Radością z uczestnictwa w Pielgrzymce Osób Niepełnosprawnych do Henrykowa z Anną Buchar dzielą się Małgorzata de Haan, dyrektor Stowarzyszenia św. Celestyna w Mikoszowie oraz jej syn Michał
ANNA BUCHAR: – Ciężkie czterokończynowe porażenie mózgowe, które dotknęło Pani starszego syna Krzysztofa, stało się inspiracją i motorem do działania na rzecz niesienia pomocy również innym dzieciom i ich rodzinom borykającym się z podobnym cierpieniem, izolacją i różnorodnymi barierami związanymi z niepełnosprawnością. Jakie były początki powstania Stowarzyszenia św. Celestyna w Mikoszowie, którego jest pani dyrektorem?
Reklama
MAŁGORZATA DE HAAN: – Początki oczywiście były trudne. Stowarzyszenie założyliśmy w 1991 r. z myślą o chorych, niepełnosprawnych dzieciach i ich rodzinach, które miały utrudniony dostęp do profesjonalnej i kompleksowej pomocy medycznej, rehabilitacji oraz odpowiedniego wsparcia, które gwarantują zdrowie i prawidłowy rozwój. Rzeczywiście Krzysiu był naszą inspiracją. Pomogły nam w tym wielkie serca i wiara w to, że na chwałę Pana można stworzyć coś wielkiego. W tworzeniu Stowarzyszenia św. Celestyna prócz pomocy ze strony medycyny, edukacji czy rehabilitacji równie ważna była pomoc duchowa. W 1994 r. założyłyśmy tu pierwsze szkoły, później powstał ośrodek rewitalizacyjny, następnie Centrum Rehabilitacji i Neuropsychiatrii. Napływało tu coraz więcej rodzin, co było inspiracją do rozwijania ośrodka. Powstawały przedszkola integracyjne, dla dzieci z autyzmem, specjalne, kolejno szkoły podstawowe, szkoły przysposabiające do pracy, warsztaty terapii zajęciowej i zakłady aktywności zawodowej. Istnieją też poradnie – tak że pracy jest mnóstwo. Obecnie zatrudniamy 180 osób w 55 zakładach aktywności. Tworzymy tu piękną wspólnotę, w której ważna jest troska o siebie nawzajem.
– W Pielgrzymce Osób Niepełnosprawnych do Henrykowa bierzecie udział od samego początku.
– Już po raz ósmy pojedziemy na pielgrzymkę do Henrykowa. To jest naprawdę dzieło Boże i cieszymy się, że dzieje się to tak blisko nas. Cieszy nas również ogromna liczba jej uczestników, którzy przyjeżdżają do Henrykowa z całego Dolnego Śląska. Należy zaznaczyć ogromny wkład pracy i zaangażowanie wolontariuszy, którzy pomagają w organizacji tego wielkiego wydarzenia. Jesteśmy tu bardzo szczęśliwi i tym szczęściem obdarzamy siebie nawzajem. To przebywanie ze sobą, wspólny poczęstunek, modlitwa, śpiew… to jest piękne!
– Pielgrzymka Osób Niepełnosprawnych do Henrykowa jest okazją nie tylko do integracji, ale także do zaprezentowania swoich talentów. Ty, Michale, mimo szpotawości stopy rokrocznie porywasz uczestników pielgrzymki do tańca w rytm skocznej Zumby. Skąd wzięła się Twoja pasja?
Michał de Haan: – Odkąd pamiętam kocham tańczyć. Niezmiernie cieszy mnie to, że mimo mojej niepełnosprawności wciąż mogę to robić i w dodatku zarażać swoją pasją innych. Uwielbiam te spotkania w Henrykowie, gdzie wraz z przyjeżdżającą tam młodzieżą razem tańczymy Zumbę. Do pielgrzymki mocno się przygotowuję. Bardzo przeżywam każdy wyjazd, spotkania z nowo poznanymi ludźmi, którzy tak jak ja mimo swoich niepełnosprawności korzystają z tego, czym obdarzył ich Bóg. Każda z tych osób jest dla mnie inspiracją i motorem do dalszego działania.
„W Europie jesteśmy obiektami zarządzanymi przez władzę, w USA to my zarządzamy naszą władzą i jesteśmy wolnymi obywatelami.” – mówi „Niedzieli” Wojciech Cejrowski, podróżnik, komik, przedsiębiorca zamieszkały w Arizonie.
TOMASZ WINIARSKI: - Co roku ucieka Pan przed śniegiem i mrozem na swoje ranczo w Arizonie. W jednym z wywiadów przyznał Pan, że nie zimował w Polsce od połowy lat 80-tych... Dlaczego to właśnie preria skradła serce „Naczelnego Kowboja RP”?
Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia.
Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka.
Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.
Blisko 200 razy wyjeżdżali podkarpaccy strażacy do usuwania skutków burz, które w piątek po południu i wieczorem przeszły nad częścią Podkarpacia. Najpoważniejsza sytuacja jest w gminie Pawłosiów, gdzie do pomocy w usuwaniu m.in. błota skierowane zostało wojsko.
Jak poinformował rzecznik podkarpackich strażaków bryg. Marcin Betleja, interwencje polegały głównie na wypompowywaniu wody z zalanych piwnic, budynków, posesji i na udrażnianiu przepustów drogowych.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
