Po kilkuletnich dyskusjach i konsultacjach z biskupami z całego świata Ojciec Święty ogłosił 8 grudnia 1854 dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, a dokładnie w 10 lat później wydał encyklikę „Quanta cura”, potępiającą takie zagrożenia (jego zdaniem) dla wiary, jak racjonalizm, gallikanizm, etatyzm, socjalizm, wolność prasy, równość różnych religii w obliczu prawa, całkowitą wolność sumienia, ustroje społeczno-polityczne dopuszczające krytykę wiary katolickiej oraz tajne stowarzyszenia i towarzystwa biblijne. Ważnym dodatkiem do tego dokumentu był tzw. Syllabus, zawierający wykaz 80 błędnych poglądów oraz potępiający przekonanie, iż papież może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją. Encyklika wywołała zdumienie, ale i oburzenie różnych liberalnych katolików, a cesarz Francji Napoleon III zabronił jej publicznego ogłaszania we Francji.

Wielkim wyzwaniem dla Piusa IX był zarządzony przez Ottona von Bismarcka w 1871 w Prusach tzw. Kulturkampf, czyli w istocie walka z Kościołem katolickim, który „Żelazny Kanclerz” chciał całkowicie podporządkować państwu, zrywając jego więzi z Rzymem. Mimo surowych represji antykatolickich w całym kraju Kościół tamtejszy nie tylko nie załamał się, ale przeciwnie, jeszcze bardziej umocnił swą jedność i wierność papieżowi, którego na ziemi niemieckich zaczęto wtedy czcić niemal jak męczennika.

8 grudnia 1869 rozpoczął się zwołany przez Piusa IX Sobór Watykański z udziałem prawie 700 biskupów, jacy wówczas działali w Kościele. Najważniejszym owocem tego zgromadzenia było uchwalenie dużą większością głosów dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności, który on sam zatwierdził 18 tegoż miesiąca. Już nazajutrz wybuchła wojna francusko-pruska i duża część ojców soborowych opuściła Rzym, a gdy 20 września 1870 wojska włoskie zajęły Rzym, obrady Vaticanum I przerwano i więcej już go nie wznowiono.

Wielkie znaczenie pontyfikat Piusa IX miał dla Kościoła w innych krajach. W Wielkiej Brytanii i w Holandii (Niderlandach) przywrócono rodzimą hierarchię katolicką, zniszczoną tam w okresie reformacji. Bardzo rozwinęła się kościelna działalność misyjna na innych kontynentach, szczególnie w Ameryce Łacińskiej, a także w Afryce i częściowo w Azji. W latach 1848-68 Stolica Apostolska zawarła łącznie ok. 30 konkordatów i innych podobnych umów z Rosją, Hiszpanią oraz z kilkoma państwami europejskimi i amerykańskimi.

Działalność papieża Mastai-Ferrettiego miała też swoje wątki polskie. Podpisany w 1847 konkordat z Rosją nie poprawił sytuacji Kościoła w tym zaborze, co wywołało wielkie rozgoryczenie Piusa IX, który – chcąc jakoś udobruchać Polaków i ulżyć katolikom pod rządami cara, m.in. ofiarował dwie korony dla cudownego obrazu Matki Bożej Berdyczowskiej a 24 czerwca 1853 ogłosił błogosławionym kapłana-męczennika Andrzeja Bobolę (1591-1657).

Wcześniej, 25 marca 1848 przyjął w Rzymie Adama Mickiewicza, udzielając błogosławieństwa jemu i całemu narodowi polskiemu, ale nie poparł jego zamiaru utworzenia Legionu Polskiego, który walczyłby w Wiośnie Ludów. Powiedział poecie o swej sympatii do Polaków, zarazem przestrzegając ich przed wplątaniem się w rewolucję, którą postrzegał jako wielkie zło, siejące śmierć i zniszczenia.

Podziel się cytatem

Po wybuchu w styczniu 1863 Powstania Styczniowego początkowo zastanawiał się, jakie ma zająć wobec niego stanowisko, ostatecznie jednak – w wielkim stopniu pod wpływem propagandy rosyjskiej – potępił je, choć jednocześnie w listach do cesarzy: Austrii – Franciszka Józefa i Francji – Napoleona III prosił o pomoc dla Polaków a cara wzywał do kierowania się humanizmem wobec powstańców. We wrześniu 1863 zarządził, w odpowiedzi na apel Rządu Narodowego, modlitwy w Kościele za naród polski. Od tamtego czasu stale interesował się sprawami polskimi, wielokrotnie interweniował u władz zaborczych w obronie narodu i Kościoła polskiego. W 1866 powitał z radością utworzenie w Rzymie Kolegium Polskiego w celu kształcenia kapłanów w duchu narodowym. Na konsystorzu 15 marca 1875 powołał prymasa Polski Mieczysława Ledóchowskiego w skład Kolegium Kardynalskiego, składając mu w ten sposób hołd jako biskupowi-męczennikowi czasów Kulturkampfu.

Pius IX zmarł w Watykanie 7 lutego 1878 w wieku bez mała 88 lat, po pontyfikacie trwającym 31,5 roku – najdłuższym w dziejach Kościoła, a przynajmniej na tle tych papieży, których życiorysy i okresy rządów w Kościele są w miarę dokładnie udokumentowane. Za najdłuższy uważa się pontyfikat pierwszego Biskupa Rzymu, św. Piotra, który miał trwać 32-35 lat, ale brak jest pewnych danych na ten temat. Zwłoki Piusa IX spoczęły najpierw w podziemiach bazyliki św. Piotra, ale w 1881 przeniesiono je do kościoła św. Wawrzyńca za Murami.

W 1907 diecezja rzymska rozpoczęła proces beatyfikacyjny tego papieża, który jednak kilkakrotnie był przerywany i ostatecznie błogosławionym ogłosił go 3 września 2000 (razem z Janem XXIII) Jan Paweł II.