32, 9) czy jak ci, którzy „mają usta, ale nie mówią; oczy mają, ale nie widzą; mają uszy, ale nie słyszą; mają ręce, lecz nie dotykają” (por. Ps 115, 5-7). Świadome przeżywanie życia, poszukiwanie sensu, piękna, mądrości prowadzi do zintegrowania różnych aspektów osobowości. Stąd nie waham się potwierdzić, że przyjmuję z wdzięcznością (i z pewną ulgą...) obecność wiary w moim życiu. MAREK: - Dużo ostatnio myślałem na ten temat i ku mojemu zdumieniu stwierdziłem, że system, w jakim żyję, moja codzienność i dziesiątki podejmowanych decyzji opieram na Dekalogu. Moim skromnym zdaniem - nie ma doskonalszego określenia granic. Kto wychodzi poza nie, staje się bezrozumnym zwierzęciem... KAŹKA: - Ewangelia jest zdecydowanie najlepszą rzeczą, jaką przeczytałam. To opowieść o człowieczeństwie, o jakim marzę, najwyższych lotów... Jezus jest po prostu piękną postacią - mądrą, odważną, sprawczą, empatyczną do bólu. - Teraz będzie trudniej. Czy macie zwyczaj dzielenia się wprost z ludźmi swoim doświadczeniem wiary? Nie boicie się etykiety dewotki/ dewota? S. BASIA: - „Zwyczaju” dzielenia się wiarą jako takiego nie mam, ale też nie ukrywam pod korcem światła wiary. Wiara domaga się dialogu i świadectwa. KS. ROMAN: - Jako kapłan słyszę cały czas słowa św. Pawła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!”. Więc mi biada! KAŹKA: - Wiarą dzielę się w sposób nienachalny. Mówię o swoich doświadczeniach duchowych w taki sam sposób, w jaki mówię o przeżyciach nad obrazami mistrzów holenderskich. Jak coś się dzieje w moim życiu ważnego, to mówię o tym nawet niewierzącym przyjaciołom, niezależnie od tego, czy są to doświadczenia duchowe, kulinarne czy literackie. OLA: - Nie ukrywam się i nie chowam ze swoją wiarą. Na szczęście jeszcze za to nie zamykają w rezerwatach. Mam dość silną osobowość i opowiadanie o sytuacjach, które mnie spotkały, czy stanie na straży swoich przekonań to ta część mnie, która mnie dookreśla. AGA: - To zależy od sytuacji. Inaczej dzielimy się we wspólnocie, a inaczej wśród osób nieznanych. Jednak są takie środowiska, gdzie świadectwem będzie już noszenie krzyżyka lub milczenie w gronie plotkujących. Myślę, że dzielić się wiarą nie można na siłę, bo można kogoś zniechęcić. Po to też mamy rozum, by rozeznawać, jakie świadectwo potrzebne jest w danej sytuacji. Ale jeśli do osób niewierzących wrogo nastawionych do Kościoła będziemy podchodzić z przyjaźnią i radością, wyobrażając sobie, jak by do nich podchodził Pan Jezus, to myślę, że to jest najlepsze świadectwo. - Wejdźmy o stopień wyżej: Wiara bez uczynków jest martwa - a więc... AGA: - Jeśli ktoś wierzy, to nie oddzieli wiary od swoich decyzji. Powiem więcej - to właśnie wiara pomaga dostrzec, że coś jest nie tak. Wierzący nie usprawiedliwią się tak łatwo. Bez wiary nie podejmujemy pewnych działań, bo po ludzku nie zobaczymy w tym sensu. Nie pogodzimy się z naszym wrogiem, nie przebaczymy mu, jeśli wiara nie podpowie nam, że to jest nam potrzebne do zbawienia, do szczęśliwego życia jeszcze tu, na ziemi. S. BASIA: - Jedynie mówienie, że się wierzy w Boga, może stanowić pułapkę, a na pewno rodzi pustkę. Taki potok słów potrafi pomniejszyć, a nawet zagłuszyć wewnętrzną siłę wiary. Przecież nikogo nie zbawi ani nie uzdrowi taki aktywizm. Dlatego warto otwierać Ewangelię i spoglądać na otaczający nas świat oczami Boga. Pytać siebie o to, co nam każe wychodzić „z chatki miłości własnej”, by odziać, nakarmić, pocieszyć, przyjąć, nieść pokój... Zawsze i w każdym czasie chodzi przecież o życie. Życie w Bogu. OLA: - Dokonałam życiowego wyboru. Wyboru pracy. Nie jestem w wielkiej firmie, na superstanowisku i nie mam pieniędzy, które pozwoliłyby na zagraniczne wakacje. Ale wykonuję swoją pracę najlepiej, jak potrafię, wykorzystuję w realizowanych zadaniach swoje umiejętności. Każdego dnia, gdy wybieram się do pracy, mam świadomość, że przyczyniam się do dobra na świecie i że to, co robię, nie jest sprzeczne z tym, w co wierzę. KS. ROMAN: - Kiedy po ludzku już nic nie możemy uczynić, ani inteligencją, ani pobożnością, ani-ani... to wówczas robimy miejsce dla wiary. - Czyli, podsumowując - wiara to? AGA: - Wiara to coś, co pomaga nam powstawać. Pion, do którego cały czas musimy równać. Papierek lakmusowy naszych uczynków. Drogowskaz wskazujący nam cel, do którego zmierzamy... OLA: - Wiara to nadzieja, że dobro jest w każdym z nas. Wiara jest jak łódź. Gdy nie mam siły i wątpię, to dryfuję... Gdy jej zaufam - biorę ster we własne ręce i wówczas to już nie przypadek kieruje moimi losami. Wiara wprowadza w moje życie taki ład, w którym nie muszę godzinami zastanawiać się nad tym, co mam zrobić. Dzięki niej odpowiedzi znajdują się szybko, choć często są niełatwe do zrealizowania. KAŹKA: - Św. Augustyn powiedział: „intimior intimo meo”. Rozwinięty w tłumaczeniu ten cytat brzmi: Bliższy mi niż ja sam w tym, co mi najbliższe. To jest dla mnie kwintesencja wiary w Boga. Bóg, który jest, i ja, która się staram. I choć nie zawsze mi się udaje, to mam ten komfort, że jest Ktoś, kto patrzy w tym samym kierunku...